Ζωή απ' τη ζωή

Ν’ ανοίξεις τα στήθη σου
Και να ρουφήξεις ζωή απ’ τη ζωή

Οι άνθρωποι ρουφάνε ανθρώπους
τους στύβουν, τους κλέβουν
τους πετούν
ή μάλλον τους βάζουν σ’ εφεδρεία
μέχρι να ξαναγεμίσουν από κάτι

από αισθήματα, γνώσεις, ιδέες, χαρά
Κάτι να πάρουν.

Μα έρχεται η ώρα,
έλεγε κάποτε ένας νεκρός,
που τραβάς μονάχα σκουπιδάκια
από το ρεζερβουάρ
δεν έχεις πια τίποτα να δώσεις
μήτε να νοιώσεις
κάποιοι παλεύουν να σε σώσουν
Και πνίγονται.

Ν’ ανοίξεις τα στήθη σου
Και να ρουφήξεις ζωή απ’ τη ζωή
-όχι από ψεύτικα κανάλια-
ποτέ έτσι δεν θα αδειάζεις
ποτέ δεν θα σε εγκαταλείπουν
τα βαμπίρ
Έτσι κι αλλιώς δεν θα σε νοιάζει.

Όλα όσα χρειάζεσαι είναι διαθέσιμα
-ολόγυρα-

Ας μην αυταπατώμεθα: γεννιόμαστε θυμωμένοι

Το φυτό φυτρώνει,
ποτίζεται από τη βροχή, θρέφεται από το χώμα,
φωτοσυνθέτει από τον ήλιο.

Το ψαράκι βγαίνει και τρώει πλαγκτόν.

Πιο ψηλά στην αλυσίδα αρχίζουν τα προβλήματα.
Όσο πιο εξελιγμένο ένα είδος,
τόσο πιο ανεπαρκές, δίχως αυτονομία·
η ζωή του εξαρτάται αποκλειστικά από άλλους.

Ένα εξελιγμένο μικρό, αν αφεθεί μονάχο,
θα φάει το κρύο της αρκούδας,
θα φάει τη βροχή και τον ήλιο στη μάπα,
θα φάει τα λυσσακά του,
μπορεί να φάει και κλοτσιά από κανάν περαστικό,
τίποτα χρήσιμο όμως δεν θά βρει να φάει
και θα ψοφήσει.

Πώς να μην είναι θυμωμένο;

Και πού να ‘ξερε -ή μήπως κατά βάθος ξέρει;-
τι θα φάει μεγαλώνοντας:

Θα φάει σούπες, στούκες, σαβούρδες, τα μούτρα του
Θα φάει ξύλο, μπούφλες, μάπες, μπουκέτα
Θα φάει δούλεμα
Θα φάει μούντζες και προσβόλες
Θα φάει πόρτες, χυλόπιτες, σουτ
Θα φάει στησίματα
Θα φάει… μην σας πω τι… κι από πού
Θα φάει κολλήματα, φλασάκια, πετριές, στραβώματα
Θα φάει χαστούκια, σφαλιάρες (μεταφορικά πια)
Θα φάει ήττες, νίλες, φρίκες, πακέτα
Θα φάει τον αγλέουρα
Θα φάει τη σκόνη των άλλων
Θα φάει χάπια με τις χούφτες
και στο τέλος
Θα φάει χώμα.

Μια παράξενη πλάνη

Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του.
Αστράφτει μέσα από έναν κατακερματισμένο κίονα του Παρθενώνα,
μέσα από παγωμένα σταλάγματα,
πύρινα απομεινάρια πεθαμένων αστέρων,
μία αχτίδα γαλάζιου φωτός
ή μέσα από μια χούφτα ολόχρυσης άμμου
-θραύσματα από την απαρχή της ύπαρξης των πραγμάτων.

Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς,
ούτε αναπαράγει τον εαυτό της.
Είναι αιώνια.

Εν αναμονή

Μείναμε παιδιά

πιασμένα στο δόκανο

των προσδοκιών.

Γνώση

Κάθε βίωμα
είναι μια χαραμάδα
στο σκοτάδι μας.

Αντίο

Ο θάνατος από τότε που έφυγε η μητέρα

μού έγινε σχεδόν οικείος.

Και η ζωή απέκτησε το νόημα του αντιθέτου:

του τώρα εδώ είμαστε.

Είχαμε χαθεί, δεν ήσουν -δεν ήμουν- εδώ,

και τώρα που ποτέ δεν θα ξανά ‘σαι,

θα σε καλώ μονάχα στα όνειρά μου·

σε πτήσεις χαμηλές, μαζί, παρέα.

Αντίο...