Διαφορά φάσης

Τώρα είμαστε 

ό,τι μας είχε συμβεί

στο παρελθόν μας.

-----

Τώρα γίναμε 

ό,τι είχαμε πράξει

στο παρελθόν μας.

Φυλάξου

 Δεν μπορούσα πια να σ’ αγαπώ

-όχι γιατί δεν είχες τη δύναμη

ν’ ανταποδώσεις·

αυτό το διέκρινα από την αρχή-,

αλλά γιατί με μόλυνες

με το φθόνο σου,

μ’ αυτήν την παλίνδρομη σύγχυση

μεταξύ του τι είσαι

και τι θα ήθελες

απελπισμένα και αμείλικτα

να είσαι·

εγώ, αυτή, αυτός

έτσι -όχι έτσι, αλλιώς.

Μπροστά σε τέτοιον κανιβαλισμό

δεν μένει ακέραια καμιά αρετή,

καμιά συνονόματη της αγάπης.

(Φυλάξου)

Τριαδική ταξινόμησις ανθρώπων

Θαρρώ, Ζορμπά, πως τριών λογιών είναι οι άνθρωποι:
Αυτοί που βάνουν σκοπό να πλουτίσουν, να φιλήσουν, να δοξαστούν,
αυτοί που μάχονται να ευεργετήσουν όσο μπορούν τους ανθρώπους
και τέλος αυτοί που σκοπό τους βάνουν να ζήσουν τη ζωή του σύμπαντος.


Νίκος Καζαντζάκης


Και πάντα τιμούμε τους ομοίους ή τους παρομοίους -να προσθέσω.
Τους άλλους τους θεωρούν οι πρώτοι άχρηστους, οι δεύτεροι αήθεις κι οι τρίτοι αδαείς.

Θεωρίες της synas

Μία άκρως πραγματιστική* συμβουλή από τη θεία synas:

να κάνετε παρέα με ανθρώπους που σας κάνουν να νιώθετε καλά και σας στηρίζουν 

σε ό,τι έχετε αποφασίσει πως είναι σημαντικό για εσάς. 

Όταν βλέπετε πως ο συγχρωτισμός σας με έναν άλλον άνθρωπο σας «ρίχνει», να τον αποφεύγετε. 

Εκ του αποτελέσματος διαφαίνονται συνήθως οι κρυμμένες, οι υπο- και οι α- συνείδητες προθέσεις.

*πραγματισμός: 

η φιλοσοφική θεωρία κατά την οποία αληθές είναι μόνο ό,τι πρακτικά ωφελεί στη ζωή. 

Σύμφωνα με τον πραγματισμό η πράξη έχει προτεραιότητα έναντι της θεωρίας, καθώς και η εμπειρία 

έναντι των αμετάβλητων αρχών. Οι ιδέες, σύμφωνα με τη φιλοσοφία του πραγματισμού, δανείζονται τα 

νοήματά τους από τις συνέπειές τους και η αλήθειά τους προκύπτει από την επαλήθευσή τους.

Ανία

Νομίζω πια πως 

στάση στη ζωή

πιο άχαρη δεν έχει

από του παρατηρητή

-πόσο μάλλον θεατή-

ακόμα κι αν αυτή έχει προαχθεί

σε ηδονοβλεψία ή αφήγηση.

Επανάσταση

Επανάσταση

η απόφαση να ζεις

χωρίς τράπεζες.

Ξανά

Ονειρεύτηκα

την ασφάλεια,

κούρνιασα

και μαράθηκα

Ξύπνησα 

πέφτοντας -στο κενό

γυμνή 

και αλλιώτικη

Απελευθερώθηκα

από διχοτόμους

-ιδέες και φίλους 

εγωπαθείς

Πλησιάζω
ξανά

στην παράξενη ευτυχία

της νιότης μου.

Ψυχραιμία

Είναι καιρός

ν’ αποστασιοποιηθούμε λίγο από τα πράγματα

να ξαναδούμε τις φόρμες τους,

γιατί πολλά που φαίνονται ωραία και λογικά

τα λένε άνθρωποι άσχημοι και παράλογοι

κι αυτό πρέπει να μας υποψιάζει.

Είναι καιρός

που αντί να καταθλιβόμαστε

κλωθογυρίζοντας τα πεπραγμένα

και τις προοπτικές μας

μπλα-μπλα-μπλα-μπλα-μπλα...

να συνεχίσουμε να λειτουργούμε

σα να ‘ναι όλα κανονικά

-πώς κάνουν στις κηδείες; έτσι-

φέρνοντας σε πέρας τα τρέχοντα

κι αφήνοντας την σκέψη μας να ωριμάσει

ν’ αναδυθεί από μέσα μας η όποια απόφαση,

δική μας, γνήσια και ειλικρινής

και σύμφωνη με τις αληθινές ανάγκες της ζωής μας.

Κάνουμε ό,τι επιλέγουμε·

κι ό,τι δεν επιλέγουμε συμβαίνει.

Μην το πεις...

Είναι φορές που
οι άνθρωποι
ακόμα και αν τους αγαπάς
αν τους επιθυμείς
τους βλέπεις στον ύπνο σου
ή μόνο τους σκέπτεσαι
με μια περιέργεια
δεν έχει αξία να το μάθουν
να μοιραστείς μαζί τους
-με το αντικείμενο δηλαδή
της όποιας σκέψης σου-
την σκέψη σου
ή το συναίσθημά σου,

γιατί δεν θα το καταλάβουν
δεν θα το εκτιμήσουν
δεν θα τους πει τίποτε απολύτως
παρά ίσως ένα μικρό μπράβο
στο εγώ τους.
Και ίσως αυτό να μην έχει να κάνει
με το ίδιον του χαρακτήρα τους
της φύσης τους
αλλά με την τρέχουσα κατάστασή τους
με την φάση τους
ούτως ειπείν.

Σε κάθε περίπτωση
δεν έχει νόημα να το πεις·
το κρατάς και το αναμασάς
μονάχος.

Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται

Οι ξένοι 

ανέκαθεν είχαν οινόπνευμα στον εγκέφαλο

και νέφτι στον πισινό τους·

δεν πολυσκέπτονται,

τρέχουν, δουλεύουν και πετυχαίνουν στόχους.

Εμείς εδώ

-πάνω από την αραπιά-

έχουμε πνεύμα στον εγκέφαλο, 

αλλά άρνηση προς την πράξη·

με δυσκολία βάζουμε στις ιδέες ενέργεια.

Η νοοτροπία δεν έχει να κάνει μόνο με την παιδεία·

έχει να κάνει και με την ιδιοσυγκρασία.

Δε μπορούν να σου επιβληθούν μέθοδοι ξένες,

σίγουρα θα τα θαλασσώσεις.

Ποτέ όμως δεν κατάλαβα

γιατί όλοι αυτοί οι Βόρειοι

είναι τόσο βαθιά πεπεισμένοι,

πως ο δικός τους τρόπος είναι ο σωστός.

Σίγουρα ρόλο έχει παίξει πάντως 

ο Θεός απ' την Εγγύ Ανατολή,

που έπεισε την ανθρωπότητα 

συνεχώς να στοχεύει

στο ύστερα και στο αλλού.

Εμείς εδώ 

είμαστε «Εδώ και Τώρα»

κι εκείνος που τό ‘πιασε και το χρησιμοποίησε,

μόνον εκείνος μπόρεσε και γάμησε τις ψυχές μας.

Όλοι οι άλλοι έπονται.

Είναι η ανθρώπινη φύση...

Έχω μία περίπτωση στο μυαλό μου

ανθρώπου προς άνθρωπο,

φυσικού προσώπου προς φυσικό πρόσωπο,

που εφαρμόζει την τακτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης

ή εν πάση περιπτώσει της Γερμανίας

προς την Ελλάδα (και όχι μόνο):

Είμαι δυνατότερος οικονομικά

και σ’ έχω στη «δούλεψή» μου.

Μπορεί να ξεκινήσαμε ως συνέταιροι

-καμιά σημασία δεν έχει αυτό-

ήταν ένα απλό τέχνασμα για να σε χειραγωγήσω.

Εσύ έπρεπε απλά να βάλεις ό,τι είχες στο παιχνίδι

στο όνομα ενός αβέβαιου κοινού και ανθηρού

υποτίθεται μέλλοντος.

Σταδιακά σε υποβίβαζα

με τρόπους παράνομους και νόμιμους ταυτοχρόνως

-ξέρετε πώς πάνε αυτά-,

σε έκανα δούλο μου στηριζόμενος σε αποφάσεις

που σου επέβαλα να παίρνουμε μαζί,

ώσπου σε έφτασα σε ένα σημείο

ομηρίας·

να σε πληρώνω ψίχουλα

κι εσύ να με πληρώνεις

με όλο και μεγαλύτερες συνεισφορές στην «εταιρία»

αλλά κυρίως με το μόχθο σου,

και με το ύστατο κεφάλαιο·

το ίδιο σου το είναι.

------------------------------------------

Ήμουνα σίγουρος πως δεν θα έφευγες

-μα πού να πας; Σε είχα δέσει κόμπο-,

όμως να που βρήκες θάρρος κρυμμένο
και μου την έκανες.

Από εξαθλίωση ως κάποιο βαθμό,

αλλά από περηφάνια κυρίως.

------------------------------------------

- Τόλμησες να σηκώσεις σ' εμένα το κεφάλι;

  Που είσαι ένα τίποτα;

  Ναι, σε περιφρονούσα ανέκαθεν,

  μα τώρα σε μισώ.

  Και ΠΡΕΠΕΙ να σε συντρίψω!»

- Κάνε ό,τι θες.

  Εγώ έτσι ή αλλιώς

  θα ζήσω.-

‘Γεια, ‘γεια…

Αδιαφορία

αναδίδουν τα άνθη

και τα βλέμματα

στην κηδεία

όσων επέδειξαν αδιαφορία

και εγκλωβίστηκαν

στον εαυτό τους.

Kαι κάποια βιασύνη.

[Ίσως μια τρυφερή ψυχή

προσευχηθεί στο μέλλον

για την ανάμνησή τους…]

Shifters

Κάποιοι άνθρωποι ζουν με τα πάντα κλεμμένα.

Είναι ένα συνοθύλευμα

σκέψεων, χαρακτηριστικών, συμπεριφορών

άλλων ανθρώπων

που γνώρισαν στη ζωή τους,

τους άρεσαν και τα οικειοποιήθηκαν.

Ασυστόλως.

Όλα κλεμμένα.

 

Παίρνουν έναν καμβά

και αντιγράφουν κάποια εικόνα

που έψαξαν στα άδυτα του Βατικανού

όπου είχαν τρυπώσει ντυμένοι μοναχοί,

-έτσι κι αλλιώς στην πρωταρχική τους μορφή είναι αόρατοι-

και την παρουσιάζουν περήφανα

ως έμπνευσή τους.

Θέλει εκπαίδευση μεγάλη και ταλέντο

να μάθεις να κλέβεις ως και το άρωμα των άλλων

κι ίσως γι' αυτό από τη φύση μου αποστρέφομαι

όσους προσπαθούν πολύ να αλλάξουν:

γιατί μάλλον οι ίδιοι μισούν τον εαυτό τους

κι αυτοί ακριβώς είναι οι άνθρωποι

που πρέπει κανείς να φοβάται.

Εεεεε;; Πειράζει;;

Τα πιο ενδιαφέροντα σήματα τα λαμβάνω από Amerika.
Από μικρή τη σνόμπαρα και ιδιοσυγκρασιακά μου ταίριαζαν άλλα πράγματα.
Άλλο ύφος, άλλο στυλ, άλλοι ρυθμοί, άλλη προσέγγιση.

Ένα καθίκι μου έλεγε από παλιά πως τα United States είναι το λίκνο των πραγμάτων.

Νιώθω σχεδόν δυστυχής που δεν έχω καταφέρει να τα ζήσω.
New York, κατά κύριο λόγο...
αλλά δεν μου πάει ο τουρισμός και πια μεγάλωσα για μετανάστης.

Όλα εκεί συμβαίνουν· για κάποιο λόγο και στο μισητό νησί,
όπου τα παιδιά γεννιούνται όμως νεκρά.

Η Γερμανία είναι -ωιμέ- η καλή του Frankenstein.
Κι εμείς οι κάτω πάντα τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες.
Είναι η ζέστη... μέσα-έξω.

Δεν θα διαλέξω. Απλά λέω.

Οι από 'δώ μου δίνουν να καταλαβαίνω,
οι από 'κεί με κάνουν να ονειρεύομαι.
Ιδέες. Οράματα.

Βαρέθηκα τη σαπίλα της Ευρώπης.

Όλοι στην τρίχα

Η ζωή σου σού φορέθηκε καπέλο, 

γιατί τάχατες αυτό ταίριαζε στην κεφαλή σου 

και σ’ έψησαν να το πάρεις

και μάλιστα να το πληρώσεις!

Κι ύστερα σου ζητάνε και τα ρέστα, 

που σου σκίστηκε… 

μα αφού ήταν τύπου μέγγενης·
λίγο έλειψε να εκραγεί εκ βαθέων το κρανίο.

Και όχι τίποτα άλλο, 

αλλά το μυαλό λεκιάζει 

και πάλι θα σού ‘βαζε χέρι η μάνα σου ή η πεθερά σου 

ή και οι φίλοι σου στην τελική,

πως τους χαλάς τα πράγματα.

Και τώρα το φοράς έτσι μισό, 

λίγο έξω-λίγο μέσα 

και προχωράς λες κι όλα είναι εντάξει, μία χαρά, 

όπως προβλέπει ο νόμος.

Έτσι κι αλλιώς 

κι οι γύρω σου παρόμοια τα φοράνε 

τα δικά τους τα καπέλα…  

Όλοι στην τρίχα.

Στραβοξύπνημα

Εμποτιζόμαστε με ό,τι μας λέει η μάνα μας.

Και αν η μάνα μας είναι Κατίνα, είμαστε κι εμείς Κατίνες

–όσο καλά κι αν μαθαίνουμε με τα χρόνια να το κρύβουμε.

Κι επειδή τα ¾ των Ελληνίδων μανάδων είναι καρακατινάρες,

ξεκατινιαζόμαστε και ως λαός και ως έθνος και ως κράτος.

ΕΓΩ πάω τώρα να τινάξω τα χαλιά μου

–γιατί ΕΓΩ είμαι καθαρή, όχι σαν κάτι άλλους-

στο μπαλκόνι του διαμερίσματος της πολυκατοικίας ΜΟΥ,

και θα κάνω τα από κάτω μπαλκόνια μουνί 

(μα τι έκφραση… ποτέ μια ΚΥΡΙΑ σαν κι ΕΜΕΝΑ δεν θα χρησιμοποιούσε τέτοιες εκφράσεις),

γιατί ΕΓΩ μένω στον 5^ο και τους από κάτω τους έχω χεσμένους.

Όσο για τους από πάνω… τους μισώ.

Και όλα αυτά σας τα γράφω μακιγιαρισμένη,

γιατί μετά έχω να βγάλω φωτογραφίες στον καθρέφτη

για το facebook.

Και μετά έχω να ξεράσω. Καλά μας ημέρα.

Δεν χρειάζεται να λένε όλοι "αλήθεια"

Η ειλικρίνεια προϋποθέτει καλές προθέσεις,
έναν κάπως ανιδιοτελή χαρακτήρα
και μιαν υποτυπώδη μορφή "αγάπης" για τον συνάνθρωπο.


Αλλιώς είναι κεκαλυμμένη επιθετικότητα.

Ό,τι...

Αναπαριστούμε τη φύση μας.

Τα πρώτα κύτταρα μπορούν να επιλέξουν·
ένα εν δυνάμει τό 'χουν.
Μα αφού έγιναν, δεν ξεγίνονται.
Μπορούν μονάχα να μεταλλαχθούν.

Πόσο "κακή" ακούγεται η λέξη τούτη!


Αναπαριστούμε διαρκώς τη φύση μας.
Και είναι κωμικοτραγική η πάλη της μεταμόρφωσης.
Ο Θεός μας είναι εύπιστος, είν' εύπλαστος·
αν ίσως προσπαθούσαμε συλλήβδην να του αλλάξουμε συνήθειες…

Κι αν ήτανε κι αυτό "καλό".

Πάρις

Αντιστέκεσαι

και κάνεις το πανί σου

Πλωτή άγκυρα.

Dream -yourself

Mάταιη ζωή

Εκούσα ενσάρκωση

Ξένων ονείρων.

LifeStyleLibido

Μου αρέσουν τα έντονα κόκκινα, λαμπερά νύχια στα πόδια,

περιποιημένα -σχεδόν σα φυσικά- στα χέρια.

Τα μακριά λυτά μαλλιά με μπούκλες χαλαρές 

κι ανταύγιες από τον ήλιο.

Μαυρισμένα κορμιά που δεν μαρτυρούν ίχνος προσπάθειας,

μόνο παιχνίδι που σε ιδρώνει, σε δένει και σε σμιλεύει,

κολύμπι και ηδονικές βουτιές.

Χορός τις νύχτες 

μέσα σε μακριά εξώπλατα φορέματα μ' έντονα χρώματα

και ανοιχτά ριχτά πουκάμισα.
Ήχοι αφρικάνικοι και μέθη.

Kαι έρωτας χωρίς πόζες και χωρίς νάζια

έξω…
έξω απ' το σπίτι.

Πίνακας της υπέροχης Αγάπης Χατζή.

oops... sorry

Δεν το ήθελα:
αυθόρμητα έγινε…
από ανία.

That’s life

Πώς έφτασες ως εδώ, ούτε που το κατάλαβες, ε;
Πόσο αεροβατούσες μέσα στην ψεύτικη ευδαιμονία σου...
Πόσο ξύλο μέλλει να φας για την επιπολαιότητα,
αλλά και την αλαζονεία που επέδειξες κατά το πρόσκαιρο "σουξέ" σου...

Περαστικά...

Αφού δεν ξέρεις να διαχειρίζεσαι τις τοσοδούλες νίκες σου,
μάθε τουλάχιστον να φέρνεις βόλτα την ήττα σου.

Η τύχη είναι γένους ουδέτερου

Νιώθω τόσες φορές άτυχη
για όσα «κακά» μου έχουν συμβεί.
Αλλά πιο συχνά νιώθω τόσο τυχερή
γι’ αυτά τα ίδια...


Τα καλά με τσάκισαν.

Οι αγανακτισμένοι δεν είναι συνδικαλιστές... ...και το αυτονόητο πρέπει να επαναλαμβάνεται

Η Ελλάδα έχει έναν τεράστιο Δημόσιο τομέα:
θέσεις χωρίς αντικείμενο, θέσεις χωρίς υπαλλήλους,
θέσεις άχρηστες, θέσεις επιβλαβείς για το κοινό καλό,
θέσεις γραφειοκρατικές,
θέσεις που κάνουν το σύστημα πολύπλοκο, δυσλειτουργικό, αντιπαραγωγικό, χαώδες.

Τα δυο μεγάλα κόμματα που κυβερνούν την Ελλάδα μετά την Μεταπολίτευση
δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να γιγαντώνουν αυτόν τον Δημόσιο τομέα,
προκειμένου να διαπλέκονται και να ψηφοθηρούν
και όποτε έχει γίνει η όποια προσπάθεια συμμαζέματος
έχει προσκρούσει πάνω στις αντιρρήσεις της εκάστοτε Αντιπολίτευσης,
αλλά και της Αριστεράς,
η οποία μόνο μέσω της άρνησης δικαιολογεί πλέον την ύπαρξή της,
και μέσω των συνδικάτων που παλεύουν για να ευνοείται ο κλάδος τους,
αδιαφορώντας ή και εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Τόσα χρόνια όλη αυτή η παράλογη κατάσταση καλυπτόταν με δάνεια.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας:
δεν είχαμε ποτέ την αντίστοιχη οικονομία για όλα όσα απολαμβάναμε.

Τα δάνεια πήγαιναν βέβαια κυρίως
στη συντήρηση αυτού του μορφώματος που λέγεται Δημόσιος Τομέας,
στον οποίο εμπλέκονται και από τον οποίο ωφελούνται ποικιλοτρόπως
πολιτικοί, συνδικαλιστές, δικαστικοί, εκδότες, τραπεζίτες,
δημοσιογράφοι, σύμβουλοι, εργολάβοι, μεσάζοντες…
ποιον να πρωτοαναφέρει κανείς…

Αλλά ΚΑΙ δημόσιοι υπάλληλοι
και διάφοροι μικροί και μεγάλοι ιδιώτες που θρέφονταν άμεσα ή έμμεσα από το Δημόσιο…

(επιδοτήσεις και έργα του αέρα, φοροδιαφυγή μέσω λαδώματος, νομιμοποίηση αυθαιρέτων κλπ κλπ.
οφείλονται όλα στη διάρθρωση αυτού του κράτους-τέρατος)

Αυτό εννοούσε κι ο Πάγκαλος όταν έλεγε: «Μαζί τα φάγαμε».
Δεν είναι όμως έτσι, κε Πάγκαλε –που έλεος… κάντε πια κάτι για την ακράτειά σας!
Ο λαός έπαιξε το παιχνίδι σας, γιατί ΕΣΕΙΣ τον πείσατε ότι είναι ένα καλό και νόμιμο κι επωφελές παιχνίδι.

Η άλλη πλευρά πάλι, αυτή του ιδιωτικού κεφαλαίου,
εκείνο το παλιό, αλλά ακόμα ευρηματικό καπιταλιστικό σύστημα της Δύσης,
ήρθε να μας ζητήσει τα ρέστα, και τα επιτόκια, και την κυριαρχία εντέλει πάνω στη χώρα μας.
Και τι να τους πεις; Χρωστάμε. Πράγματι χρωστάμε.
Κι ας είναι αυτοί ό,τι είναι… τοκογλύφοι, απάνθρωποι, εκμεταλλευτές, τα χάλια τους τα μαύρα.
Τα έχουν κι οι ίδιοι θαλασσώσει, και κάνουνε πάνω μας πειράματα,
να δουν πώς θα σωθούνε
–δεν θα σωθούν, όπως δεν σώθηκε και το σοβιετικό σύστημα,
που εμείς μονάχοι πάμε να συγκολλήσουμε με το απέναντί του.

Γιατί είναι ο δογματισμός και η ανθρώπινη απληστία που αποθεώνει πάντα ό,τι πρεσβεύει,
εις βάρος όλων των υπολοίπων
κι εις βάρος αυτών που δεν πωρώνονται, δεν συμβαδίζουν, δεν συμμετέχουν, δεν υποτάσσονται.
Εις βάρος άλλων χωρών, άλλων ηπείρων.
Εις βάρος του ίδιου του πλανήτη.

Γι’ αυτό ίσως ποτέ να μην υπάρξει λύση παρά μονάχα ο συνεχής αγώνας.
Ο αγώνας για μια ισορροπία τρόμου μεταξύ των αντιφάσεων και των αντίρροπων δυνάμεων…
του Ανθρώπου.

Κοινωνία

Ακούω τόσα πολλά… και τόσο μεγαλόπνοα…
σαν τις αποφάσεις που παίρνουμε κάθε Πρωτοχρονιά.

"Θα διαβάσω Αριστοτέλη, θα γίνω καλύτερος άνθρωπος, θα κάνω φιλανθρωπίες"
(πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι για να χρησιμοποιείς αυτήν τη λέξη;… να είσαι φίλος του είδους σου;)

Ένα αρχίδι θα κάνεις απ’ όλ’ αυτά, και το ξέρεις εξ αρχής.
Θέτεις βέβαια στόχους, ελπίζεις… όμως…

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν κίνητρα απλά κι απτά:
λεφτά, μόστρα, επιτυχία, εξουσία, γαμήσια…
Όλα τα άλλα τα κάνουν για να φτάσουν κάποτε σ’ αυτά.
Δεν είναι κακό. Ούτε καλό. Απλά πραγματικό. Ανθρώπινο.

Σε έναν κόσμο λοιπόν τέτοιον,
μην ζητάς να κατέβει στις πλατείες για αξίες γενικώς και αορίστως.
Δέξου την συνεισφορά του άνευ αξιολόγησης προθέσεων.
Γιατί η μόνη συνεισφορά στα πράγματα είναι η συμμετοχή.
Και στην πορεία η μέθεξη.

Η κοινωνία.

Χα!

Η αγάπη είναι αμοιβαία.
Τετριμμένο;
Χα!
Κι όμως.
Η αγάπη είναι αμοιβαία.

chic

Μετά από ενδελεχείς μελέτες της πρόσφατης συμπεριφοράς των Ελλήνων,
έκανα την πραγματικά αξιοζήλευτη παρατήρηση,
πως οι πλούσιοι δεν συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες του Συντάγματος,
αλλά συνεχίζουν ακούραστοι το φιλανθρωπικό τους έργο για τα παιδιά της Μοζαμβίκης
και της ευρύτερης περιοχής μέσω της συμμετοχής τους σε ανιαρά γκαλά
(ναι, άνθρωποι είναι κι αυτοί και βαριούνται, αλλά έχουν θέληση και υπομονή μεγάλη.
Τίποτα σ’ αυτήν τη ζωή δεν είναι τυχαίο,
πόσο μάλλον η διατήρηση της εικόνας που με τόσο κόπο έχει επιτευχθεί).

Στα συγκινητικά φωτογραφικά ενσταντανέ φαίνονται όλοι υγιέστατοι
παρ’ όλες τις ασθένειες που έχουν προφασισθεί εδώ και δεκαετίες,
όταν κατηγορούνταν σειριακά και συλλήβδην
για διάφορα τερατώδη οικονομικο-στρατιωτικο-πολιτικά σκάνδαλα,
τα οποία βεβαίως γρήγορα παραγράφηκαν,
πράγμα που επίσης επιβεβαιώνει την δύναμη που κρύβουν μέσα τους αυτοί οι άνθρωποι
να επιβιώνουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Ειλικρινά νιώθω ευγνωμοσύνη που υπάρχει αυτή η σχετικά νεοϊδρυθείσα κάστα
(η προηγούμενη είχε την αναξιοπρεπή σφραγίδα του δοσίλογου και του μαυραγορίτη),
η οποία δημιουργήθηκε κατά την περίοδο της δεκαετίας του ’80
και σιωπηρά, χωρίς να αναζητά ουδεμία εγχώρια αναγνώριση,
στηρίζει έκτοτε αδιαλείπτως το κράτος και είναι πάντα παρούσα στις μεγάλες του συναλλαγές,
-βλέπε αεροπλάνα, υποβρύχια, ηλεκτρονικός εξοπλισμός κλπ.-
έτσι ώστε να διαθέτουμε μίαν έμπειρη, ώριμη και ταυτοχρόνως κομψή παρουσία προς τα έξω.

Ο κος Ζαμπούνης μπορεί να σας τα εξηγήσει καλύτερα.

Ξεφτίλα

Δεν είμαι χριστιανή, καθόλου, ούτε οπαδός καμιάς θρησκευτικού τύπου υστερίας.
Όμως βρίσκω λίγο παράξενο άνθρωποι με μεγάλη εξουσία να τον χώνουν όπου βρουν
ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεση του αντικειμένου του πόθου τους
ή να παρτουζώνονται με πουτάνες και μάλιστα ανήλικες
και γενικώς να χρησιμοποιούν το έμψυχο και άψυχο υλικό του πλανήτη όπως τους καυλώσει…
Οι άνθρωποι που παίζουν -ή πρέπει να πω τζογάρουν;- με τις τύχες ολόκληρων λαών
δεν θα ‘πρεπε να είναι λίγο πιο μαζεμένοι και όχι έρμαια των άνευ προηγουμένου
-και επομένου· δεν έχει παραπέρα- σαρκικών και υλικών επιθυμιών τους;

Μορφωμένες μαϊμούδες

Είχα ανέκαθεν την αίσθηση, την υπόνοια
πως άνθρωποι που ξημεροβραδιάζονται πάνω σ’ ένα βιβλίο,
που σταχυολογούν ακόμα και ποίηση στρυφνή
ή αποφθέγματα «δύσκολων» φιλοσόφων
-όχι μόνον εκείνων του συρμού
που κάτι τέτοιοι τους καταδίκασαν
να γελοιοποιούνται καθημερινά στα χείλη
ανυποψίαστων-,
είχα λοιπόν πάντα την αίσθηση
πως πολλοί -αλλά πολλοί- άνθρωποι διαβασμένοι
αδυνατούν να κάνουν μία απλή, σημαντική
δική τους σκέψη.

Απορίες

Διάβασα ένα ωραίο κειμενάκι. 

Έλεγε πως ο ίδιος του ο συντάκτης

μοιάζει να σκέφτεται, να νιώθει, να ενδιαφέρεται, 

να συμ-μετέχει,

μα πίσω από την περίπου ανθρώπινη όψη του 

κρύβεται ένα κλειστό αυτοαναφερόμενο έμβιο σύστημα
με κάποια ίχνη μνήμης και συνείδησης.

Πώς είναι όμως δυνατόν ένα τέτοιο ον

να είναι ΚΑΙ αυτοαναφορικό; 

Και κυρίως ΓΙΑΤΙ;

Πάντα θα απορώ με την ανθρώπινη κατάσταση 

και τις α(κατα)νόητες εκφάνσεις της…

Ο Κοέλιο έχει άλλη γνώμη…

Με την κρίση υποχρεωτικά αποκτούμε κάποιο μέτρο,

καταναλώνουμε λιγότερα αγαθά,

παράγουμε μικρότερο όγκο απορριμμάτων,

κάνουμε υγιεινότερη διατροφή

και κόβουμε τις καταχρήσεις,

αφήνουμε σπίτι το αυτοκίνητο

και περπατάμε,

ξοδεύουμε λιγότερη ενέργεια, νερό,

φυτεύουμε κανά μαρούλι,

κι όσοι έχουμε δυνατότητα

την κάνουμε για επαρχία…

Λέτε να συνωμότησε το Σύμπαν για να γίνουμε οικολόγοι;;

Η δυστυχία είναι μεταδοτική

Η εξαθλίωση δεν είναι προστατευμένη συνθήκη
σε μυθιστόρημα του Ουγκό ή του Ντίκενς.

Είναι σακάκι κολλημένο στις σάρκες των άμοιρων
που κουβαλούν την απελπισία τους από τόπο σε τόπο,
ψάχνοντας πάντα τη Γη της Εδέμ.

Κλέβουν οι πανούργοι το «εδώ» των ανθρώπων
και το μεταμορφώνουν σε πληρωμένο παράδεισο για λίγους
και το «αλλού» σε κόλαση απλήρωτη, σιγά-σιγά για ΟΛΟΥΣ.

(Ναι, κλείδωσαν το κέντρο οι εκπεσόντες άνθρωποι
κι έκρυψαν τα κλειδιά μες σε σουγιάδες)

Εγώ κάτι τέτοιους τους φοβάμαι...

Τον κόσμο δεν κυβερνά η αξία,
ούτε καμία λογική αρχή.
Τον κόσμο κυβερνά μονάχη
η επιθυμία.

Κι αυτό πολύ επικίνδυνο φαντάζει,
αν αναλογισθεί κανείς ανθρώπους
ιδιαζόντως επιθυμητικούς
-ωσάν π.χ. τον Χίτλερ·
που μέσα σ' όλα
θέλησε ακόμα και να παντρευτεί
ελάχιστες ώρες πριν την αυτοχειρία του.

Κράτημα

Αυτά που έχω να πω, κοντεύουν να μου βγουν από τ’ αυτιά.
Όμως έχω εκφρασθεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια,
που ειλικρινά νιώθω να κάνω κακοδιαχείριση των πόρων εισδοχής των άλλων…

Round and round…

Οι καλές επιλογές
επιφέρουν κακές αλλαγές·
και οι κακές καλές.

Όλα είναι το ίδιο.
Και τα διλήμματα
κυκλικά σταυροδρόμια.

Όποιον δρόμο και να πάρεις
οδηγεί σ’ εσένα.

Σ’ εσένα, σ’ εσένα
και πάλι σ’ εσένα.

-----------------------

Αν δεν βρεις τρόπο
να κάνεις κάτι καίριο,
να γράψεις· να διδάξεις…

Test

Πολλοί άνθρωποι μου δίνουν την εντύπωση

πως έχουν θέσει ως πρωταρχικό στόχο της ζωής τους

να εκπληρώσουν όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα

και ει δυνατόν να βγουν πρωταθλητές:

Αλαζονεία (superbia), Απληστία (avaritia),

Οργή (ira), Ζηλοφθονία (invidia),

Λαγνεία (luxuria), Λαιμαργία (gula),

Οκνηρία (acedia).

Δίχως μέτρο

Όταν δεν σέβεσαι

αυτό που σου χαρίζεται

-και όλα δώρα είναι

και περαστικά-

όταν το σκίζεις,

όταν το ξεφτιλίζεις,

δεν το χορταίνεις·

σε χορταίνει.

Και σε φτύνει.

 

Καλημέρα.

Χάιντε!!

Δεν θα τιμωρηθείς για το θυμό σου, θα τιμωρηθείς από τον θυμό σου.
Βούδας


Στη νεοελληνική «Βούδας» λέγεται αυτός που βρίσκεται μονίμως στην κοσμάρα του.
Δεν πα’ να πέφτουν βόμβες δεξιά-αριστερά, αυτός κατά τα εγχώρια και δη σαλλονικιώτικα standards
θα συνεχίσει να ρουφά την φραπεδιά του, ατάραχος, αδιάφορος, παραλίας.

Και κατά τον αυτόν τρόπο ερμηνεύονται διάφορα πράγματα.
Εκ προσωπικής πείρας, φαινομενικών αποτελεσμάτων και πάντα σε τιμές απόλυτες.
Όμως γιατί και πώς και ποία η πρόθεσις, κε Πρόεδρε;

«Αυτός είναι επιτυχημένος»… 
ασχέτως τρόπου και μέσων, ασχέτως πορείας, ασχέτως συμπεριφοράς και διαχείρισης της όποιας
«επιτυχίας» του. Ασχέτως ήθους εν ολίγοις, η επιτυχία έχει να κάνει αποκλειστικά αν χτύπησες κάποιο
στόχο που η κοινωνία σήμερα θεωρεί χρήσιμο. Όπως ήταν παλιότερα π.χ. ένα ελάφι στο δάσος. Αυτό
σήμερα είναι απλά σπορ και δεν συνιστά πραγματική επιτυχία, προσέξτε το.

«Είναι και μάγκας»… 
Έχει το look σημαίνει αυτό του Κούρκουλου στο «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», μιλάει και τύπου
μάγκικα, της γειτονιάς, βλέπε Κωστόπουλος, γαμάω και δέρνω ή έτσι λέω, κι αν έχει κάνει και 80
υποκύψεις παλιότερα κι αν συνεχίζει με πεολειχίες γιατί πάντα υπάρχουν και πιο μάγκες στη σκάλα
της κοινωνικής ιεραρχίας, δεν πειράζει. Και εις ανώτερα. Όλα στο κάτω-κάτω έχουν το τίμημά τους.

Όμως αυτά είναι τετριμμένα. Γνωστά. Ο Βούδας είναι πιο πέρα. Oriental. Exotic.
Ο Ρασούλης να φανταζόταν άραγε έναν άνθρωπο ήρεμο, καλοσυνάτο, εκεί που έτριβε ευχαριστημένος
την κοιλάρα του και χάζευε τις μουνίτσες πάνω στα τραπέζια…
μπαίνει μπράβος να πουλήσει προστασία, του χαλάει τη βραδιά…
γίνεται Κούδας, σηκώνεται και πλακώνει τα κλοτσίδια, απλά κι ωραία και μαγκιόρικα
κι εν συνεχεία ξανακάθεται και απολαμβάνει το ουισκάκι του;

Ή μήπως νά ‘θελε να πει τίποτα άλλο;

Προβολές, οι άνθρωποι κάνουμε προβολές. Ο απέναντι είναι άσπρος τοίχος και κρεμάμε πάνω του το
άσπρο πανί που συνόδευε τον προτζέκτορα. Και χαζεύοντας τις προσωπικές στιγμές μας αναφωνούμε:   
«Να, τον βλέπεις; Έτσι είναι! Όπως ήμουνα εγώ τότε στη Σκύρο!»
ή «Αυτό το κάνει επειδή φοβά-μαι!» ή «Είναι ατάραχος επειδή παίρν-ω ηρεμιστικά!»

Δεν υπάρχουν άλλες εξηγήσεις, κε Πρόεδρε… Είναι απλό: όλοι είναι εγώ. Τα καλά μου τα έχουν οι
προς ώρας φίλοι μου και τα κακά μου τα έχουν όλα οι οχτροί μου, και όλα όσα δεν είμαι εγώ δεν
υπάρχουν, είναι ψέματα, κουτσομπολιά, φαντασίες και φλυαρίες του όχλου. Καλή σας ημέρα.

Μικρή επισήμανση

Μ’ αρέσει πολύ που άνοιξε ο καιρός.
Μου φτιάχνει απίστευτα το κέφι και μου δίνει ενέργεια.

Κι ένα χαμόγελο στα χείλη. Γουστάρω.

Δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα
απ’ το να νιώθεις καλά μέσα σου.

Δεν είναι το ίδιο με το «περνάω καλά».
Το «περνάω καλά» το λένε και τα μικρά παιδιά
κι εννοούν κυρίως να κάνουν ό,τι δεν τους επιτρέπεται
ή εν πάση περιπτώσει οτιδήποτε άλλο από αυτό που τους επιβάλλεται
κι αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς τους.

Όχι. Το «νιώθω καλά» είναι κάτι εντελώς διαφορετικό
κι έχει να κάνει με ολόκληρο το είναι σου και την άχρι τούδε πορεία σου στο χρόνο.

«Νιώθω καλά» σημαίνει «Έχω απαλλαχθεί από διάφορους κόμπους και αναπνέω χαλαρά το σήμερά μου,
όπως αυτό έχει διαμορφωθεί μέσα από την τύχη, αλλά και μέσα από την αλληλουχία των επιλογών μου».

ΚΑΙ/ΚΑΙ.

Είμαι συνυπεύθυνη με την τύχη για τη ζωή μου. Με τη μοίρα μου, ούτως ειπείν και όπως προείπαν οι

αρχαίοι ημών πρόγονοι σε δεκάδες τραγωδίες, κωμωδίες και άλλες περιγραφές της ανθρώπινης

διαδρομής.

Γιατί τα πράγματα συμβαίνουν μεν χωρίς να μας ρωτήσουν, όμως εμείς τα προσλαμβάνουμε όπως

νομίζουμε, τα ερμηνεύουμε, τους δίνουμε ΝΟΗΜΑ -ή δεν τους δίνουμε- και μέσα απ’ όλην αυτή τη

διαδικασία σμιλεύουμε τον εαυτό μας.

Κι ο εαυτός μας, ως ΚΑΤΙ που είναι, «συμβαίνει» στα ΑΛΛΑ -για όποιον τυχόν ενδιαφέρεται ΚΑΙ γι’ αυτά…

Φιλιά πολλά σε όλους και καλή μας Ανάσταση!

(Λέω να αρχίσω πάλι να γράφω κάθε μέρα ή σχεδόν κάθε μέρα από κάτι. Έτσι… για πλάκα.)

Ράμφος έφη

Αποτίναξη

της μερικότητάς μας

η Ανάσταση.

Πηγαίνοντας

«Πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή…»

Δεν είναι πού ‘ταν λάθος
το παλιό.
Είναι που το επόμενο
-αλλιώς-
λαχταρά να γίνει.

Μας συγχωρείτε για τη Διακοπή, αλλά...

Κατά πώς νιώθω

Προσαρμόζω τον κόσμο

Κι έτσι του πρέπει.

Βοήθεια!

Σε είδα να βουλιάζεις σε άμμο κινούμενη.
Με βεβαιότητα και σαφήνεια σού ‘πα:
«Οριζοντιώσου,
αύξησε τη μάζα σου,
απλώσου πάνω στον κίνδυνο!»
Δεν θέλησες να με πιστέψεις.
Δεν θέλησες να αφεθείς στη γνώση και στο βίωμα
ενός απλού ανθρώπου.
Έστησες ακόμα παραπάνω τον κορμό,
σήκωσες το κούτελο προς τα ουράνια,
και μ’ άμετρη αξιοπρέπεια
έστειλες προσευχή στο άγνωστο,
ενόσω η λάσπη σε ρούφαγε από κάτω
ανηλεώς.
Σου έτεινα -θυμάσαι;- κλαδί ελιάς και σωτηρίας
δυνατό, λυγερό, σχεδόν άθραυστο,
μα μέσα στον πανικό σου
το πήρες κι αυτό για απειλή
-σου θύμισε μάλλον βέργα σχολική που θα σε τιμωρούσε.
Τ’ απώθησες λοιπόν με το χαριτωμένο χέρι
που απέμεινε στερνό στην επιφάνεια
να εκλιπαρεί βουβά
μέσα στο τόσο θλιβερά αδιάφορο ολόγυρα:
«Βοήθεια!»

Δίχως βαρύτητα

Δεν ξέρω πόσο «αξίζει» η μουσική του Χατζιδάκι

-ποτέ δεν έμαθα να υπολογίζω και ν’ αποτιμώ

τις μουσικές, τις ζωγραφιές, τα ηλιοβασιλέματα και τις αγάπες-,

όμως μεμιάς μου ανακατώνει την ψυχή και με λιγώνει·

ξεθάβει τη γλύκα μιας ζωής που δεν θυμάμαι να έζησα,

τη νοσταλγία μαγικών στιγμών μα ανύπαρκτων,

την προσμονή των ταξιδιών που δεν μου έμελλε να κάνω.

Η μουσική του Χατζιδάκι είναι, θαρρώ,

ένα ενύπνιο πέταγμα σε όσα ποτέ δεν έγιναν,

σε όσα μπορούσαν ίσως νά ‘ναι,

και πλέω και κολυμπάω σε μία αιθέρια θάλασσα,

κι από την επιφάνεια κοιτάζω κάτω το βυθό

και είμαι μια δυνατότητα· μια ύπαρξη δίχως βαρύτητα.