Yes, I do

«Σ’ αγαπώ», είπε αβασάνιστα
και κοίταξε γύρω της τη θολή παρουσία των ανθρώπων στον μάλλον στενό χώρο.
Ο καπνός λίγος, όλοι είχαν προθυμοποιηθεί -όχι αβασάνιστα-
να περιορίσουν τις επιθυμίες τους
καθώς ο χρόνος στένευε κι αυτός και έφτανε μονάχος να τους πνίξει.

«Ή ίσως… σ’ ανέχομαι», είπε σε μια έκλαμψη ειλικρίνειας -ή μέθης.

Ο άντρας της έριξε μια καλοσυνάτη ματιά,
έχωσε χαδιάρικα το μουσούδι του στα φρεσκολουσμένα μαλλιά της και της ψιθύρισε:

«Αρκεί να με δέχεσαι… Δέχεσαι;»

Απορίες

Αν όλα έχουν ειπωθεί από αρχαιοτάτων χρόνων

και σ’ όλες τις ντοπιολαλιές

Αν έχουν γεννηθεί παιδιά που η γη δεν τα χωράει

Αν η τεχνολογία προχωρά σχεδόν ερήμην

και όλα γίνονται μηχανικά

Τι είναι αυτό που σε αξιολογεί μέσα στην κοινωνία;

Τι είναι αυτό που θα σε κατατάξει στους τάχα ωφέλιμους,

στους οκνηρούς, στους πέρα για πέρα άχρηστους;

Ποιο είναι εντέλει το κριτήριο;

Του ανθρώπου; για τον άνθρωπο;

Εσύ διάλεξες αλήθεια…

Όλα σε φωνάζουν όταν εσύ έχεις φύγει,

όλα σε θέλουν σαν έχεις κουραστεί.

Όλα όσα σου έλειψαν σού έρχονται πακέτο

τυλιγμένα σε γριζασημί κορδέλα 
και με καρτούλα «Καλή Ανάσταση!»

και τι διάολο να τα κάνεις
αφού πια είναι Χριστούγεννα…

-και το ψαλίδι που έψαχνες προχθές

το βρήκες σήμερα που ζήταγες θερμόμετρο-

Όλα σου θυμίζουν πως δεν ήσουνα ποτέ
εκεί που θά ‘θελες να είσαι

όταν ήταν η ώρα σου·

γιατί ανυπομονούσες, βιάστηκες και έφτασες νωρίς

ή ίσως γιατί άργησες

ή ακόμα και καμιά φορά

γιατί η πρόσκληση δεν ήτανε για σένα,

μα εσύ φαγώθηκες να την κρατήσεις·

νόμιζες πως σου ταίριαζε

να γίνεις βασιλιάς σε πάρτυ ξένων.

Πάντα ποθούσες το φιλί κάτω απ’ το γκι

-Ανάσταση-

από άνθρωπο άγνωστο και ξεχασιάρη…