Είναι η ανθρώπινη φύση...

Έχω μία περίπτωση στο μυαλό μου

ανθρώπου προς άνθρωπο,

φυσικού προσώπου προς φυσικό πρόσωπο,

που εφαρμόζει την τακτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης

ή εν πάση περιπτώσει της Γερμανίας

προς την Ελλάδα (και όχι μόνο):

Είμαι δυνατότερος οικονομικά

και σ’ έχω στη «δούλεψή» μου.

Μπορεί να ξεκινήσαμε ως συνέταιροι

-καμιά σημασία δεν έχει αυτό-

ήταν ένα απλό τέχνασμα για να σε χειραγωγήσω.

Εσύ έπρεπε απλά να βάλεις ό,τι είχες στο παιχνίδι

στο όνομα ενός αβέβαιου κοινού και ανθηρού

υποτίθεται μέλλοντος.

Σταδιακά σε υποβίβαζα

με τρόπους παράνομους και νόμιμους ταυτοχρόνως

-ξέρετε πώς πάνε αυτά-,

σε έκανα δούλο μου στηριζόμενος σε αποφάσεις

που σου επέβαλα να παίρνουμε μαζί,

ώσπου σε έφτασα σε ένα σημείο

ομηρίας·

να σε πληρώνω ψίχουλα

κι εσύ να με πληρώνεις

με όλο και μεγαλύτερες συνεισφορές στην «εταιρία»

αλλά κυρίως με το μόχθο σου,

και με το ύστατο κεφάλαιο·

το ίδιο σου το είναι.

------------------------------------------

Ήμουνα σίγουρος πως δεν θα έφευγες

-μα πού να πας; Σε είχα δέσει κόμπο-,

όμως να που βρήκες θάρρος κρυμμένο
και μου την έκανες.

Από εξαθλίωση ως κάποιο βαθμό,

αλλά από περηφάνια κυρίως.

------------------------------------------

- Τόλμησες να σηκώσεις σ' εμένα το κεφάλι;

  Που είσαι ένα τίποτα;

  Ναι, σε περιφρονούσα ανέκαθεν,

  μα τώρα σε μισώ.

  Και ΠΡΕΠΕΙ να σε συντρίψω!»

- Κάνε ό,τι θες.

  Εγώ έτσι ή αλλιώς

  θα ζήσω.-

‘Γεια, ‘γεια…

Αδιαφορία

αναδίδουν τα άνθη

και τα βλέμματα

στην κηδεία

όσων επέδειξαν αδιαφορία

και εγκλωβίστηκαν

στον εαυτό τους.

Kαι κάποια βιασύνη.

[Ίσως μια τρυφερή ψυχή

προσευχηθεί στο μέλλον

για την ανάμνησή τους…]

Shifters

Κάποιοι άνθρωποι ζουν με τα πάντα κλεμμένα.

Είναι ένα συνοθύλευμα

σκέψεων, χαρακτηριστικών, συμπεριφορών

άλλων ανθρώπων

που γνώρισαν στη ζωή τους,

τους άρεσαν και τα οικειοποιήθηκαν.

Ασυστόλως.

Όλα κλεμμένα.

 

Παίρνουν έναν καμβά

και αντιγράφουν κάποια εικόνα

που έψαξαν στα άδυτα του Βατικανού

όπου είχαν τρυπώσει ντυμένοι μοναχοί,

-έτσι κι αλλιώς στην πρωταρχική τους μορφή είναι αόρατοι-

και την παρουσιάζουν περήφανα

ως έμπνευσή τους.

Θέλει εκπαίδευση μεγάλη και ταλέντο

να μάθεις να κλέβεις ως και το άρωμα των άλλων

κι ίσως γι' αυτό από τη φύση μου αποστρέφομαι

όσους προσπαθούν πολύ να αλλάξουν:

γιατί μάλλον οι ίδιοι μισούν τον εαυτό τους

κι αυτοί ακριβώς είναι οι άνθρωποι

που πρέπει κανείς να φοβάται.

Εεεεε;; Πειράζει;;

Τα πιο ενδιαφέροντα σήματα τα λαμβάνω από Amerika.
Από μικρή τη σνόμπαρα και ιδιοσυγκρασιακά μου ταίριαζαν άλλα πράγματα.
Άλλο ύφος, άλλο στυλ, άλλοι ρυθμοί, άλλη προσέγγιση.

Ένα καθίκι μου έλεγε από παλιά πως τα United States είναι το λίκνο των πραγμάτων.

Νιώθω σχεδόν δυστυχής που δεν έχω καταφέρει να τα ζήσω.
New York, κατά κύριο λόγο...
αλλά δεν μου πάει ο τουρισμός και πια μεγάλωσα για μετανάστης.

Όλα εκεί συμβαίνουν· για κάποιο λόγο και στο μισητό νησί,
όπου τα παιδιά γεννιούνται όμως νεκρά.

Η Γερμανία είναι -ωιμέ- η καλή του Frankenstein.
Κι εμείς οι κάτω πάντα τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες.
Είναι η ζέστη... μέσα-έξω.

Δεν θα διαλέξω. Απλά λέω.

Οι από 'δώ μου δίνουν να καταλαβαίνω,
οι από 'κεί με κάνουν να ονειρεύομαι.
Ιδέες. Οράματα.

Βαρέθηκα τη σαπίλα της Ευρώπης.

Όλοι στην τρίχα

Η ζωή σου σού φορέθηκε καπέλο, 

γιατί τάχατες αυτό ταίριαζε στην κεφαλή σου 

και σ’ έψησαν να το πάρεις

και μάλιστα να το πληρώσεις!

Κι ύστερα σου ζητάνε και τα ρέστα, 

που σου σκίστηκε… 

μα αφού ήταν τύπου μέγγενης·
λίγο έλειψε να εκραγεί εκ βαθέων το κρανίο.

Και όχι τίποτα άλλο, 

αλλά το μυαλό λεκιάζει 

και πάλι θα σού ‘βαζε χέρι η μάνα σου ή η πεθερά σου 

ή και οι φίλοι σου στην τελική,

πως τους χαλάς τα πράγματα.

Και τώρα το φοράς έτσι μισό, 

λίγο έξω-λίγο μέσα 

και προχωράς λες κι όλα είναι εντάξει, μία χαρά, 

όπως προβλέπει ο νόμος.

Έτσι κι αλλιώς 

κι οι γύρω σου παρόμοια τα φοράνε 

τα δικά τους τα καπέλα…  

Όλοι στην τρίχα.

Στραβοξύπνημα

Εμποτιζόμαστε με ό,τι μας λέει η μάνα μας.

Και αν η μάνα μας είναι Κατίνα, είμαστε κι εμείς Κατίνες

–όσο καλά κι αν μαθαίνουμε με τα χρόνια να το κρύβουμε.

Κι επειδή τα ¾ των Ελληνίδων μανάδων είναι καρακατινάρες,

ξεκατινιαζόμαστε και ως λαός και ως έθνος και ως κράτος.

ΕΓΩ πάω τώρα να τινάξω τα χαλιά μου

–γιατί ΕΓΩ είμαι καθαρή, όχι σαν κάτι άλλους-

στο μπαλκόνι του διαμερίσματος της πολυκατοικίας ΜΟΥ,

και θα κάνω τα από κάτω μπαλκόνια μουνί 

(μα τι έκφραση… ποτέ μια ΚΥΡΙΑ σαν κι ΕΜΕΝΑ δεν θα χρησιμοποιούσε τέτοιες εκφράσεις),

γιατί ΕΓΩ μένω στον 5^ο και τους από κάτω τους έχω χεσμένους.

Όσο για τους από πάνω… τους μισώ.

Και όλα αυτά σας τα γράφω μακιγιαρισμένη,

γιατί μετά έχω να βγάλω φωτογραφίες στον καθρέφτη

για το facebook.

Και μετά έχω να ξεράσω. Καλά μας ημέρα.