Αποδοχή

«Μας πέταξε λοιπόν η ιστορία στο περιθώριο»,

κι εμείς τακτοποιούμε τη σκόνη του χρόνου στα ράφια

μες στο ημίφως, σαν τους τρελούς·

δίχως την παραμικρή αίσθηση της μάταιης επαναληπτικότητας

όλων όσα με τόση σχολαστικότητα καταπιανόμαστε.

Λες και σ’ αυτές τις άσκοπες κινήσεις κρύβεται το νόημα της ζωής,

η χαμένη μας ταυτότητα,

αυτή η ίδια η έννοια της ελευθερίας.

Και η άρση του διαχωρισμού, του εγώ, του εσύ· του ενικού.

Η σκόνη όμως με το παραμικρό άγγιγμα ξεσηκώνεται.
Από μιαν ελάχιστη ανάσα, ένα ξεφύσημα σκορπίζει.

Μπορείς ακόμα και να τη διακρίνεις

-αν το φως κι η οπτική σου γωνία σε βοηθά-

καθώς χορεύει για λίγο ολόγυρά σου,

κι ύστερα ξανακάθεται αυθαιρέτως

σχηματίζοντας νέες μικροσκοπικές μορφές

πάνω στο πάτωμα, το ταβάνι, τους τοίχους.

Ναι, ΚΑΙ στα μακρόστενα ράφια,

όπου επιμένεις να την τακτοποιείς,

για να την μελετήσεις, να την κατανοήσεις,
με κάθε τρόπο να την κατακτήσεις.

Ή να απαλλαγείς από δαύτη...

Μέσα σου όμως ξέρεις:

η μεγάλη μάζα πάει στα πιο απόμακρα σημεία,

κάτω από τα έπιπλα, στην αφάνεια, στο σκοτάδι.

------

Όλα πληθαίνουν ως δια μαγείας κι αποκτούν σημασία

μονάχα σαν τους αναγνωρίσεις το δικαίωμα της αυθυπαρξίας·

δίχως να επεμβαίνεις.

Και δίχως να μεσολαβείς για τη σωτηρία τους:


είσαι εδώ για να βλέπεις, να απολαμβάνεις, να συμμερίζεσαι,

ΝΑ ΖΕΙΣ!