Είναι απλά τα πράγματα…

Όποιος δεν έχει φτάσει ποτέ στην κατάθλιψη

-στην αγνή, αυθεντική κατάθλιψη,

όπου η συνειδητοποίηση του παράλογου, του μάταιου και του εφήμερου

κυριεύει την ύπαρξη-,

είναι είτε πολύ νέος, είτε πολύ χαζός,

είτε πολύ φτωχός και δεν προλαβαίνει να σκεφθεί τέτοια.

Όποιος δεν μπορέσει να την αντέξει,

όποιος δεν βρει κανέναν τρόπο, κανένα τερτίπι έστω

να νοηματοδοτήσει τη ζωή του,

αυτοκτονεί

ή αν είναι δειλός,

συνεχίζει να ζει στην απομόνωση συνήθως,

πάντα ανικανοποίητος και πλημμυρισμένος φοβίες.

Όποιος απωθεί την κατάθλιψη με διάφορα μέσα,

φυσικά ή τεχνητά,

είναι καταδικασμένος να ζει ξανά και ξανά τα ίδια,

να μην προχωρεί η συνειδησιακή του κατάσταση,

πέφτει σε μία λούπα πλαστής και εξεζητημένης

ευτυχίας-δυστυχίας,

σχεδόν μεταβάλλει δηλαδή την κατάθλιψη

σε μανιοκατάθλιψη.

Όποιος καταφέρει να επινοήσει, να ανακαλύψει,

ή αν είναι τυχερός να του προκύψει

κάποια ενορατική ιδέα

που θα άρει τα αίτια της κατάθλιψης,

-χωρίς να πάθει άλλη, χειρότερη ασθένεια,

νοητική ή παθολογική ή άξαφνη απώλεια μνήμης,

χωρίς λοβοτομή

και χωρίς να προσηλυτισθεί σε μεταφυσική οργάνωση-,

αυτός είναι που λένε τόσο σπάνια «Φωτισμένος».

(Όλοι οι υπόλοιποι απωθούμε, ξεχνάμε, στρουθοκαμηλίζουμε...

Κάνουμε σα να ξέρουμε ή σα να μην ξέρουμε...)