Υποσχέθηκα...

Το άγγιγμα του αγγέλου με ανατριχιάζει·

το άγγιγμα του αγγέλου είν’ εξωπραγματικό…

-----

Είχαν παλιά οι δικοί μου μια εικόνα πάνω από το κρεβάτι τους,

την είχε κεντήσει η γιαγιά μου 

κι έδειχνε προφανώς τον Γαβριήλ, εγώ όμως θυμάμαι δύο αγγέλους, 

που έφερναν μήνυμα, λέει, χαρμόσυνο στην Μαρία.

Κι αυτή θύμιζε εκεί μέσα στη μέση απ’ τους αγγέλους 

την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι 

κι οι άγγελοι δεν ήταν άφυλοι, ήταν αρσενικοί και όμορφοι, 

έσκυβαν ελαφρώς προς τη μεριά της μειδιώντας, την δελέαζαν με άνθη… 

κι είχαν φτερά στην πλάτη.

Εκεί από πίσω είχα εναποθέσει μια αλυσιδίτσα που φόραγα μικρή, 

τάμα για τον χιλιοτραυματισμένο μου ξάδελφο, 

τότε που ακόμα πίστευα σε τέτοια, 

κι η αλυσιδίτσα χάθηκε με τα χρόνια, κάποιος την πήρε 

-πολλοί μπαινόβγαιναν στο σπίτι κι όχι όλοι καλοπροαίρετοι- 

κι ο ξάδελφος μου πέθανε. Τον πήραν κι αυτόν, δεν ξέρω ποιος… 

ο Μιχαήλ είναι ο θεριστής, έτσι λένε.

-----

Ο άγγελος είναι στα όρια, 

είναι εκεί που αρχίζει η ζωή, η ύλη, είναι εκεί που τελειώνει, 

στέκεται πάντα παράμερα, αθέατος, 

σκοτεινός και σαγηνευτικός όπως η άβυσσος, 

και πάντα κινδυνεύεις να τον ερωτευθείς, 

να σε τραβήξει η απόκοσμη, η άοσμη, η παγωμένη ανάσα του,

και να δοθείς… να δοθείς σ’ ένα φάσμα… 

να χαθείς μέσα στο άυλο· μέσα σε μια ιδέα.