Ας μην αυταπατώμεθα: γεννιόμαστε θυμωμένοι

Το φυτό φυτρώνει,
ποτίζεται από τη βροχή, θρέφεται από το χώμα,
φωτοσυνθέτει από τον ήλιο.

Το ψαράκι βγαίνει και τρώει πλαγκτόν.

Πιο ψηλά στην αλυσίδα αρχίζουν τα προβλήματα.
Όσο πιο εξελιγμένο ένα είδος,
τόσο πιο ανεπαρκές, δίχως αυτονομία·
η ζωή του εξαρτάται αποκλειστικά από άλλους.

Ένα εξελιγμένο μικρό, αν αφεθεί μονάχο,
θα φάει το κρύο της αρκούδας,
θα φάει τη βροχή και τον ήλιο στη μάπα,
θα φάει τα λυσσακά του,
μπορεί να φάει και κλοτσιά από κανάν περαστικό,
τίποτα χρήσιμο όμως δεν θά βρει να φάει
και θα ψοφήσει.

Πώς να μην είναι θυμωμένο;

Και πού να ‘ξερε -ή μήπως κατά βάθος ξέρει;-
τι θα φάει μεγαλώνοντας:

Θα φάει σούπες, στούκες, σαβούρδες, τα μούτρα του
Θα φάει ξύλο, μπούφλες, μάπες, μπουκέτα
Θα φάει δούλεμα
Θα φάει μούντζες και προσβόλες
Θα φάει πόρτες, χυλόπιτες, σουτ
Θα φάει στησίματα
Θα φάει… μην σας πω τι… κι από πού
Θα φάει κολλήματα, φλασάκια, πετριές, στραβώματα
Θα φάει χαστούκια, σφαλιάρες (μεταφορικά πια)
Θα φάει ήττες, νίλες, φρίκες, πακέτα
Θα φάει τον αγλέουρα
Θα φάει τη σκόνη των άλλων
Θα φάει χάπια με τις χούφτες
και στο τέλος
Θα φάει χώμα.