Τα ή μοιάζουν πολύ

Όταν αφήνεις κάποιον πίσω

εσκεμμένα,

αφήνεις πίσω ένα κομμάτι του εαυτού σου

που ξέφτισε

ή που ποτέ σου δεν αγάπησες

ή που σε παρενοχλούσε

στα μεγάλα του μέλλοντος σχέδια.

Όταν ο άλλος σε αφήνει,

κάνει ακριβώς το ίδιο,

από κάτι απαλλάσσεται

που τον παραβαραίνει.

Κι εσύ μετά έχεις να ψάξεις

τι ήταν αυτό που είχε κι αυτός,

μα το δικό σου αντανακλούσε

τόσο εκνευριστικά στα μάτια του,

που είπε να τα κλείσει.

Κι αν κάποιος φεύγει για καλά…

στο τελικό αντίο,

το ανεπιστρεπτί,

είτε που σε ακρωτηριάζει

είτε που σ’ αναγκάζει οριστικά

κάτι από πάνω σου ν’ αλλάξεις

ή ίσως και καμιά φορά

να δεις κατάματα τον εαυτό σου,

εσένα, 

μόνο, διαυγή και σκέτο·

χωρίς καθρέφτες

χωρίς νερό

ακόμα και χωρίς πάγο.

Μία η άλλη

έχεις μάθει να επιλέγεις το εφικτό

και να το θεωρείς ως μέσο όρο

είναι απλά αυτό που σου αντιστοιχεί

στη δεδομένη φάση

αυτό που θεωρείς πως σου αξίζει.

Λες και...

Γράφουμε πράγματα μόνο και μόνο για ν’ αρέσουμε…

Λέμε, κάνουμε, είμαστε διάφορα, μόνο και μόνο για ν’ αρέσουμε…

Λες κι αυτοί οι άλλοι που θ’ αρέσουμε έχουν κριτήριο σωστό…

Λες και ξέρουν κάτι πέρα από ‘μάς…

Λες κι είναι θεοί…

Λες και καλά υπάρχουν θεοί….

Αντικαταθλιπτικά χάπια

Τα αντικαταθλιπτικά είναι φάρμακα και μάλιστα φάρμακα με πολλές και ποικίλες παρενέργειες. Δεν είναι να τα παίρνει κανείς για πλάκα, δεν είναι recreational drugs, παρ’ όλο που λειτουργούν μια χαρά και ως τέτοια.

Λένε και προσωπικώς το πιστεύω –είμαι έτσι κι αλλιώς εν γένει κατά της χημείας- πως ο οργανισμός συνηθίζει την έξωθεν προερχόμενη σεροτονίνη ή whatever περιέχουν αυτά τα χάπια και μετά την παράγει σε μικρότερες ποσότητες. Αρχίζεις δηλαδή σταδιακά να εξαρτάσαι από αυτά, για να είσαι αξιοπρεπώς καλά.

Πάλι προσωπικώς θεωρώ πως κάποιος πρέπει να το παλεύει με άλλους τρόπους, φυσικούς, όπως άσκηση, βόλτες, παρέες, δημιουργικές ασχολίες κλπ.

Όμως… όταν βλέπεις…

• πως μια στάλα βροχής στο μάτι σε κάνει να κλαις για ώρες…
• πως δεν θες να βγεις απ’ το κρεβάτι…
• πως ό,τι κι αν κάνεις είναι μάταιο…
• πως είσαι ένα τίποτα…
• πως όλοι σε βλέπουν σαν σκουπίδι κλπ…

…ίσως πρέπει να σκεφθείς και τα αντικαταθλιπτικά χάπια ως ένα ενδεχόμενο πρόσκαιρο βοήθημα.

Πρόσκαιρο όμως… οκ;

Ακόμα μία ζωή

Μέσα απ' του αύριο
τις χαραμάδες
-να ήδη!- λάμπει
η νέα μου ημέρα

 

Ξέζεψε

Σαν παρέδωσε
του χρόνου τα ηνία
αφηγήθηκε·

ξέζεψε.

 

Όλοι παλεύουμε...

Θέλει η ζωή -απαιτεί η ζωή- μεγάλη καρδιά, πολύ μυαλό, 

τεράστια αποθέματα υπομονής και ψυχραιμίας, θέλησης, ψυχικής αντοχής, 

όλα τα θέλει, 

κι ο καθένας έχει λίγα, έχει ψήγματα και όλα πρέπει να τα κατανοήσει 

κι όλα πρέπει να τα κατακτήσει και… 

βάζω πάντα πάρα πολλά «και» όταν γράφω και δεν είμαι η μόνη, 

γιατί απλούστατα υπάρχουν τόσα «και» όσα και λέξεις…

Γιατί η ζωή είναι ένα βαρύ θεατρικό, βρίθει πολύπλοκων νοημάτων, 

μέχρι να διακρίνεις τις φωτοσκιάσεις πίσω από την αυλαία, πίσω απ’ τη σκηνή κι ακόμα παραέξω, 

στα σκοτεινά σοκάκια της θεατρούπολης και στον έναστρο ουρανό της…

εκεί όπου αναπνέεις ελεύθερος και ρουφάς με ηδονή τ' αρώματα της νύχτας…

Όλα ανθρώπινα

Κάναμε έρωτα
και δέντρα σκοτεινά

έγερναν απειλητικά,

αντιφεγγίζοντας το φως
πράσινο, μοχθηρό, ζηλιάρικο
-ολόγιομο-

κάτω από ένα φεγγάρι
δυνατό, πυρακτωμένο, 

μα άδειο... 

φλύδα.

---

Κι ύστερα

πάνω σ' έναν κόσμο-τελάρο

γκρί βαθύ, σχεδόν μαύρο,

κενό θα τον έλεγες,

χιόνισε

άσπρες κουκίδες,

εκατομμύρια νιφάδες μικροσκοπικές...

αιθέριο πάγο.

---

Κι ύστερα 

έκανα υπομονή...

φύσηξα την αφέλεια 

με δύναμη

να φύγει από τα μάτια, 

ρούφηξα την αποστροφή

-ποιος ξέρει την πηγή της;-

και στον θυμό τον προαιώνιο

έδωσα χρόνο...

ν' ανασάνει.

---

Κι ύστερα

άνθισε μέσα απ’ το χώμα κάτι, 

πολλά, όλα,

ένας καινούριος κόσμος

έλεγε η φωνή,

ξέρεις,

εκείνη που όλο μουρμουράει από μέσα

κι έγινε πάλι άνοιξη...

ειρηνική αγάπη.

----

Κι ύστερα 

κάτι έκανες

και θύμωσα πάλι.

Ανθρώπινο.

Λογικό

Άνθρωπος φαγάς

απ’ τις βαρυστομαχιές

διακατέχεται.

Οι Λονδρέζοι...

Πήγα πρόσφατα σε ένα yoga retreat, που σημαίνει «διακοπές» σε συνδυασμό με yoga. 

Διακοπές βέβαια δεν το έλεγες, στρατιωτική εκπαίδευση το έλεγες, 

μιας και ξυπνούσαμε 6.30 η ώρα το πρωί, κάναμε σκληρή yoga 4 ώρες την ημέρα, 

η διατροφή ήταν vegetarian και πολύ λίγη -τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα-, 

καθόλου αλκοόλ, ένα τετραγωνικό μέτρο σε ολόκληρο το νησί για όποιον ήθελε να ανάψει τσιγάρο 

και τα φώτα έσβηναν στις 10.

Δεν είναι όμως αυτό που θέλω να μοιραστώ, 

είναι το γεγονός πως ήμουν η μοναδική Ελληνίδα σε ένα νησί που βρίσκεται στην Ελλάδα

και ένιωσα κυριολεκτικά σα μετανάστρια 

κι αυτό ήταν ένα ακόμα μάθημα για μένα, ζεστό, μεστό και ζουμερό.

Οι περισσότεροι ήταν Λονδρέζοι και υποτίθεται άνθρωποι ευγενικοί, καλλιεργημένοι, εκλεπτυσμένοι. 

Ευγενικοί όντως ήταν με τον τρόπο τού "από μακριά κι αγαπημένοι,
γιατί μου φαίνεται πως μπορεί και να βρωμάς". 

Καλλιεργημένοι; Εκλεπτυσμένοι;… αναλόγως πώς νοεί ο καθείς αυτές τις λέξεις. 

Κάποια μόρφωση πανεπιστημιακή την είχαν, πολυταξιδεμένοι ήταν επίσης 

–μιας και όλοι ήταν εύποροι- και… μέχρι εκεί. 

Α, είχαν και χιούμορ… το γνωστό βρετανικό χιούμορ είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.

Η αλαζονεία τους όμως ξεχείλιζε από τ’ αυτιά, τη μύτη, τους πόρους του δέρματός τους και κυρίως τα μάτια…
Το στόμα το ήλεγχαν κάπως σε προσωπικό επίπεδο, αλλά...
αδιαφορώντας πλήρως για την παρουσία μου ως εκπρόσωπο του ελληνικού πληθυσμού,
έβριζαν τους Έλληνες με τη μεγαλύτερη άνεση,
λες και είχαν γνωρίσει ποτέ στη ζωή τους Έλληνα: δεν είχαν, τους ρώτησα.
Ήξεραν όμως με κάποιον μαγικό τρόπο πως οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, κοιμούνται όλη τη μέρα,
δεν γνωρίζουν την έννοια της ώρας και του ραντεβού,
δεν αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη των πράξεών τους και όλο οι άλλοι τους φταίνε.
Επίσης είναι ανίκανοι να φροντίσουν ένα ζώο ακόμα και για μία ημέρα
και δεν μπορείς να συνεννοηθείς μαζί τους γιατί δεν ξέρουν αγγλικά!
(Περιττό να σας πω, πως κανείς τους δεν ήξερε δεύτερη γλώσσα)

Επίσης, όλοι άνθρωποι υποτίθεται «πνευματικοί»
-με την καλιφορνέζικη έννοια, μην φανταστείτε και τον Αλμπέρ Καμύ, spirituality λέμε, αλά L.A.-,
εν πάση περιπτώσει μιλούσαν διαρκώς για λεφτά, πώς θα κάνουν περισσότερα λεφτά,
πόσο οι γνωριμίες βοηθάνε στο να βγάζεις λεφτά, ποια celebrities γνωρίζουν προσωπικώς,
ποια είναι τα καλύτερα restaurants του Λονδίνου
πόσο γελοιωδώς ακριβό είναι το Sydney,
και πώς την έχουν δει έτσι οι άχρηστοι, οι βλάχοι οι Αυστραλοί…

Επίσης, ήταν όλοι πολύ περήφανοι για τα «ανθρωπιστικά τους αισθήματα»,
ειλικρινά αγαπούσαν αυτά τα pets που λέγονται άνθρωποι άλλων φυλών, χωρών και τάξεων…
Μία γέλαγε πάρα πολύ με τη Νιγηριανή γειτόνισσα της που αντιπαθούσε τους Πακιστανούς…
χαχα… η μαύρη αντιπαθεί τους μαύρους… χαχα!
Και δεν το έλεγε από ρατσισμό, όχι φυσικά, το έλεγε για να καυτηριάσει τον ρατσισμό της μαύρης!
Χαχα!

Η αποικιοκρατική νοοτροπία λοιπόν καλά κρατεί…
και το νησί παράγει κι αυτό απ’ ό,τι φαίνεται αμερικανάκια.

Όχι, ψέματα… η αγγλοσαξωνική φυλή παράγει αμερικανάκια.
Όχι… το χρήμα, ο καπιταλισμός παράγει αμερικανάκια.
Όχι… η έλλειψη πραγματικής παιδείας παράγει αμερικανάκια.
Όχι… ο καθοδηγούμενος τύπος παράγει αμερικανάκια.
Όχι… η ανθρώπινη βλακεία παράγει αμερικανάκια.

Όχι, εγώ τα βλέπω έτσι γιατί είμαι μια άτυχη Ελληνίδα, φτωχή, κομπλεξική και ζηλεύω…

-------

Φυσικά και δεν είναι όλοι οι Λονδρέζοι το ίδιο, την προσωπική μου εμπειρία με τους συγκεκριμένους κατέγραψα.

Στράτα-στρατούλα

Τα περισσεύματα των αποικιοκρατικών κερδών 

ξεκοκκαλίζουμε εμείς οι άμοιροι 

οι απόγονοι υποτίθεται των Αχαιών, 

οι κληρονόμοι τάχα μου της δυτικής υλιστικής κουλτούρας 

κι αναμασάμε σκέψεις αριστοτελικές 

κι ιδέες αγγλοσαξωνικές… 

Κι οι άλλοι μας κοιτάζουν πάντα αφ’ υψηλού, 

διότι η ζωή είναι πρωτίστως πράξη.

Διότι δίχως την κίνηση, δίχως την πράξη,

ξυλιάζει η ύλη, παραλύει.

Και αν δεν κουνηθεί η ύλη, 

αυτή η εναλλασσόμενη σε ενέργεια και αντιστρόφως, 

η αενάως διατηρούμενη, κατ' όνομα μονάχα ύλη,

βαλτώνει ακόμα κι η παραμικρή, 

η πιο απομακρυσμένη γωνιά του σύμπαντός μας… 

Κι επέρχεται το γήρας με όλες τις ασθένειες, 

κι επέρχεται η παρακμή κι η γκρίνια κι η κακία, 

που όλα τελειώνουν και δεν προλάβαμε… 

που δεν προλάβαμε να ζήσουμε, 

που δεν προλάβαμε τα υπάρχοντα

να τα χαρούμε.

Και ούτε στο ελάχιστο, κάτι δικό μας να δημιουργήσουμε.

Και όσο αυτά σκεφτόμαστε, περνάει η ημέρα… ο μήνας… η ζωή…

Είναι μία μικρή, απειροελάχιστη μεταστροφή της νόησης 

που υποκινεί, και που παρακινεί 

την ύπαρξη, τη διάθεσή μας, 

προς το ολοκληρωμένο ζην, 

το ευ ζην, το ζην εντέλει επικινδύνως, 

γιατί ζωή ασφαλής είναι η ζωή εν τάφω.

Σαν τα μωρά, που έλεγε ένας παλιόφιλος 

-που οι κεραίες του όλα τα έπιαναν 

μα όλα τα αναμετέδιδαν ανεστραμμένα, όλα ανάποδα-, 

σαν τα μωρά λοιπόν κινούμαστε, στράτα-στρατούλα 

και κάθε στιγμή μάς φέρνει την επόμενη, 

κι αυτή είν’ η ζωή μας… 

Είναι η χαρά του κάθε μικρού μας βήματος 

και κάθε μας στιγμιαίας στάσης.

Ψυχοβγάλματα

Οι άνθρωποι με αποδιοργανώνουν και με εξαντλούν. Δε νομίζω πως το κάνουν επίτηδες, ούτε καν πως το συνειδητοποιούν. Πιθανώς να μην κάνουν και τίποτε απολύτως. 

Έτσι κι αλλιώς για ό,τι κι αν μας συμβαίνει είμαστε εμείς υπεύθυνοι· είτε γιατί το προκαλούμε, είτε γιατί το αφήνουμε να συμβεί, είτε γιατί το αποδεχόμαστε, είτε γιατί απλά το ερμηνεύουμε και το εκλαμβάνουμε με αρνητικό τρόπο.

Παρ’ όλα αυτά τα απολύτως τετριμμένα που μόλις σας αράδιασα και παρόλο που έχω μεγαλώσει πια αρκετά ώστε να ξέρω τι μου συμβαίνει, κάθε μου επαφή με τους ανθρώπους έχει πάνω μου αυτό το περίεργο και ακόμα δυσανάγνωστο effect.

Το σκέφτομαι από ‘δώ, το σκέφτομαι από ‘κεί και τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως το θέμα είναι ενεργειακό. 

Πως για κάποιον λόγο η ενέργεια των άλλων διαπερνά με ευκολία τον προσωπικό μου χώρο και τον ανακατεύει: 

σα να μπαίνει κάποιος στο δωμάτιό σου κι αρχίζει να κάνει σουλάτσο, να διαβάζει τα τετράδιά σου, 

να ψάχνει το κομπιούτερ σου, να καπνίζει, να σου αλλάζει διακόσμηση… και κυρίως να κριτικάρει τα πάντα.

Ναι, αυτό νομίζω είναι: νιώθω πως όλοι συνεχώς έχουν άποψη για καθετί που κάνω και κυρίως γι’ αυτό που είμαι.

Στο βλέμμα ακόμα και των πιο ευγενικών ανθρώπων διακρίνω πάντα την κρίση… και την επίκριση· 

ένα διαρκές σκανάρισμα ολόκληρης της ύπαρξής μου.

Κατά πάσα πιθανότητα έτσι είμαστε οι άνθρωποι όλοι, αυτό κάνουμε: είμαστε με το δάχτυλο σε κάποια νοερή σκανδάλη.

Όμως εμένα αυτό με αρρωσταίνει· για μεγάλο διάστημα απλά απέφευγα τις συναναστροφές. 

Τελικά, συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει ζωή χωρίς τη συνεχή ανάμειξη των ενεργειών, 

αρνητικών και θετικών, ατομικών και συλλογικών, και πως ο αναχωρητισμός είναι μάλλον φυγοπονία.

Ως ζώντες και ενεργοί άνθρωποι οφείλουμε στον εαυτό μας μονάχα ένα πράγμα: 

να ανανεώνουμε & να ενισχύουμε διαρκώς την δική μας ενέργεια, παντοιοτρόπως, 

ώστε να μην πέφτουμε κάτω με ένα φύσημα… κριτικής, κακίας, γρίπης, βίας και τυραννίας…

Τότε και μόνο τότε, όταν νιώθουμε και είμαστε εμείς δυνατοί, επιδρούμε καλά και στο περιβάλλον μας. 

Αλλιώς… πατάμε στ’ αλήθεια τη σκανδάλη· από φόβο.

 

Μια αγκαλιά

Μόλις γύρισα από «διακοπές» και παρ’ όλ’ αυτά με έχει ήδη πάρει από κάτω. Γιατί δεν ζω μόνη μου σ’ αυτήν την κοινωνία· είναι εξίσου σημαντικό οι γύρω μας να είναι επίσης καλά. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Είναι σα να πηγαίνεις σε συνέλευση γονέων και κηδεμόνων να χορέψεις. Θα ξενερώσεις.

Άμα τους πας ποτά, δεν θα το εκτιμήσουν… το πιθανότερο να σε πουν μπεκρούλιακα. Ούτε καμιά σιντιέρα… έτσι κι αλλιώς ο ένας θα θέλει ροκ, ο άλλος τάνγκο παθιάρικο κι ο τρίτος ο σφιχτότερος Σφακιανάκη. Δεν μπορείς να συνενώσεις το πλήθος, η μαλακία είναι πάντα υπόθεση μοναχική και αυτόνομη.

Μα έτσι κι αλλιώς γιατί να πας να χορέψεις σε συνέλευση γονέων και κηδεμόνων; Και δη όταν είσαι άτεκνος; Πόσο μαλάκας είσαι εσύ ο ίδιος για να κάνεις κάτι τόσο γελοίο;

Έλα ντε… Ας πάω λοιπόν Island…

Ξέχασα όμως… κοντεύω 50 και δεν έχω σκάφος… ούτε σπίτι στη Μύκονο… ούτε πολιτικές γνωριμίες. Ούτε καν ένα καρνέ με ονόματα πολύτιμα από πουτάνες ή dealers. Πόσο άχρηστη είμαι λοιπόν;

Γυρνώ σπίτι… στην οικογένεια… στους φίλους… πώς όμως να βοηθήσεις τον οποιονδήποτε τη σήμερον ημέρα χωρίς κοννέ και φράγκα;
Μόνο ένα μου έρχεται, έτσι στα γρήγορα: να πάρω τους δικούς μου αγκαλιά, μια μεγαααάλη αγκαλιά και τρυφερή, να δείξω πόσο τους σκέφτομαι, πόσο τους αγαπάω, κι αυτοί κάπως θα βρούνε την άκρη τους…

Δεν είναι και τίποτα ηλίθιοι… Αστέρια είναι.

Ο κόσμος θα ήταν αλλιώς...

Ο κόσμος θα ήταν αλλιώς, αν ήμασταν εμείς αλλιώς.

Κι η χώρα μας θα ήταν αλλιώς -οικονομικά, πολιτισμικά, γενικά:

• Αν δεν ξοδεύαμε μια περιουσία σε άχρηστες συσκευές και gadgets μόνο και μόνο για επίδειξη.
   
• Αν τρώγαμε σωστά, και δεν ακριβοπληρώναμε χιλιοεπεξεργασμένες, εντέλει πλαστικές σαβούρες.
   
• Αν περπατούσαμε αντί να διαλέγουμε ανάμεσα σε 4 αυτοκίνητα και 2 μηχανές για να πάμε ως το περίπτερο και δη για ν' αγοράσουμε τσιγάρα.
   
• Αν δεν χρησιμοποιούσαμε παντού χημικά για ευκολία κι ύστερα να κλαιγόμαστε για την καταστροφή του περιβάλλοντος.
   
• Αν δεν σπαταλούσαμε την ενέργεια σε βλακείες και το νερό σε πισίνες δίπλα στη θάλασσα.
   
• Αν σιγοτραγουδούσαμε με τους φίλους μας κάτω από τα άστρα, αντί να πετάμε λουλούδια μαζεμένα από τάφους για να υφιστάμεθα τον εκφυλισμό αυτιών, αισθητικής και εγκεφαλικών κυττάρων.
   
• Αν ζούσαμε εξ αρχής στην ύπαιθρο, αντί να συνωστιζόμαστε μες στο μπετόν για να μπορέσουμε κάποτε να ζήσουμε στην ύπαιθρο.
   
• Αν διαβάζαμε κανά βιβλίο και δεν ξεφυλλίζαμε μόνο ιλουστρασιόν περιοδικά φίσκα στις διαφημίσεις,
   
• Αν δεν παρακολουθούσαμε τις χαζογκόμενες στην τηλεόραση και προτιμούσαμε εκπομπές που προάγουν κάπως το πνεύμα.
   
• Αν ενδιαφερόμασταν για τα κοινά και δεν ψηφίζαμε βάσει ατομικών συμφερόντων.
   
• Αν συμπαθούσαμε, συμπονούσαμε, συμπάσχαμε με τον συνάνθρωπο, αντί να τον ανταγωνιζόμαστε. 

Αν νιώθαμε πως είμαστε μέρος των πάντων, δημιουργοί και αποδέκτες τους.

Είμαι και κάνω

 
"In my beginning is my end. In my end is my beginning". (T.S. Eliot)
«Στην αρχή μου είναι το τέλος μου. Στο τέλος μου είναι η αρχή μου». (Τ.Σ. Έλιοτ)


But I create space inbetween, and I create time. (I say)
Μα χώρο δημιουργώ ενδιάμεσα, δημιουργώ και χρόνο. (λέω εγώ)

Βασικό Κριτήριο

Δεν σε συγκρίνει

όποιος όντως σ’ αγαπά

μ’ άλλον κανέναν.


 

Πάμε

Ενιαίο η 

Αέναη Κίνηση

Κρατά το Σύμπαν.

Sea of Love

Σ’ ένα μέρος άγνωστο, δίπλα στη θάλασσα… πάντα.

Μας φιλοξενεί ένας άντρας πλούσιος, 

το σπίτι του έχει μια πισίνα ενωμένη οπτικά με τον ορίζοντα της θάλασσας, 

μα μ' ένα ψηλό, διάφανο τείχος να χωρίζει τις δυο υδάτινες επιφάνειες

-ή μάζες καλύτερα;-

γιατί τα κύματα είναι στην πρώτη ματιά τρομακτικά, τεράστια, 

σπειροειδή όπως απεικονίζονται γύρω απ’ τις αρχαίες τριήρεις.

Μα στην πορεία νιώθεις ασφάλεια, 

την ασφάλεια που παρέχει ένα καλοστημένο κι ακριβοπληρωμένο σύστημα 

ενάντια στα θεριά της φύσης, τα καιρικά φαινόμενα, τα ζώα και τους ανθρώπους.

----

Ο άντρας με θέλει με πάθος...

με το πάθος που μόνον κάτι τέτοιοι χορτασμένοι αντέχουν να ποθούν, 

που ξέρουν να παίρνουν αυτό που θέλουν με κάθε μέσο,

χωρίς όμως βιαιότητα... χωρίς κανέναν εξαναγκασμό.

Κι εγώ όμως ξέρω ακόμα καλύτερα να αποφεύγω έντεχνα αυτό που δεν θέλω.

Κολακεύομαι απ’ την επιθυμία του, μα παίζω σαν το γατί με το κουβάρι… 

που όλο λες και το φτάνει κι όλο το ξαναπετάει μακριά… 

με τρόπο που μοιάζει ν’ απομακρύνεται το ίδιο το κουβάρι… με τη δική του θέληση.

Κι αυτός υπομένει και προσφέρει γενναιόδωρα τη φιλόξενη φύση του, 

τη θαλπωρή του υπέροχου καταλύματος, τον ελεγχόμενο πόθο του,

-ίσως τον ελεγχόμενο θυμό του-

και την πισίνα δίπλα στη μανιασμένη θάλασσα· δεν είναι σίγουρα Ελλάδα.

----

Στην πισίνα πέσαμε με τη φίλη μου απ’ την αντίθετη πλευρά η καθεμία, 

μα περιέργως κάναμε κι οι δυο μονάχα μακροβούτια, 

βρισκόμασταν με τρεις χεριές απέναντι και πάλι πίσω… 

Ήταν κάπως βρώμικα εκεί μέσα, μα όχι ακριβώς σιχαμένα, απλά βρώμικα, 

σα να ευδοκιμούσε εκεί κάποιο βακτήριο, κάποιος αρχέγονος μύκητας ή κάτι παρόμοιο… 

κάτι που προϋπήρχε ημών και το αποδεχόμασταν. 

Κάτω λοιπόν απ’ το θολό νερό σε κάποια απ’ τις πολλές πέρα-δώθε συναντήσεις μας, 

η φίλη μου άρχισε να μου μιλά 

κι εγώ παρά τους γνωστούς σε όλους νόμους της φυσικής την άκουγα 

και καταλάβαινα τι έλεγε κι αυτό που έλεγε ήταν πως πειράζουν τις κουρτίνες 

(οι πλευρές της πισίνας ήταν σκεπασμένες με κόκκινες κουρτίνες, 

σαν κι αυτές που θυμίζουν αυλαία, 

και όταν ήταν ανοιχτές έμπαινε φως μέσα από το γυάλινα τοιχώματα).

Κι έτσι καθώς κολυμπούσαμε υπογείως, 

τραβήχτηκε στην άκρια η μεσημβρινή κουρτίνα κι έκλεισε η κάθετη, η ισημερινή ας πούμε, 

κι ο φωτισμός άλλαξε, 

τα φώτα της ράμπας έσβησαν προς στιγμήν για τη μία από ‘μάς και έλουσαν την άλλη… 

Τρομάξαμε λίγο, χάσαμε τον προσανατολισμό μας, 

μα συνεχίσαμε να κολυμπάμε και βέβαια παραμείναμε φίλες 

μέσα και έξω από αυτήν την πισίνα των άλλων… ας πούμε των αντρών...

Ή ας πούμε των εναλλασσόμενων δυνατοτήτων…

Ή ας την ονομάσουμε απλούστατα πισίνα των ευκαιριών.

----

Βγήκαμε κάποτε έξω βόλτα κι ήταν σοκάκια σκεπαστά, σκονισμένα, 

γεμάτα πραμάτειες προς πώληση στις πλευρές τους, στοιβαγμένα σε κάτι σκηνές ανατολίτικες 

και μέσα σε κάποια σκηνή έπαιζε μία αυτοσχέδια μπάντα

έναν ρυθμό λιγωτικό σαν τρισιροπιασμένο μπακλαβά… 

μακρόσυρτο, πανέμορφο, 

πιο μινόρε κι από λιτανεία σε κηδεία της Λουιζιάνα… ή από σκίρτημα του Χατζηδάκι… 

αλλά με την ξεκάθαρη εσάνς της πιο βαθιάς, της πιο βάρβαρης και αισθησιακής συνάμα αραπιάς.

Δυσοίωνα τ’ αποκαλεί αυτά η φίλη μου, ίσως και νά ΄χει δίκιο... μα εγώ τα λατρεύω.

Και τότε αντήχησε με πλήρη σαφήνεια στ’ αυτιά μου η φράση «Θα πεθάνουμε όλοι».

Την είδα μπροστά με την μικρή της κόρη να περπατάνε αγκαλιά, 

είδα τον σύντροφό μου δίπλα μου, 

κάθε αγαπημένο και κάθε ξένο ολόγυρα 

και μονολογούσα επαναλαμβανόμενα «Θα πεθάνουμε όλοι».

Χωρίς τρόμο… 

με θλίψη μοναχά απέλπιδα, και συνοδεία όμορφες εικόνες, αναμνήσεις, 

αγάπη, 

απέραντη αγάπη, 

κατακλυσμιαία αγάπη, 

και τον σιροπιαστό σκοπό κάπως να με παρηγορεί.

----

Μπήκαμε στο καράβι… το εξωτικό τούτο ταξίδι είχε τελειώσει. 

Η θάλασσα τρομακτική, όπως και πριν, εκεί πέρα από τα όρια της πισίνας. 

Ένιωσα άξαφνα τις μηχανές να σταματούν, να παύει κάθε κίνηση. 

Ανέβηκα στο κατάστρωμα να δω τι συμβαίνει. Είχαμε πέσει σε βράχια. 

Βράχια παντού, απαγορευτικά, το μόνο άνοιγμα ήταν πια πίσω μας, 

στο βάθος θαμπή η σκονισμένη πόλη κι ομίχλη.

Δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε διέξοδο, να απομακρυνθούμε… 

Κάναμε κύκλους, ποιος ξέρει γιατί, και τώρα ήμασταν έτοιμοι να εξοκείλουμε 

ελάχιστα μίλια έξω από το πολύβουο λιμάνι.

Και σταματήσαμε… μην ξέροντας τι να κάνουμε, ποια νέα πορεία να χαράξουμε…

Εκεί, μέσα στη θάλασσα… μέσα στη θάλασσα θα μέναμε.

Κύμα, στάλα, μόριο θα γινόμαστε μες στον ωκεανό...
θέλω να λέω και να πιστεύω της Αγάπης.


Γιατί τούτο το όνειρο το είδα μία νύχτα απίστευτης τρέλας και κεφιού και διάχυτης αγάπης...

Εφιάλτης

Είδα σήμερα όνειρο πως ήμουν σε κάποια πόλη γεμάτη άγρια ζώα,
τίγρεις, λύκους κι αγριόσκυλα, κανα-δυο ανθρωπόμορφα, ακόμα και μοχθηρές μαύρες μαϊμούδες
που κυνηγούσαν τον κόσμο στους δρόμους ολόγυρα και μέσα στα σπίτια τους, παντού.
Αυτοί έτρεχαν πανικόβλητοι, πολλούς τους έπιαναν τα θηρία και τους ξέσκιζαν,
κανείς δεν στεκόταν να τους βοηθήσει, όλοι έτρεχαν…

Πάνω απ’ όλα όμως φοβόντουσαν μία τεράστια καφετιά αρκούδα,
που όπως η ίδια νυχθημερόν κυκλοφορούσε ανάμεσα στα κτίρια,
έτσι ακριβώς κυκλοφορούσε και η φήμη ανάμεσα στους πολίτες
πως αυτήν ειδικά την έθρεφε και την αμόλαγε κατά πάνω τους η κυβέρνηση…
να τους κρατά όμηρους για κάποιον αδιόρατο λόγο μες στον αδιάκοπο φόβο,
μια κυριολεκτικά κτηνώδης τρομοκρατία του πλήθους.

Τα σπίτια ήταν όλα ερειπωμένα και διαλυμένα, καθένας κρυβόταν όπου έβρισκε,
έψαχνα κι εγώ μες σε διαδρόμους δαιδαλώδεις,
σε κτίσματα τεράστια σαν και αυτά της σοβιετικής ψυχροπολεμικής περιόδου,
βρήκα ένα με μεντεσέ και μάνταλο, μπήκα και κλειδώθηκα…
Μέσα απ’ τα πολύ μικρά ανοίγματα που είχε αφήσει ο ιδιοκτήτης
στα κατασκεπασμένα πορτοπαράθυρα με ρούχα, πανιά, πετσέτες
και ό,τι υπήρχε ολόγυρα για κάθε ανθρώπινη χρήση της αλλοτινής του καθημερινότητας,
έβλεπα λοιπόν μέσα απ’ τα ελάχιστα αυτά ανοίγματα στον πίσω κήπο τα θηρία να τρώνε ανθρώπους
κι αναρωτήθηκα με τρόμο πόσο άραγε θα έπρεπε να παραμείνω εκεί,
σ’ αυτήν την κατάσταση, δίχως νερό και φαγητό, μες στο σκοτάδι και μόνη… μόνη…

Όμως σιγά-σιγά άρχισαν να έρχονται, χτυπούσαν την πόρτα κι άλλοι που έψαχναν καταφύγιο,
ήρθε κι ο ιδιοκτήτης, συσκεπτόμασταν,
καμιά φορά χορεύαμε κιόλας στους ήχους κάποιας παλιάς σιντιέρας
και βγαίναμε σε βάρδιες παγανιά στους επικίνδυνους δρόμους
να βρούμε τρόφιμα πεταμένα, ή κάτι πάνω στους νεκρούς…
Τα θηρία τα ακούγαμε απ’ έξω,
ένας αφελής και ίσως υπερβολικά για τους καιρούς καλοσυνάτος
άνοιξε μία πόρτα, νόμιζε πως ήταν κάποιος δικός μας ή κάποιος που χρειαζόταν βοήθεια,
εγώ πρόλαβα και έκλεισα μία ενδιάμεση πόρτα, κρύφτηκα πίσω απ’ αυτήν
κι έμεινα να αφουγκράζομαι του κτήνους το ρουθούνισμα και σάρκες να ξεσκίζονται με βουλιμία…

Κάπου εκεί ξύπνησα κι είμαι μ’ αυτό το συναίσθημα…
του πέρα ως πέρα ευάλωτου…
της απόλυτης έκθεσης σε άλλων βουλές και κτηνώδεις ορέξεις.

Το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο

Το happy end χαρίζει την ελπίδα, αυτήν την διάχυτη αισιοδοξία που αναζητά διαρκώς ο άνθρωπος,

γιατί δεν θέλει να ξέρει πως το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο... 

Τα παραμύθια τελειώνουν εκεί που όλα είναι καλά: τα παραμύθια είναι για να κοιμούνται τα παιδιά.
Τα παιδιά όμως κοιμούνται συνήθως πριν καν τελειώσει το παραμύθι. 

Τα παιδιά είναι άνθρωποι και έχουν από τη γέννησή τους τα κουσούρια των ανθρώπων: 

λατρεύουν να ακούνε και να ξανακούνε το ίδιο παραμύθι, γιατί νιώθουν ασφάλεια, 

γνωρίζουν το τέλος κι έτσι μπορούν να αφεθούν στην κάθε του λεπτομέρεια και
ν' αποκοιμηθούν στην κάθε του υπέροχη στιγμή.

Το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο.

Τα παραμύθια κι οι ρομαντικές κομεντί τελειώνουν στο γάμο. Αν συνέχιζαν θα γίνονταν «κοινωνικές» 

και θα τελείωναν στο διαζύγιο, την επανασύνδεση ή κάποια άλλη διευθέτηση των προβλημάτων. 

Αν αυτή η διευθέτηση περιλάμβανε τον θάνατο –πόσο μάλλον το φόνο- θα γίνονταν δραματικές. 

Αν συνέχιζαν και πέρα απ’ αυτόν θα βλέπαμε θρίλερ, ζόμπι ή βρικόλακες… 

Αν όλα αυτά γίνονταν παίζοντας οι ήρωες ξύλο καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας
θα είχαμε μιας πρώτης τάξεως περιπέτεια. Αλλά σα να ξεφύγαμε απ' το θέμα…

Το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο. 

Μια ιστορία πάντα κάπου τελειώνει και δεν είναι αυτό η ουσία της,
είναι η ίδια η ιστορία, το αφηγηματικό της ξετύλιγμα… 

Ίσως αυτό προσπαθούν να μας πουν τόσα χρόνια οι Γάλλοι 

με τις ταινίες τους που αρχίζουν και τελειώνουν χωρίς να αλλάζει τίποτα: 

πως μια ιστορία είναι ωραία μόνο και μόνο επειδή κάποιος την λέει ωραία. 

Όπως ένα ανέκδοτο, γελάς μ’ αυτόν που το λέει, γιατί ξέρει να λέει ανέκδοτα, 

γελάς καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια, το τέλος συχνά είναι μια μπούρδα 

κι ένα εξαιρετικό ανέκδοτο μπορεί κάποιος κακός αφηγητής να το δολοφονήσει
μπροστά στα μάτια ολόκληρης ομήγυρης, έτσι ανενδοίαστα…

Κάπου διάβασα τελευταίως πως οι όμορφες ιστορίες τυχαίνουν σ’ αυτούς που ξέρουν να τις πουν: 

έτσι είναι· γιατί αυτοί που ξέρουν να τις πουν, είναι αυτοί που ξέρουν να τις δουν, 

να τις απολαύσουν, να φανταστούν τις 1000 εκδοχές τους, να τις εμπλουτίσουν, να τις στολίσουν 

και να σ’τις σερβίρουν φρέσκες και λαχταριστές κι ας έγιναν πριν 1000 χρόνια… 

ή ίσως κι αν δεν έγιναν ποτέ… Υπάρχει λέτε διαφορά;

Το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο. 

Κι ένας καλός παραμυθάς μπορεί να πει την ιστορία της ανθρωπότητας,
μιας εποχής, ενός ανθρώπου, μιας ημέρας, μιας νύχτας,
ενός βλέμματος, μιας σκέψης τόσο περαστικής που ήδη ξεχάστηκε, 

μίας θαμπής αναλαμπής που ανθρώπινο μάτι δεν έπιασε… 

Κι όλες αυτές οι ιστορίες είναι το ίδιο μεστές, το ίδιο ολοκληρωμένες όπως κάθε τι σ’ αυτόν τον κόσμο. 

Γιατί το κάθε τι εμπεριέχεται παντού και από το κάθε τι μπορείς να αφηγηθείς τα πάντα.

Το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο.
Και ‘ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

Χρόνια πολλά

Είναι σημαντικό τα χρόνια που ζούμε να είναι πολλά

και βέβαια ο λαός διαισθητικά ή εμπειρικά το ξέρει:

να έχεις ευκαιρίες μπόλικες 

να ζήσεις, 

να δεις, ν' αγγίξεις, να αισθανθείς,

να ερωτευθείς,

να σκεφτείς, να διδαχθείς, να ασκηθείς,

να πράξεις, να σπείρεις, να θερίσεις, 

να κάνεις το δικό σου…

να καταλάβεις, να αναθεωρήσεις, να εξελιχθείς,

να αγαπήσεις, να γεμίσεις,
να εξοικειωθείς, ν' αποδεχθείς,

να μαλακώσεις, να γαληνέψεις,

να ετοιμαστείς…

Θέλουμε χρόνο εμείς οι άνθρωποι…

αυτόν τον δικό μας, τον υποκειμενικό μας χρόνο τον θέλουμε,

τον έχουμε ανάγκη, να ‘ναι πολύς.

Υποσχέθηκα...

Το άγγιγμα του αγγέλου με ανατριχιάζει·

το άγγιγμα του αγγέλου είν’ εξωπραγματικό…

-----

Είχαν παλιά οι δικοί μου μια εικόνα πάνω από το κρεβάτι τους,

την είχε κεντήσει η γιαγιά μου 

κι έδειχνε προφανώς τον Γαβριήλ, εγώ όμως θυμάμαι δύο αγγέλους, 

που έφερναν μήνυμα, λέει, χαρμόσυνο στην Μαρία.

Κι αυτή θύμιζε εκεί μέσα στη μέση απ’ τους αγγέλους 

την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι 

κι οι άγγελοι δεν ήταν άφυλοι, ήταν αρσενικοί και όμορφοι, 

έσκυβαν ελαφρώς προς τη μεριά της μειδιώντας, την δελέαζαν με άνθη… 

κι είχαν φτερά στην πλάτη.

Εκεί από πίσω είχα εναποθέσει μια αλυσιδίτσα που φόραγα μικρή, 

τάμα για τον χιλιοτραυματισμένο μου ξάδελφο, 

τότε που ακόμα πίστευα σε τέτοια, 

κι η αλυσιδίτσα χάθηκε με τα χρόνια, κάποιος την πήρε 

-πολλοί μπαινόβγαιναν στο σπίτι κι όχι όλοι καλοπροαίρετοι- 

κι ο ξάδελφος μου πέθανε. Τον πήραν κι αυτόν, δεν ξέρω ποιος… 

ο Μιχαήλ είναι ο θεριστής, έτσι λένε.

-----

Ο άγγελος είναι στα όρια, 

είναι εκεί που αρχίζει η ζωή, η ύλη, είναι εκεί που τελειώνει, 

στέκεται πάντα παράμερα, αθέατος, 

σκοτεινός και σαγηνευτικός όπως η άβυσσος, 

και πάντα κινδυνεύεις να τον ερωτευθείς, 

να σε τραβήξει η απόκοσμη, η άοσμη, η παγωμένη ανάσα του,

και να δοθείς… να δοθείς σ’ ένα φάσμα… 

να χαθείς μέσα στο άυλο· μέσα σε μια ιδέα.

Κουτσομπολιό

Ναι, είπα θα γράφω κάθε μέρα ένα ποστάκι κι έτσι θα κάνω,
αφού κι ο κύριος Πικάσσο είπε πως υπάρχει η έμπνευση,
μα πρέπει να σε πετύχει την ώρα που εργάζεσαι.

Εργασία δεν το λες κιόλας το να γράφεις και να συγγράφεις,
ίσως σε άλλους φαίνεται έτσι, ίσως σ’ εκείνους που βγάζουν χρήματα απ’ αυτό.
Το έχω ακούσει πάντως από στόματα διάφορων σύγχρονων
-υπερσύγχρονων, επαναφορτιζόμενων και με λογισμικό της Apple-
Ελλήνων συγγραφέων, πως τους αρέσει να «εργάζονται» πρωί,
οπότε έτσι θα ‘ναι, ποια είμαι εγώ να τους αμφισβητήσω;

(Στο κάτω-κάτω βγάζουν όπως προείπαμε χρήματα απ’ αυτό… ενίοτε πολλά.
Εφόσον λοιπόν οι όποιες σκέψεις τους -μαζί κι η αποτύπωση- απέκτησαν αξία αγοραστική,
το γράψιμο έγινε εργασία κι αυτοί περήφανοι επαγγελματίες συγγραφείς)

Βλέπω πολλούς από αυτούς τους συγγραφείς λοιπόν γύρω μου
να είναι άκρως διαβασμένοι και να παλεύουν να το επιδείξουν με κάθε τους λέξη.
Όσο πιο λίγοι καταλάβουν, τόσο καλύτερα:
είναι αυτό το σύνδρομο που εμείς οι παλιότεροι λέγαμε «Βέλτσος».
Όπου δεν έχεις άγνωστες λέξεις, έχεις άγνωστες προτάσεις,
που έλεγε κι ο -ποιος το ‘λεγε; Ξέχασα-, κάποιος κωμικο-τραγικός μας.

Βλέπω και πάρα πολλούς άλλους να είναι παντελώς και ολοφάνερα αδιάβαστοι
και στ’ αλήθεια να φαντάζονται ως αυθεντικές τις απόλυτες κοινοτοπίες που αραδιάζουν στο χαρτί.
Αφού δεν γνωρίζουν οι ίδιοι, πόσο τετριμμένα είναι τα λεγόμενά τους,
νιώθουν σχεδόν θεοί που έκαναν τέτοιες σκέψεις μεγαλοφυείς,
που ένιωσαν συναισθήματα τόσο βαθιά, μοναδικά, ναι!, συγκλονιστικά! Ναι! Ναι! Ναι!

Άσε που σε κάθε τους έρωτα βρίσκουν και το έτερον ήμισυ.
Σε έναν κόσμο μικροσκοπικό θα θύμιζαν μόριο·
σε έναν σουρρεαλιστικό, τεράστιο παγωτό με πολύχρωμες κολλημένες μπάλες.
Και λίγο λιωμένες, να στάζουν…

Υπάρχουν και μερικοί καλοί, συνδυάζουν βουνό και θάλασσα:
τους ξεχωρίζεις από την διακριτικότητα του λόγου, μια διάχυτη ευγένεια, ένα ήθος θα έλεγε κανείς,
και ταυτοχρόνως σαφήνεια, τόσο στη φόρμα όσο και στο περιεχόμενο.
Σίγουρα πάντως δεν γράφουν κεφαλαία και δεν πλακώνονται στα φανάρια κάθε ιστοσελίδας…

Αυτά για σήμερα· έχω και να δουλέψω.-


 

Αέναα

Λέρωσα τις πατούσες μου μέσα στις λάσπες των καιρών,

που ο πληθυντικός χάριν του λόγου μόνο υπάρχει,

γιατί ο καιρός -ο χρόνος σα να λέμε,

μιας κι οι συνθήκες εναλλάσσονται-

είν’ ενικός, υποκειμενικός

και περατός όσο του σύμπαντος οι άκρες

-κομμένος και ραμμένος νοητά
στα μέτρα των ανθρώπων,

κι ας είναι από τον ήλιο φαεινότερο

πως η αργία -κι η βαυκαλιστική ανία- 

μας φέρνουνε ξανά σ' εκείνην την ξέχειλη

πρώτη κατάσταση του μηδενός,

ενώ η διάνοια με κάθε ιδέα της αναγεννά τον χρόνο,

και κάθε πράξη προς το άπειρο τον σπρώχνει.

Κυκλικότητα

Το όνειρο κάθε αστού είναι μια βίλα σε βουνοπλαγιά

-ει δυνατόν πευκόφυτη- και θέα στο απέραντο γαλάζιο.

Όμως…

Πολλές απ' τις κρυμμένες ομορφιές μιας πόλης είναι δίπλα στα ρέματα, 

ανάμεσα σε λάσπες, καλαμιές πυκνές με πλούσια έμβια ζωή κι ελάχιστα νερά... 

θολά και βαλτωμένα… 

που όμως κάποτε με τις βροχές φουσκώνουν, ρέουν, μοιάζουν ποτάμια 

και τρέχουν προς τη θάλασσα να ενωθούν, να αποθεωθούν κι αυτά μαζί της.

"Ή ίσως και να τη μολύνουν", παραπονιούνται της τύχης οι ευνοημένοι

και αποκόπτουν τα ρέματα, και τα χιλιομπαζώνουν.

Μέχρι να σπάσουν κάποτε απ’ την τρομακτική ορμή,

από τη θέληση της ίδιας της Φύσης να γίνουν κι αυτά τα ρέματα

θάλασσα· θάλασσα αήττητη.-