Οι αγανακτισμένοι δεν είναι συνδικαλιστές... ...και το αυτονόητο πρέπει να επαναλαμβάνεται

Η Ελλάδα έχει έναν τεράστιο Δημόσιο τομέα:
θέσεις χωρίς αντικείμενο, θέσεις χωρίς υπαλλήλους,
θέσεις άχρηστες, θέσεις επιβλαβείς για το κοινό καλό,
θέσεις γραφειοκρατικές,
θέσεις που κάνουν το σύστημα πολύπλοκο, δυσλειτουργικό, αντιπαραγωγικό, χαώδες.

Τα δυο μεγάλα κόμματα που κυβερνούν την Ελλάδα μετά την Μεταπολίτευση
δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να γιγαντώνουν αυτόν τον Δημόσιο τομέα,
προκειμένου να διαπλέκονται και να ψηφοθηρούν
και όποτε έχει γίνει η όποια προσπάθεια συμμαζέματος
έχει προσκρούσει πάνω στις αντιρρήσεις της εκάστοτε Αντιπολίτευσης,
αλλά και της Αριστεράς,
η οποία μόνο μέσω της άρνησης δικαιολογεί πλέον την ύπαρξή της,
και μέσω των συνδικάτων που παλεύουν για να ευνοείται ο κλάδος τους,
αδιαφορώντας ή και εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Τόσα χρόνια όλη αυτή η παράλογη κατάσταση καλυπτόταν με δάνεια.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας:
δεν είχαμε ποτέ την αντίστοιχη οικονομία για όλα όσα απολαμβάναμε.

Τα δάνεια πήγαιναν βέβαια κυρίως
στη συντήρηση αυτού του μορφώματος που λέγεται Δημόσιος Τομέας,
στον οποίο εμπλέκονται και από τον οποίο ωφελούνται ποικιλοτρόπως
πολιτικοί, συνδικαλιστές, δικαστικοί, εκδότες, τραπεζίτες,
δημοσιογράφοι, σύμβουλοι, εργολάβοι, μεσάζοντες…
ποιον να πρωτοαναφέρει κανείς…

Αλλά ΚΑΙ δημόσιοι υπάλληλοι
και διάφοροι μικροί και μεγάλοι ιδιώτες που θρέφονταν άμεσα ή έμμεσα από το Δημόσιο…

(επιδοτήσεις και έργα του αέρα, φοροδιαφυγή μέσω λαδώματος, νομιμοποίηση αυθαιρέτων κλπ κλπ.
οφείλονται όλα στη διάρθρωση αυτού του κράτους-τέρατος)

Αυτό εννοούσε κι ο Πάγκαλος όταν έλεγε: «Μαζί τα φάγαμε».
Δεν είναι όμως έτσι, κε Πάγκαλε –που έλεος… κάντε πια κάτι για την ακράτειά σας!
Ο λαός έπαιξε το παιχνίδι σας, γιατί ΕΣΕΙΣ τον πείσατε ότι είναι ένα καλό και νόμιμο κι επωφελές παιχνίδι.

Η άλλη πλευρά πάλι, αυτή του ιδιωτικού κεφαλαίου,
εκείνο το παλιό, αλλά ακόμα ευρηματικό καπιταλιστικό σύστημα της Δύσης,
ήρθε να μας ζητήσει τα ρέστα, και τα επιτόκια, και την κυριαρχία εντέλει πάνω στη χώρα μας.
Και τι να τους πεις; Χρωστάμε. Πράγματι χρωστάμε.
Κι ας είναι αυτοί ό,τι είναι… τοκογλύφοι, απάνθρωποι, εκμεταλλευτές, τα χάλια τους τα μαύρα.
Τα έχουν κι οι ίδιοι θαλασσώσει, και κάνουνε πάνω μας πειράματα,
να δουν πώς θα σωθούνε
–δεν θα σωθούν, όπως δεν σώθηκε και το σοβιετικό σύστημα,
που εμείς μονάχοι πάμε να συγκολλήσουμε με το απέναντί του.

Γιατί είναι ο δογματισμός και η ανθρώπινη απληστία που αποθεώνει πάντα ό,τι πρεσβεύει,
εις βάρος όλων των υπολοίπων
κι εις βάρος αυτών που δεν πωρώνονται, δεν συμβαδίζουν, δεν συμμετέχουν, δεν υποτάσσονται.
Εις βάρος άλλων χωρών, άλλων ηπείρων.
Εις βάρος του ίδιου του πλανήτη.

Γι’ αυτό ίσως ποτέ να μην υπάρξει λύση παρά μονάχα ο συνεχής αγώνας.
Ο αγώνας για μια ισορροπία τρόμου μεταξύ των αντιφάσεων και των αντίρροπων δυνάμεων…
του Ανθρώπου.