Λύσσα κακιά

Σαν από όρνια

ηχούσαν οι στριγκλιές τους 

αιμοβόρικα. 

Σαιξπηρικές επιρροές

Βλέπω συνέχεια παραποιημένα τα δικά μου· 

γι' αυτό θα βλέπετε εφεξής εσείς,

οι πάντες και παντού, 

όπου και αν στραφείτε

ένα ολόγραμμά μου.

Φτιάξε μου, καλλιτέχνη, πάλι

έναν πολύχρωμο Ζυγό, 

το σύμβολο της μοίρας μου 

που νόμιζα όμως κάποτε 

πως όριζα μόνον εγώ!

Όσα έχασα στη νιότη μου,

στην πιο γενναία, στην άσπιλη εφηβεία...

Σ' εκλιπαρώ και σε μισώ:

κάνε πραγματικότητα,

φέρε στο φως

ό,τι εγώ

-ως μέσος άνθρωπος κι ηγέτης- 

σ' αυτήν τη γη ποθώ!

Αυτή θά' ναι κι η τιμωρία μου!

Αποδοχή

«Μας πέταξε λοιπόν η ιστορία στο περιθώριο»,

κι εμείς τακτοποιούμε τη σκόνη του χρόνου στα ράφια

μες στο ημίφως, σαν τους τρελούς·

δίχως την παραμικρή αίσθηση της μάταιης επαναληπτικότητας

όλων όσα με τόση σχολαστικότητα καταπιανόμαστε.

Λες και σ’ αυτές τις άσκοπες κινήσεις κρύβεται το νόημα της ζωής,

η χαμένη μας ταυτότητα,

αυτή η ίδια η έννοια της ελευθερίας.

Και η άρση του διαχωρισμού, του εγώ, του εσύ· του ενικού.

Η σκόνη όμως με το παραμικρό άγγιγμα ξεσηκώνεται.
Από μιαν ελάχιστη ανάσα, ένα ξεφύσημα σκορπίζει.

Μπορείς ακόμα και να τη διακρίνεις

-αν το φως κι η οπτική σου γωνία σε βοηθά-

καθώς χορεύει για λίγο ολόγυρά σου,

κι ύστερα ξανακάθεται αυθαιρέτως

σχηματίζοντας νέες μικροσκοπικές μορφές

πάνω στο πάτωμα, το ταβάνι, τους τοίχους.

Ναι, ΚΑΙ στα μακρόστενα ράφια,

όπου επιμένεις να την τακτοποιείς,

για να την μελετήσεις, να την κατανοήσεις,
με κάθε τρόπο να την κατακτήσεις.

Ή να απαλλαγείς από δαύτη...

Μέσα σου όμως ξέρεις:

η μεγάλη μάζα πάει στα πιο απόμακρα σημεία,

κάτω από τα έπιπλα, στην αφάνεια, στο σκοτάδι.

------

Όλα πληθαίνουν ως δια μαγείας κι αποκτούν σημασία

μονάχα σαν τους αναγνωρίσεις το δικαίωμα της αυθυπαρξίας·

δίχως να επεμβαίνεις.

Και δίχως να μεσολαβείς για τη σωτηρία τους:


είσαι εδώ για να βλέπεις, να απολαμβάνεις, να συμμερίζεσαι,

ΝΑ ΖΕΙΣ!

Ε

Αφού στέρεψες

τα πάντα ολόγυρα

λες τώρα "Διψώ"

Σκόρπιες σκέψεις

Έχω σταματήσει να πολυγράφω κείμενα, γιατί γράφω αποσπασματικές σκέψεις στο Facebook. 

Όπου ο κάθε ένας βγαίνει και γράφει το μακρύ του και το κοντό του. 

Έτσι φαντάζομαι είναι η κοινωνία των ανθρώπων. 

Μόνο που εδώ μέσα δεν έχει γίνει ακόμα ξεκαθάρισμα, ούτε ταξικό, ούτε μορφωτικό, ούτε, ούτε… 

Το βασικότερο κριτήριο ως τώρα είναι νομίζω το γαμησιακό. Και το διαφημιστικό.

Όλα αυτά είναι καλά μέχρις ενός σημείου. Φέρνουν λίγο τα status quo κωλοτούμπα. 

Αλλά από την άλλη είναι και λίγο γελοίο το γεγονός πως πλασάρει ο καθένας ό,τι νά ‘ναι 

ή μάλλον ό,τι θά ‘θελε να είναι. Και επηρεάζει. 

Κυκλοφορεί μια φήμη που κάποιον βολεύει και χιλιάδες την αναπαράγουν ακρίτως. 

Να μου πείτε αυτό δεν γινόταν ανέκαθεν; Με το κουτσομπολιό; Ή με τον έντυπο τύπο; 

Ναι, αυτό γινόταν. Κι αυτό γίνεται.

Βλέπω απ’ την άλλη πολλούς τώρα τελευταία και λόγω της αβέβαιης πολιτικής κατάστασης 

να συνασπίζονται πάλι όπως θέσει έχουν γεννηθεί και έχουν ζήσει. Οι πλούσιοι με τους πλούσιους κλπ κλπ… 

Κι αυτό είναι το φυσιολογικό. Τα κοινά συμφέροντα δένουν τους ανθρώπους και τα κοινά ενδιαφέροντα. 

Όποιος νόμιζε πως θα γινόταν χαλίφης στη θέση του χαλίφη, τρέχει τώρα να μην του πάρει το σπίτι η τράπεζα. 

Όλα τα υπόλοιπα είναι θεωρητικά κουραφέξαλα ή καθαρή, αγνή, παρθένα βλακεία.