Αρκεί...

Τα μαλλιά της ανέμιζαν στο καλοκαιρινό αεράκι
χτενισμένα επιμελώς ατημέλητα,
εκείνο το υπέροχο στυλ των 70’s που σε πολλούς φαντάζει κιτς,
μα στα δικά της μάτια ήταν η πεμπτουσία της συναναστροφής
μεταξύ μποέμ και κάποιας ξεπεσμένης ελίτ
-μία αρκούσα για όλα κοσμοπολίτικη decadence.

Αφηνόταν στην ήπια νύχτα, τις ουσίες,
το ανυπέρβλητο άνευ λόγου και ουσίας γέλιο
και τη μοναδικότητα της στιγμής.

Ήταν όμορφη· γιατί αισθανόταν όμορφα.

Η κάθοδος προς την τουαλέτα δεν την απασχολούσε διόλου,
εξάλλου ο καθρέφτης βρίσκεται εκεί
μόνον για όσους έχουν ανάγκη ν' αναδειχθούν.

Ο χαμένος άγγελος στην πόλη με τα άπειρα φώτα
είχε πια πάρει τη μορφή που ήθελε·
τη μορφή του θυμικού της…