Αλαζονία

Ήτανε νέος
όπως κάποτε όλοι υπήρξαν.
Δεν γνώριζε «δεν» και όρια
και όλα τα νόμιζε δικά του
ή πως έμελλε με σιγουριά
κάποια στιγμή να γίνουν.
Δεν έβλεπε, δεν ένιωθε
πόσο μικρός ακόμα ήταν
και πόσο η ζωή
θα φρόντιζε να του το (απο)δείξει.

Σκοτεινιά

Επιθέσεις κεκαλυμμένες
κακόβουλες κι υστερόβουλες,
θυμός ντυμένος απόσταση
κι ένα επίχρισμα φθηνό ηθικών αρχών
συμπόνοιας κι ενδιαφέροντος.
Άνθρωποι πωρωμένοι ως το κόκκαλο
-γλείφουν αναξιοπρεπώς ακόμα κι αυτό-
γεμάτοι πίστες ορθολογικές ή μεταφυσικές
και παραποιημένη σοφία
επεμβαίνουν, κρίνουν, ταξινομούν,
ενοχοποιούν, συγκρίνουν και υποτιμούν.
Άνθρωποι -πράγματι!- μαύρα σημάδια,
μα όχι καρμικά· εδώ και τώρα ψυχικά.

Τα ζωντανά νιώθουν την κακότητα

και την αποφεύγουν αυθορμήτως.

Ξενιστής

Σε νέο κορμί

ο αρχέγονος έρως

θε να φωλιάσει.

E...

Συμπληρώνεται
η υδρόγειος σαν παζλ·
οι τρύπες γεμίζουν.
Σπάν' τα παγόβουνα
κι αποκαλύπτουν γη.
Ανά εποχές
ακόμα κι ο Βόρειος Πόλος
μπορεί να χαρτογραφηθεί.

Μια άσκοπη ανάλυση

Εμείς οι άνθρωποι, τα ανθρωπάκια, προσπαθούμε πάντα να δικαιολογήσουμε
αυτό που κάνουμε, αυτό που λέμε, αυτό που νιώθουμε -ακόμα κι αυτό που είμαστε.
Να βρούμε εκ των υστέρων την αιτία. Ή να προβάλουμε μια δήθεν αιτία.
Είναι περιττό.

Οι πράξεις είναι άμεσες, άμεσος και ο αντίκτυπός τους· δεν χρειάζεται να μιλάς γι’ αυτές.
Το ίδιο και τα λόγια. Ό,τι ειπώθηκε, έχει ήδη ειπωθεί και δεν επιστρέφει στον «κάτοχό» του ποτέ πια.

Κι αυτά που νιώθουμε… τα νιώθουμε. Τελείωσε. Δεν έχουν να κάνουν τα συναισθήματά μας με τον άλλον.
Έχουν να κάνουν αποκλειστικά με εμάς τους ίδιους. Το να κατηγορείς τον απέναντι
γι’ αυτά που εσύ νιώθεις, είναι σα να βρίζεις τον σεφ επειδή μαγείρεψε ψάρι, ενώ εσύ δεν το τρως.
Ο σεφ δεν μαγειρεύει για σένα… κι εσύ δεν είσαι υποχρεωμένος να φας αυτά που μαγείρεψε.

Το να κατηγορείς, δε, τον εαυτό σου γι’ αυτά που νιώθεις, μας παραπέμπει στο επόμενο: αυτό που είμαστε.
Αυτό που είμαστε ούτε χωράει, ούτε χρειάζεται δικαιολόγηση. Ούτε καν είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό που είμαστε.
Υπεύθυνοι είμαστε μονάχα για το πώς διαχειριζόμαστε αυτό που είμαστε εξωτερικά και εσωτερικά.
Εξωτερικά είμαστε οι πράξεις και τα λόγια μας. Όχι η a posteriori ανάλυσή τους.
Εσωτερικά είμαστε η πάλη με τις αντιφάσεις μας. Και εντέλει,

είμαστε αυτό που υπήρξαμε κι αυτό που θέλουμε να γίνουμε· απλά. Η εξέλιξη αρκεί.
Και αφορά μόνον εμάς τους ίδιους.

…κι όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω…

…λέει το τραγούδι,

λέω κι εγώ, το λες κι εσύ,

και μουρμουράμε όλοι

έναν σκοπό

δίχως σκοπό,

δίχως αρχή και τέλος.

Μοιρολόι επάλληλο,

ποτέ κανείς δεν φταίει,

κι αναμονή

-στιγμές χτυπάει η θλίψη-

κι όλο η κλεψύδρα

αδειάζει.

Κάποιος λείπει...

Οι διαφορές είναι απτές
σε κάθε επίπεδο.
Σε κάθε στροφή της σπείρας
ψαύεις κενά.
Μνήμης, αέρος, κατανόησης,
αίσθησης.
Χάσμα.
Ζαλίζεσαι…
Βαστιέσαι απ' τα σημεία
και την επιθυμία.
Μα…
κάποιος πρέπει να τρέξει,
κάποιος ν' αντέξει,
και κάποιος να κάνει μερεμέτια.

Συνειδητοποίηση

Η γάτα χαζεύει τον κόσμο από ψηλά,

φυλακισμένη σε μια βεράντα,

παρακολουθεί τα πουλιά να πετάνε,

τα μακρινά αεροπλάνα,

αυτοκίνητα στον απρόσιτο εκεί κάτω δρόμο,

-έτσι δεν το λένε αυτό το γκρίζο; δρόμο;-

Μπήκε σε αυτοκίνητο κι η ίδια…

Κλεισμένη σε υφασμάτινο κουτί να μην βλέπει

-το δρόμο-

και τσουπ! στο περίεργο εκείνο μέρος

με… τις γάτες!

«Χμμμ… υπάρχουν κι άλλες σαν εμένα…»,

σκέφτηκε με θαυμασμό και μετά…

θύμωσε!

Τυχαία...

Με την ανατολή του Οκτώβρη
μαζεύτηκαν πάλι σύννεφα…
'Ετσι αλλάζει ο καιρός.
Ποιος νοιάζεται;

Μπορώ και πάλι να ταμπουρωθώ
πίσω από τοίχους
ή να μουλιάσω στη βροχή
ασκόπως.
Ποιος νοιάζεται;

Η τύχη μας πλέκεται αλλού…

Σαν κάποια ανόητη γριά
να πλέκει κάτι αυτόματα
από ανία ή αμηχανία.
Και σ' όποιον λάχει να περνά
του το χαρίζει…
Ποιος νοιάζεται;


Η ζωή δεν είναι ψώνια…