Στα πέριξ...

Συναναστροφές 

-παιχνίδι και άλλοθι- 

μισανθρωπίας

Το μοντέλο

Της ζήτησαν να κάνει το μοντέλο σε κάποιον ζωγράφο της περιοχής.
Δέχθηκε, πήγε, στάθηκε γυμνή μπροστά του.
Πάντα ήθελε μια απεικόνισή της.
Όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν αυτόν το ναρκισσισμό;
Της είχαν εξάλλου υποσχεθεί και κάποια μικρή αμοιβή για τις υπηρεσίες της…
Ήταν αφηρημένος ζωγράφος
-ναι, όλο ξέχναγε τα πινέλα του αριστερά-δεξιά και δεν θυμόταν τι διάολο ζωγράφιζε…
Στη θέση της προσωπογραφίας της έβλεπε να προβάλλει ένα πουλί
-ένα πληγωμένο κοράκι…

Κατά τ' απομεσήμερο της είπε πως νοιώθει ατονία κι έγειρε σ' ένα ντιβάνι,
που έστεκε μοναχικό στη γωνιά του δωματίου.
Με το κεφάλι ελαφρώς ανασηκωμένο πάνω σε κάποιο από τα πολλά κόκκινα, κεντητά μαξιλάρια,
έλυσε με τα κοκκαλιάρικα χέρια του τη ζώνη του παντελονιού του,
και αποκαλύπτοντας μέσα από το γκρίζο εσώρουχο το μόριό του,
άρχισε λάγνα να το χαϊδεύει.
Ταυτόχρονα μουρμούραγε λόγια ερωτικά…
πως ήταν η Μούσα του, πως σ’ όλη του τη ζωή περίμενε εκείνη…
Πως ήταν η μία…

Εκείνη σχεδόν σε αγκύλωση από το πολύωρο στήσιμο και την έκπληξή της,
έμενε ακίνητη… στην πόζα της…

Άξαφνα έτριξε η παλιά ξύλινη πόρτα και στο κατώφλι της φάνηκε μια ηλικιωμένη με άσπρη ρόμπα,
νοσοκόμα θύμιζε. Πράγματι· είχε έρθει να του κάνει ένεση.
Προφανώς ο ζωγράφος έπασχε από κάποια ασθένεια…
Την είχε ξαναδεί αυτήν τη γυναίκα, όμως όλοι νόμιζαν πως ήταν η παραδουλεύτρα του.
Νοιαζόταν για το νοικοκυριό, τα ψώνια, άρμεγε τις αγελάδες…
Ακόμα και την ίδια, αυτή την είχε βρει.
Τριγυρνούσε στις αγορές και πλησίαζε όσες όμορφες κοπέλες έδειχναν πρόθυμες να ποζάρουν.
Όσες δεν της φαίνονταν πολύ ντροπαλές…

Με έναν ελαφρύ δισταγμό -ίσως και κάποια ανεπαίσθητη αποστροφή-
ακούμπησε αργά τον ασημένιο δίσκο με την ένεση στο κομοδίνο,
ξάπλωσε δίπλα του και πήρε το μόριό του στο στόμα της.
Τα ελέη του ήταν γέρικα και φτωχικά…
Όμως η παρουσία ενός τρίτου προσώπου μες στον οικείο χώρο
έξαπτε ολοφάνερα τη φαντασία της παράξενης αυτής γυναίκας
και προσέδιδε στην κατάσταση μια διάσταση διαφορετική, διεγερτική…

Ο νους του κοριτσιού ήταν τόσο μουδιασμένος όσο και τα μέλη του κορμιού της.
Δεν μπόρεσε να κουνηθεί, πάρα μόνον όταν ο ζωγράφος τής είπε με θαμπή φωνή:

«Τελειώσαμε για σήμερα… Μπορείς να πηγαίνεις…»

Femme fatale

Φέρνεις τον κόσμο ανάποδα.
με έναν στόχο από παιδί:
ν’ αλλάξεις την τιποτένια μοίρα σου.
Κρύβεις τα καλογυαλισμένα όπλα σου επιμελώς
μέσα σε κόκκινα καλσόν, δαντελωτές κιλότες,
και όλες τις εμφανείς αδυναμίες σου
κάτω από χιλιομελετημένα στρώματα
σκιών και ρουζ,
ρομαντισμού και τάχα ευθραυστότητας
Η υποκριτική είναι η τέχνη σου·
η τέχνη της ζωής σου.

Κανείς

Περιμέναμε πλάι στις ράγες
τις σκουριασμένες
τις παρατημένες από χέρια ανθρώπου που νοιάζεται…
κανείς δε νοιάζεται.
Ανασηκώναμε πού και πού το βλέμμα
να δούμε αν έρχεται κάποιο τρένο
βλέπαμε μονάχα ένα βαγόνι
είχε ξεφύγει από την τροχιά του πριν χρόνια
κι έμενε εδώ να θυμίζει
εκείνο το παλιό περιστατικό.
Λες κι είχε σημασία…
Κανείς, μα κανείς δε βρέθηκε
σ’ εκείνον τον έρημο σταθμό
να μας ενημερώσει
πως τα τρένα πια δεν περνούσαν από ΄δώ…

Χωρίς ελπίδα

Τη μισούσε… επειδή δε μπορούσε να την κρατήσει.
Εκείνη πάλι όχι: ήξερε.
Ήξερε πως εκείνος ήταν αυτό που ήταν και δε μπορείς να μισείς κάποιον γι’ αυτό που είναι.
Την κάλεσε μια μέρα σπίτι του, με κάποια ύπουλη δικαιολογία.
Την παραπλάνησε.
Όταν βεβαιώθηκε πως κανείς δεν θα άκουγε τίποτα,
εμφάνισε ένα ηλεκτρικό πριόνι και κατευθύνθηκε προς το μέρος της:
«Θέλεις να φύγεις, αγάπη μου;»
Άρχισε να την ακρωτηριάζει… αργά, βασανιστικά…
πρώτα το ένα χέρι, μετά το άλλο, στη συνέχεια τα πόδια...
Εκείνη είχε γεμίσει από την ορμόνη που σε κάνει να μην νοιώθεις, να μην πονάς,
όμως ήξερε τι της συνέβαινε
και προσπαθούσε να πείσει τον οργανισμό της να εγκαταλειφθεί, να πεθάνει.
Δεν πέθανε.

Την κράτησε στο σπίτι του για καιρό έτσι.
Την τάιζε, αλλά τα δόντια της έμεναν άπλυτα κι άρχισαν σιγά-σιγά να χαλούν και να πέφτουν.
Το σακαταμένο κορμί της πλαδάρεψε φρικτά από την ακινησία,
το στήθος της κρέμασε σα νά ‘ταν γριάς 80 ετών
και η απελπισία χάραξε βαθιά το άβαφο πρόσωπό της.
«Είδες τι όμορφη που είσαι τώρα;», κάγχαζε μες τη μούρη της,
«Πόσοι σε θέλουν τώρα, μωρό μου;»
Μα εκείνη δε μπόρεσε να τον μισήσει: ήταν αυτό που ήταν.
Έψαχνε μονάχα μες στο κεφάλι της τρόπους να αυτοκτονήσει,
να του ξεφύγει για πάντα…
Βρήκε.
Κι εκείνος τη μίσησε απ' την αρχή και για πάντα…
Χωρίς ελπίδα πια.

Βασιλεμένα…

Είμαι πολύ κουρασμένη.
Όμως πρέπει να τελειώσω ό,τι άρχισα.
Dead line.


Χθες ήταν η γιορτή, πέρασε…
Σήμερα στον αγώνα.
Προσβλέποντας στο ωφέλιμο και στο τερπνό· χωριστά ή μαζί.



Ό,τι κι αν κάνεις, θα στη λένε.
Γι' αυτό κάνε ό,τι γουστάρεις.


«Δε μπορείς να αρέσεις σε όλους», μου είχε πει μια φίλη παλιά.
Τότε μου είχε φανεί αυτό εξωφρενικό: «Γιατί όχι;;»
Σήμερα ξέρω πως το μόνο που πρέπει να εύχεσαι είναι ν’ αρέσεις σε όσους σ’ αρέσουν.
Η εύνοια των υπολοίπων είναι περιττή -έως φορτική.


Η ανάγκη επιβεβαίωσης δεν ταυτίζεται με την έμφυτη ροπή μας προς τη δημιουργία.
Συχνά, δε, συγκρούονται.


Υπάρχει και (δεν) πρέπει και (δεν) θέλω και (δεν) μπορώ.




Η πίστη σε πράγματα έξω από ‘μάς είναι φόβος.
Η πίστη στον συντονισμό μας με πράγματα έξω από ‘μάς είναι αρχετυπική ευφυΐα.



Τα αποφθέγματα είναι το απόσταγμα της νόησής μας.
Η απλότητα το απόσταγμα της ύπαρξής μας.

Αρκεί...

Τα μαλλιά της ανέμιζαν στο καλοκαιρινό αεράκι
χτενισμένα επιμελώς ατημέλητα,
εκείνο το υπέροχο στυλ των 70’s που σε πολλούς φαντάζει κιτς,
μα στα δικά της μάτια ήταν η πεμπτουσία της συναναστροφής
μεταξύ μποέμ και κάποιας ξεπεσμένης ελίτ
-μία αρκούσα για όλα κοσμοπολίτικη decadence.

Αφηνόταν στην ήπια νύχτα, τις ουσίες,
το ανυπέρβλητο άνευ λόγου και ουσίας γέλιο
και τη μοναδικότητα της στιγμής.

Ήταν όμορφη· γιατί αισθανόταν όμορφα.

Η κάθοδος προς την τουαλέτα δεν την απασχολούσε διόλου,
εξάλλου ο καθρέφτης βρίσκεται εκεί
μόνον για όσους έχουν ανάγκη ν' αναδειχθούν.

Ο χαμένος άγγελος στην πόλη με τα άπειρα φώτα
είχε πια πάρει τη μορφή που ήθελε·
τη μορφή του θυμικού της…