Ευτυχία/Δυστυχία

Επινοούμε 

της τύχης το πρόσημο

καθημερινά.

Εξ ου και...

Σε καιρούς κρίσης

εξ αρχής και κατ' αρχήν 

κρίνονται όλα.

 

 

 

Οι τελευταίες σκέψεις των διακοπών

Ο Γ. υπερασπιζόταν πιτσιρικάς την ακόμα μικρότερη αδελφή του από τους γονείς ουρλιάζοντας

"Άστην να θέλει ό,τι κάνει!". Ο Γ. είχε δίκιο.

(O Γ. ξέρει κρυφά τα πάντα από πάντα, αλλά όμως τα ξεχνά συγχρωτιζόμενος ανθρώπους.

Κι  εδώ κλείνει η παρένθεση, όπως δηλώνει το σύμβολο μετά τη λέξη ΑΥΤΗ).

Ναι, ο Γ. είχε δίκιο: θέλουμε ό,τι κάνουμε.

Η πράξη γεννά την επιθυμία κι ουχί αντιστρόφως.

Την πράξη την γεννά η περιέργεια, αυτή η έμφυτη ανάγκη μας να γνωρίσουμε τα πράγματα.

Η πράξη συχνά εμφορεί μια στιγμιαία ηδονή

και η ανάμνηση της γίνεται επιθυμία (πεθυμιά, "σε πεθύμησα" λέμε),

μάς σπρώχνει στην επανάληψη κι αυτή στη συνήθεια, στο χαρακτήρα,

και γίνεται πεπρωμένο, όπως άλλος προείπε...

----

Οι περισσότεροι άνθρωποι παγιδεύονται σε ένα σημείο του προσωπικού τους χωρόχρονου,

κάνουν αυτόν τον λαβύρινθο των αναμνήσεων κρησφύγετο και σπίτι,

ξεχνώντας την ύπαρξη τόσο του Μινώταυρου, όσο και του Μίτου.

Ο Γ. έχει δίκιο ΚΑΙ σ' αυτό, γιατί θυμάται ακόμα τη συνάντησή του με την Αριάδνη.

----

Περνάς ωραία ρουφώντας παραμύθια, ναρκωτικά και παραισθησιογόνα,

αλλά περνάς ωραιότερα όταν ξυπνάς

και με αισθήσεις σαν φρεσκοακονισμένο μαχαίρι, όλος επίγνωση,

μετέχεις στην ατελείωτη ομορφιά της γης ολόγυρα

-για το παραπέρα επαφίεμαι μ' εμπιστοσύνη στα όνειρα,

τα ενύπνια όνειρα,

εκείνες τις άλλες, τις εξίσου αληθινές παράλληλες ζωές μας.

----

Καλή μας συνέχεια μες στο ιδιότροπο ελληνικό γαϊδουροκαλόκαιρό μας...

Είναι απλά τα πράγματα…

Όποιος δεν έχει φτάσει ποτέ στην κατάθλιψη

-στην αγνή, αυθεντική κατάθλιψη,

όπου η συνειδητοποίηση του παράλογου, του μάταιου και του εφήμερου

κυριεύει την ύπαρξη-,

είναι είτε πολύ νέος, είτε πολύ χαζός,

είτε πολύ φτωχός και δεν προλαβαίνει να σκεφθεί τέτοια.

Όποιος δεν μπορέσει να την αντέξει,

όποιος δεν βρει κανέναν τρόπο, κανένα τερτίπι έστω

να νοηματοδοτήσει τη ζωή του,

αυτοκτονεί

ή αν είναι δειλός,

συνεχίζει να ζει στην απομόνωση συνήθως,

πάντα ανικανοποίητος και πλημμυρισμένος φοβίες.

Όποιος απωθεί την κατάθλιψη με διάφορα μέσα,

φυσικά ή τεχνητά,

είναι καταδικασμένος να ζει ξανά και ξανά τα ίδια,

να μην προχωρεί η συνειδησιακή του κατάσταση,

πέφτει σε μία λούπα πλαστής και εξεζητημένης

ευτυχίας-δυστυχίας,

σχεδόν μεταβάλλει δηλαδή την κατάθλιψη

σε μανιοκατάθλιψη.

Όποιος καταφέρει να επινοήσει, να ανακαλύψει,

ή αν είναι τυχερός να του προκύψει

κάποια ενορατική ιδέα

που θα άρει τα αίτια της κατάθλιψης,

-χωρίς να πάθει άλλη, χειρότερη ασθένεια,

νοητική ή παθολογική ή άξαφνη απώλεια μνήμης,

χωρίς λοβοτομή

και χωρίς να προσηλυτισθεί σε μεταφυσική οργάνωση-,

αυτός είναι που λένε τόσο σπάνια «Φωτισμένος».

(Όλοι οι υπόλοιποι απωθούμε, ξεχνάμε, στρουθοκαμηλίζουμε...

Κάνουμε σα να ξέρουμε ή σα να μην ξέρουμε...)

Πάμε άλλο ένα παραμιλητό

Φτάνουμε άραγε όλοι κάποτε σ' εκείνην την έρημο,
όπου μάταια ψάχνουμε κάποιο νόημα,
μίαν αιτία και ένα κίνητρο,
με το ερώτημα "Γιατί να μην...; Τι με κρατά;"

Κι αν είμαστε ανά πάσα στιγμή τόσοι πολλοί
εκεί ακριβώς, στο ίδιο μέρος,
γιατί ποτέ δεν συναντιόμαστε;
Γιατί να μην βλεπόμαστε,
πώς και δεν ανταλλάσσουμε δύο τελευταίες κουβέντες,
έστω από 'κείνες τις συνηθισμένες, τις πράγματι ανάξιες λόγου;

Μήπως στ' αλήθεια δεν υπάρχει ψυχή ζώσα
πάρα μόνον μία ιδέα,
ένα όνειρο, το δικό μας όνειρο, η δική μας πλάνη...
η οδυνηρή ματαιότητα κι ο παραλογισμός;

Και είναι άξιον απορίας
πώς κανείς ξεπερνά τη λογική του
και περνά στη σφαίρα της πίστης οικειοθελώς,
καμιά φορά μοναδικής και πέρα ως πέρα καινοτόμας,
για ν' αποφύγει το άγνωστο,
για να παραμείνει λίγο ακόμα εδώ με όσα νόμιζε με το παλιό μυαλό
πως κατανόησε...
πως αγάπησε...
και πως είχε δικά του...

Αντίφαση

Κι όλο κακιώνει αυτό που είναι,
όσο δεν τ' αποδέχεσαι
και το συγκρίνεις
με αυτό που τάχατες 

θά 'πρεπε νά 'ναι.

 

Λύσσα κακιά

Σαν από όρνια

ηχούσαν οι στριγκλιές τους 

αιμοβόρικα. 

Σαιξπηρικές επιρροές

Βλέπω συνέχεια παραποιημένα τα δικά μου· 

γι' αυτό θα βλέπετε εφεξής εσείς,

οι πάντες και παντού, 

όπου και αν στραφείτε

ένα ολόγραμμά μου.

Φτιάξε μου, καλλιτέχνη, πάλι

έναν πολύχρωμο Ζυγό, 

το σύμβολο της μοίρας μου 

που νόμιζα όμως κάποτε 

πως όριζα μόνον εγώ!

Όσα έχασα στη νιότη μου,

στην πιο γενναία, στην άσπιλη εφηβεία...

Σ' εκλιπαρώ και σε μισώ:

κάνε πραγματικότητα,

φέρε στο φως

ό,τι εγώ

-ως μέσος άνθρωπος κι ηγέτης- 

σ' αυτήν τη γη ποθώ!

Αυτή θά' ναι κι η τιμωρία μου!

Αποδοχή

«Μας πέταξε λοιπόν η ιστορία στο περιθώριο»,

κι εμείς τακτοποιούμε τη σκόνη του χρόνου στα ράφια

μες στο ημίφως, σαν τους τρελούς·

δίχως την παραμικρή αίσθηση της μάταιης επαναληπτικότητας

όλων όσα με τόση σχολαστικότητα καταπιανόμαστε.

Λες και σ’ αυτές τις άσκοπες κινήσεις κρύβεται το νόημα της ζωής,

η χαμένη μας ταυτότητα,

αυτή η ίδια η έννοια της ελευθερίας.

Και η άρση του διαχωρισμού, του εγώ, του εσύ· του ενικού.

Η σκόνη όμως με το παραμικρό άγγιγμα ξεσηκώνεται.
Από μιαν ελάχιστη ανάσα, ένα ξεφύσημα σκορπίζει.

Μπορείς ακόμα και να τη διακρίνεις

-αν το φως κι η οπτική σου γωνία σε βοηθά-

καθώς χορεύει για λίγο ολόγυρά σου,

κι ύστερα ξανακάθεται αυθαιρέτως

σχηματίζοντας νέες μικροσκοπικές μορφές

πάνω στο πάτωμα, το ταβάνι, τους τοίχους.

Ναι, ΚΑΙ στα μακρόστενα ράφια,

όπου επιμένεις να την τακτοποιείς,

για να την μελετήσεις, να την κατανοήσεις,
με κάθε τρόπο να την κατακτήσεις.

Ή να απαλλαγείς από δαύτη...

Μέσα σου όμως ξέρεις:

η μεγάλη μάζα πάει στα πιο απόμακρα σημεία,

κάτω από τα έπιπλα, στην αφάνεια, στο σκοτάδι.

------

Όλα πληθαίνουν ως δια μαγείας κι αποκτούν σημασία

μονάχα σαν τους αναγνωρίσεις το δικαίωμα της αυθυπαρξίας·

δίχως να επεμβαίνεις.

Και δίχως να μεσολαβείς για τη σωτηρία τους:


είσαι εδώ για να βλέπεις, να απολαμβάνεις, να συμμερίζεσαι,

ΝΑ ΖΕΙΣ!

Ε

Αφού στέρεψες

τα πάντα ολόγυρα

λες τώρα "Διψώ"

Σκόρπιες σκέψεις

Έχω σταματήσει να πολυγράφω κείμενα, γιατί γράφω αποσπασματικές σκέψεις στο Facebook. 

Όπου ο κάθε ένας βγαίνει και γράφει το μακρύ του και το κοντό του. 

Έτσι φαντάζομαι είναι η κοινωνία των ανθρώπων. 

Μόνο που εδώ μέσα δεν έχει γίνει ακόμα ξεκαθάρισμα, ούτε ταξικό, ούτε μορφωτικό, ούτε, ούτε… 

Το βασικότερο κριτήριο ως τώρα είναι νομίζω το γαμησιακό. Και το διαφημιστικό.

Όλα αυτά είναι καλά μέχρις ενός σημείου. Φέρνουν λίγο τα status quo κωλοτούμπα. 

Αλλά από την άλλη είναι και λίγο γελοίο το γεγονός πως πλασάρει ο καθένας ό,τι νά ‘ναι 

ή μάλλον ό,τι θά ‘θελε να είναι. Και επηρεάζει. 

Κυκλοφορεί μια φήμη που κάποιον βολεύει και χιλιάδες την αναπαράγουν ακρίτως. 

Να μου πείτε αυτό δεν γινόταν ανέκαθεν; Με το κουτσομπολιό; Ή με τον έντυπο τύπο; 

Ναι, αυτό γινόταν. Κι αυτό γίνεται.

Βλέπω απ’ την άλλη πολλούς τώρα τελευταία και λόγω της αβέβαιης πολιτικής κατάστασης 

να συνασπίζονται πάλι όπως θέσει έχουν γεννηθεί και έχουν ζήσει. Οι πλούσιοι με τους πλούσιους κλπ κλπ… 

Κι αυτό είναι το φυσιολογικό. Τα κοινά συμφέροντα δένουν τους ανθρώπους και τα κοινά ενδιαφέροντα. 

Όποιος νόμιζε πως θα γινόταν χαλίφης στη θέση του χαλίφη, τρέχει τώρα να μην του πάρει το σπίτι η τράπεζα. 

Όλα τα υπόλοιπα είναι θεωρητικά κουραφέξαλα ή καθαρή, αγνή, παρθένα βλακεία.

 

Φιλοσοφικές εκλογές

Θέλω να καταγράψω κάποιες σκέψεις για τις εκλογές αυτές

-όχι πως ενδιαφέρουν κανέναν,

αλλά είναι σημαδιακές και θέλω να έχω μιαν αναφορά, για μένα κυρίως…

τύπου ημερολόγιο (weB-Log).

Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε

είναι στην ουσία της παγκόσμιο -πανανθρώπινο- πρόβλημα.

Εμάς μας έσκασε νωρίτερα από τον υπόλοιπο «ανεπτυγμένο» κόσμο,

1. επειδή πάντα ήμασταν με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί,

και μ’ αυτό, ναι, εννοώ Ανατολή και Δύση,

όχι με οικονομικούς όρους όμως, αλλά με φιλοσοφικούς.

2. επειδή κατά συνέπεια δεν έχουμε ξεκάθαρους στόχους,

οπότε παλινδρομούμε μεταξύ διαφόρων επιλογών χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα και

3. επειδή οι πιο ανεπτυγμένοι από εμάς μας κάνουνε πλάκα·

φάρσες… δεν μας χωνεύουν, ρε παιδί μου… bullying.

Προσωπικώς μου φαίνονται όλα πολύ γελοία,

θεωρώ πως η σκέψη του ανθρώπου δεν τον καθιστά ανώτερο ον,

αλλά ον ελαττωματικό,

πως ενώ όλα τα άλλα όντα ζουν ευτυχή μες στην υπέροχη, πλούσια φύση,

οι άνθρωποι ωσάν κύτταρα καρκινικά

-δυνατά πολύ, αλλά τρελαμένα-

επιτίθενται σε οτιδήποτε τα περιτριγυρίζει,

καταστρέφουν τη φύση,

ενώ παράλληλα τη μιμούνται·

ζουν αποσπασματικά κι αποσπασμένα.

Τι σχέση έχουν όλ’ αυτά με τις εκλογές;

Τα πάντα:

δεν έχει σημασία να διαλέξουμε τίποτα από τις προτεινόμενες βλακείες,

δεν έχει καν νόημα να αποδώσουμε ευθύνες σε μεμονωμένα ανθρωπάκια,

-μόνο ίσως προς παραδειγματισμό: ξέρετε, όπως κάνουν στα παιδάκια.

Σημασία έχει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο

του ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ,

και να νιώσουμε στ’ αλήθεια όπως είπε ο μαλακοΠάγκαλος

πως ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ:

όχι οι Έλληνες, οι άνθρωποι.

Αν το κατανοήσουμε αυτό, το νιώσουμε,

τότε θα είμαστε αντάξιοι των όποιων προγόνων μας

και θα ανάψουμε πάλι το φως στην ανθρωπότητα.

Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για όλα.

Προσευχή

by Christina Tsevis

Σ’ ευχαριστώ

Μεγάλε μου Εαυτέ

που ποτέ

δεν έκανες κάτι

για μένα ερήμην

-κανένα θαύμα-,

που ποτέ

δεν μου στέρησες

το δικαίωμα στην επιλογή.

Σ’ ευγνωμονώ.

Το μόνο

που στ’ αλήθεια ζητώ

μέσα στον κόσμο αυτόν

των φαινομένων

είναι να αφήσεις

-έκθετη-

στο κατώφλι του νου μου

μια νεογέννητη

συνείδηση

να υιοθετήσω.

Και ν’ αγαπήσω.

Αμήν.

Χρησμός

Άδειασε και μειώσου,

πριν φτάσεις στην ακμή σου.

Κι αν πάλι την περάσεις,

τότε αποδομήσου.

Κάν' το ναδίρ σπουδή σου.

Μην φοβάσαι

Ο πόνος είναι

το αισθητό σημάδι

κάθε αλλαγής.

Ζωή απ' τη ζωή

Ν’ ανοίξεις τα στήθη σου
Και να ρουφήξεις ζωή απ’ τη ζωή

Οι άνθρωποι ρουφάνε ανθρώπους
τους στύβουν, τους κλέβουν
τους πετούν
ή μάλλον τους βάζουν σ’ εφεδρεία
μέχρι να ξαναγεμίσουν από κάτι

από αισθήματα, γνώσεις, ιδέες, χαρά
Κάτι να πάρουν.

Μα έρχεται η ώρα,
έλεγε κάποτε ένας νεκρός,
που τραβάς μονάχα σκουπιδάκια
από το ρεζερβουάρ
δεν έχεις πια τίποτα να δώσεις
μήτε να νοιώσεις
κάποιοι παλεύουν να σε σώσουν
Και πνίγονται.

Ν’ ανοίξεις τα στήθη σου
Και να ρουφήξεις ζωή απ’ τη ζωή
-όχι από ψεύτικα κανάλια-
ποτέ έτσι δεν θα αδειάζεις
ποτέ δεν θα σε εγκαταλείπουν
τα βαμπίρ
Έτσι κι αλλιώς δεν θα σε νοιάζει.

Όλα όσα χρειάζεσαι είναι διαθέσιμα
-ολόγυρα-

Ας μην αυταπατώμεθα: γεννιόμαστε θυμωμένοι

Το φυτό φυτρώνει,
ποτίζεται από τη βροχή, θρέφεται από το χώμα,
φωτοσυνθέτει από τον ήλιο.

Το ψαράκι βγαίνει και τρώει πλαγκτόν.

Πιο ψηλά στην αλυσίδα αρχίζουν τα προβλήματα.
Όσο πιο εξελιγμένο ένα είδος,
τόσο πιο ανεπαρκές, δίχως αυτονομία·
η ζωή του εξαρτάται αποκλειστικά από άλλους.

Ένα εξελιγμένο μικρό, αν αφεθεί μονάχο,
θα φάει το κρύο της αρκούδας,
θα φάει τη βροχή και τον ήλιο στη μάπα,
θα φάει τα λυσσακά του,
μπορεί να φάει και κλοτσιά από κανάν περαστικό,
τίποτα χρήσιμο όμως δεν θά βρει να φάει
και θα ψοφήσει.

Πώς να μην είναι θυμωμένο;

Και πού να ‘ξερε -ή μήπως κατά βάθος ξέρει;-
τι θα φάει μεγαλώνοντας:

Θα φάει σούπες, στούκες, σαβούρδες, τα μούτρα του
Θα φάει ξύλο, μπούφλες, μάπες, μπουκέτα
Θα φάει δούλεμα
Θα φάει μούντζες και προσβόλες
Θα φάει πόρτες, χυλόπιτες, σουτ
Θα φάει στησίματα
Θα φάει… μην σας πω τι… κι από πού
Θα φάει κολλήματα, φλασάκια, πετριές, στραβώματα
Θα φάει χαστούκια, σφαλιάρες (μεταφορικά πια)
Θα φάει ήττες, νίλες, φρίκες, πακέτα
Θα φάει τον αγλέουρα
Θα φάει τη σκόνη των άλλων
Θα φάει χάπια με τις χούφτες
και στο τέλος
Θα φάει χώμα.

Μια παράξενη πλάνη

Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του.
Αστράφτει μέσα από έναν κατακερματισμένο κίονα του Παρθενώνα,
μέσα από παγωμένα σταλάγματα,
πύρινα απομεινάρια πεθαμένων αστέρων,
μία αχτίδα γαλάζιου φωτός
ή μέσα από μια χούφτα ολόχρυσης άμμου
-θραύσματα από την απαρχή της ύπαρξης των πραγμάτων.

Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς,
ούτε αναπαράγει τον εαυτό της.
Είναι αιώνια.

Εν αναμονή

Μείναμε παιδιά

πιασμένα στο δόκανο

των προσδοκιών.

Γνώση

Κάθε βίωμα
είναι μια χαραμάδα
στο σκοτάδι μας.

Αντίο

Ο θάνατος από τότε που έφυγε η μητέρα

μού έγινε σχεδόν οικείος.

Και η ζωή απέκτησε το νόημα του αντιθέτου:

του τώρα εδώ είμαστε.

Είχαμε χαθεί, δεν ήσουν -δεν ήμουν- εδώ,

και τώρα που ποτέ δεν θα ξανά ‘σαι,

θα σε καλώ μονάχα στα όνειρά μου·

σε πτήσεις χαμηλές, μαζί, παρέα.

Αντίο...