Δεν θα τιμωρηθείς για το θυμό σου, θα τιμωρηθείς από τον θυμό σου.
Βούδας
Στη νεοελληνική «Βούδας» λέγεται αυτός που βρίσκεται μονίμως στην κοσμάρα του.
Δεν πα’ να πέφτουν βόμβες δεξιά-αριστερά, αυτός κατά τα εγχώρια και δη σαλλονικιώτικα standards
θα συνεχίσει να ρουφά την φραπεδιά του, ατάραχος, αδιάφορος, παραλίας.
Και κατά τον αυτόν τρόπο ερμηνεύονται διάφορα πράγματα.
Εκ προσωπικής πείρας, φαινομενικών αποτελεσμάτων και πάντα σε τιμές απόλυτες.
Όμως γιατί και πώς και ποία η πρόθεσις, κε Πρόεδρε;
«Αυτός είναι επιτυχημένος»…
ασχέτως τρόπου και μέσων, ασχέτως πορείας, ασχέτως συμπεριφοράς και διαχείρισης της όποιας
«επιτυχίας» του. Ασχέτως ήθους εν ολίγοις, η επιτυχία έχει να κάνει αποκλειστικά αν χτύπησες κάποιο
στόχο που η κοινωνία σήμερα θεωρεί χρήσιμο. Όπως ήταν παλιότερα π.χ. ένα ελάφι στο δάσος. Αυτό
σήμερα είναι απλά σπορ και δεν συνιστά πραγματική επιτυχία, προσέξτε το.
«Είναι και μάγκας»…
Έχει το look σημαίνει αυτό του Κούρκουλου στο «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», μιλάει και τύπου
μάγκικα, της γειτονιάς, βλέπε Κωστόπουλος, γαμάω και δέρνω ή έτσι λέω, κι αν έχει κάνει και 80
υποκύψεις παλιότερα κι αν συνεχίζει με πεολειχίες γιατί πάντα υπάρχουν και πιο μάγκες στη σκάλα
της κοινωνικής ιεραρχίας, δεν πειράζει. Και εις ανώτερα. Όλα στο κάτω-κάτω έχουν το τίμημά τους.
Όμως αυτά είναι τετριμμένα. Γνωστά. Ο Βούδας είναι πιο πέρα. Oriental. Exotic.
Ο Ρασούλης να φανταζόταν άραγε έναν άνθρωπο ήρεμο, καλοσυνάτο, εκεί που έτριβε ευχαριστημένος
την κοιλάρα του και χάζευε τις μουνίτσες πάνω στα τραπέζια…
μπαίνει μπράβος να πουλήσει προστασία, του χαλάει τη βραδιά…
γίνεται Κούδας, σηκώνεται και πλακώνει τα κλοτσίδια, απλά κι ωραία και μαγκιόρικα
κι εν συνεχεία ξανακάθεται και απολαμβάνει το ουισκάκι του;
Ή μήπως νά ‘θελε να πει τίποτα άλλο;
Προβολές, οι άνθρωποι κάνουμε προβολές. Ο απέναντι είναι άσπρος τοίχος και κρεμάμε πάνω του το
άσπρο πανί που συνόδευε τον προτζέκτορα. Και χαζεύοντας τις προσωπικές στιγμές μας αναφωνούμε:
«Να, τον βλέπεις; Έτσι είναι! Όπως ήμουνα εγώ τότε στη Σκύρο!»
ή
«Αυτό το κάνει επειδή φοβά-μαι!» ή
«Είναι ατάραχος επειδή παίρν-ω ηρεμιστικά!»
Δεν υπάρχουν άλλες εξηγήσεις, κε Πρόεδρε… Είναι απλό: όλοι είναι εγώ. Τα καλά μου τα έχουν οι
προς ώρας φίλοι μου και τα κακά μου τα έχουν όλα οι οχτροί μου, και όλα όσα δεν είμαι εγώ δεν
υπάρχουν, είναι ψέματα, κουτσομπολιά, φαντασίες και φλυαρίες του όχλου. Καλή σας ημέρα.
