Κοινωνία

Ακούω τόσα πολλά… και τόσο μεγαλόπνοα…
σαν τις αποφάσεις που παίρνουμε κάθε Πρωτοχρονιά.

"Θα διαβάσω Αριστοτέλη, θα γίνω καλύτερος άνθρωπος, θα κάνω φιλανθρωπίες"
(πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι για να χρησιμοποιείς αυτήν τη λέξη;… να είσαι φίλος του είδους σου;)

Ένα αρχίδι θα κάνεις απ’ όλ’ αυτά, και το ξέρεις εξ αρχής.
Θέτεις βέβαια στόχους, ελπίζεις… όμως…

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν κίνητρα απλά κι απτά:
λεφτά, μόστρα, επιτυχία, εξουσία, γαμήσια…
Όλα τα άλλα τα κάνουν για να φτάσουν κάποτε σ’ αυτά.
Δεν είναι κακό. Ούτε καλό. Απλά πραγματικό. Ανθρώπινο.

Σε έναν κόσμο λοιπόν τέτοιον,
μην ζητάς να κατέβει στις πλατείες για αξίες γενικώς και αορίστως.
Δέξου την συνεισφορά του άνευ αξιολόγησης προθέσεων.
Γιατί η μόνη συνεισφορά στα πράγματα είναι η συμμετοχή.
Και στην πορεία η μέθεξη.

Η κοινωνία.

Χα!

Η αγάπη είναι αμοιβαία.
Τετριμμένο;
Χα!
Κι όμως.
Η αγάπη είναι αμοιβαία.

chic

Μετά από ενδελεχείς μελέτες της πρόσφατης συμπεριφοράς των Ελλήνων,
έκανα την πραγματικά αξιοζήλευτη παρατήρηση,
πως οι πλούσιοι δεν συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες του Συντάγματος,
αλλά συνεχίζουν ακούραστοι το φιλανθρωπικό τους έργο για τα παιδιά της Μοζαμβίκης
και της ευρύτερης περιοχής μέσω της συμμετοχής τους σε ανιαρά γκαλά
(ναι, άνθρωποι είναι κι αυτοί και βαριούνται, αλλά έχουν θέληση και υπομονή μεγάλη.
Τίποτα σ’ αυτήν τη ζωή δεν είναι τυχαίο,
πόσο μάλλον η διατήρηση της εικόνας που με τόσο κόπο έχει επιτευχθεί).

Στα συγκινητικά φωτογραφικά ενσταντανέ φαίνονται όλοι υγιέστατοι
παρ’ όλες τις ασθένειες που έχουν προφασισθεί εδώ και δεκαετίες,
όταν κατηγορούνταν σειριακά και συλλήβδην
για διάφορα τερατώδη οικονομικο-στρατιωτικο-πολιτικά σκάνδαλα,
τα οποία βεβαίως γρήγορα παραγράφηκαν,
πράγμα που επίσης επιβεβαιώνει την δύναμη που κρύβουν μέσα τους αυτοί οι άνθρωποι
να επιβιώνουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Ειλικρινά νιώθω ευγνωμοσύνη που υπάρχει αυτή η σχετικά νεοϊδρυθείσα κάστα
(η προηγούμενη είχε την αναξιοπρεπή σφραγίδα του δοσίλογου και του μαυραγορίτη),
η οποία δημιουργήθηκε κατά την περίοδο της δεκαετίας του ’80
και σιωπηρά, χωρίς να αναζητά ουδεμία εγχώρια αναγνώριση,
στηρίζει έκτοτε αδιαλείπτως το κράτος και είναι πάντα παρούσα στις μεγάλες του συναλλαγές,
-βλέπε αεροπλάνα, υποβρύχια, ηλεκτρονικός εξοπλισμός κλπ.-
έτσι ώστε να διαθέτουμε μίαν έμπειρη, ώριμη και ταυτοχρόνως κομψή παρουσία προς τα έξω.

Ο κος Ζαμπούνης μπορεί να σας τα εξηγήσει καλύτερα.

Ξεφτίλα

Δεν είμαι χριστιανή, καθόλου, ούτε οπαδός καμιάς θρησκευτικού τύπου υστερίας.
Όμως βρίσκω λίγο παράξενο άνθρωποι με μεγάλη εξουσία να τον χώνουν όπου βρουν
ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεση του αντικειμένου του πόθου τους
ή να παρτουζώνονται με πουτάνες και μάλιστα ανήλικες
και γενικώς να χρησιμοποιούν το έμψυχο και άψυχο υλικό του πλανήτη όπως τους καυλώσει…
Οι άνθρωποι που παίζουν -ή πρέπει να πω τζογάρουν;- με τις τύχες ολόκληρων λαών
δεν θα ‘πρεπε να είναι λίγο πιο μαζεμένοι και όχι έρμαια των άνευ προηγουμένου
-και επομένου· δεν έχει παραπέρα- σαρκικών και υλικών επιθυμιών τους;