Οι Λονδρέζοι...

Πήγα πρόσφατα σε ένα yoga retreat, που σημαίνει «διακοπές» σε συνδυασμό με yoga. 

Διακοπές βέβαια δεν το έλεγες, στρατιωτική εκπαίδευση το έλεγες, 

μιας και ξυπνούσαμε 6.30 η ώρα το πρωί, κάναμε σκληρή yoga 4 ώρες την ημέρα, 

η διατροφή ήταν vegetarian και πολύ λίγη -τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα-, 

καθόλου αλκοόλ, ένα τετραγωνικό μέτρο σε ολόκληρο το νησί για όποιον ήθελε να ανάψει τσιγάρο 

και τα φώτα έσβηναν στις 10.

Δεν είναι όμως αυτό που θέλω να μοιραστώ, 

είναι το γεγονός πως ήμουν η μοναδική Ελληνίδα σε ένα νησί που βρίσκεται στην Ελλάδα

και ένιωσα κυριολεκτικά σα μετανάστρια 

κι αυτό ήταν ένα ακόμα μάθημα για μένα, ζεστό, μεστό και ζουμερό.

Οι περισσότεροι ήταν Λονδρέζοι και υποτίθεται άνθρωποι ευγενικοί, καλλιεργημένοι, εκλεπτυσμένοι. 

Ευγενικοί όντως ήταν με τον τρόπο τού "από μακριά κι αγαπημένοι,
γιατί μου φαίνεται πως μπορεί και να βρωμάς". 

Καλλιεργημένοι; Εκλεπτυσμένοι;… αναλόγως πώς νοεί ο καθείς αυτές τις λέξεις. 

Κάποια μόρφωση πανεπιστημιακή την είχαν, πολυταξιδεμένοι ήταν επίσης 

–μιας και όλοι ήταν εύποροι- και… μέχρι εκεί. 

Α, είχαν και χιούμορ… το γνωστό βρετανικό χιούμορ είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.

Η αλαζονεία τους όμως ξεχείλιζε από τ’ αυτιά, τη μύτη, τους πόρους του δέρματός τους και κυρίως τα μάτια…
Το στόμα το ήλεγχαν κάπως σε προσωπικό επίπεδο, αλλά...
αδιαφορώντας πλήρως για την παρουσία μου ως εκπρόσωπο του ελληνικού πληθυσμού,
έβριζαν τους Έλληνες με τη μεγαλύτερη άνεση,
λες και είχαν γνωρίσει ποτέ στη ζωή τους Έλληνα: δεν είχαν, τους ρώτησα.
Ήξεραν όμως με κάποιον μαγικό τρόπο πως οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, κοιμούνται όλη τη μέρα,
δεν γνωρίζουν την έννοια της ώρας και του ραντεβού,
δεν αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη των πράξεών τους και όλο οι άλλοι τους φταίνε.
Επίσης είναι ανίκανοι να φροντίσουν ένα ζώο ακόμα και για μία ημέρα
και δεν μπορείς να συνεννοηθείς μαζί τους γιατί δεν ξέρουν αγγλικά!
(Περιττό να σας πω, πως κανείς τους δεν ήξερε δεύτερη γλώσσα)

Επίσης, όλοι άνθρωποι υποτίθεται «πνευματικοί»
-με την καλιφορνέζικη έννοια, μην φανταστείτε και τον Αλμπέρ Καμύ, spirituality λέμε, αλά L.A.-,
εν πάση περιπτώσει μιλούσαν διαρκώς για λεφτά, πώς θα κάνουν περισσότερα λεφτά,
πόσο οι γνωριμίες βοηθάνε στο να βγάζεις λεφτά, ποια celebrities γνωρίζουν προσωπικώς,
ποια είναι τα καλύτερα restaurants του Λονδίνου
πόσο γελοιωδώς ακριβό είναι το Sydney,
και πώς την έχουν δει έτσι οι άχρηστοι, οι βλάχοι οι Αυστραλοί…

Επίσης, ήταν όλοι πολύ περήφανοι για τα «ανθρωπιστικά τους αισθήματα»,
ειλικρινά αγαπούσαν αυτά τα pets που λέγονται άνθρωποι άλλων φυλών, χωρών και τάξεων…
Μία γέλαγε πάρα πολύ με τη Νιγηριανή γειτόνισσα της που αντιπαθούσε τους Πακιστανούς…
χαχα… η μαύρη αντιπαθεί τους μαύρους… χαχα!
Και δεν το έλεγε από ρατσισμό, όχι φυσικά, το έλεγε για να καυτηριάσει τον ρατσισμό της μαύρης!
Χαχα!

Η αποικιοκρατική νοοτροπία λοιπόν καλά κρατεί…
και το νησί παράγει κι αυτό απ’ ό,τι φαίνεται αμερικανάκια.

Όχι, ψέματα… η αγγλοσαξωνική φυλή παράγει αμερικανάκια.
Όχι… το χρήμα, ο καπιταλισμός παράγει αμερικανάκια.
Όχι… η έλλειψη πραγματικής παιδείας παράγει αμερικανάκια.
Όχι… ο καθοδηγούμενος τύπος παράγει αμερικανάκια.
Όχι… η ανθρώπινη βλακεία παράγει αμερικανάκια.

Όχι, εγώ τα βλέπω έτσι γιατί είμαι μια άτυχη Ελληνίδα, φτωχή, κομπλεξική και ζηλεύω…

-------

Φυσικά και δεν είναι όλοι οι Λονδρέζοι το ίδιο, την προσωπική μου εμπειρία με τους συγκεκριμένους κατέγραψα.

Στράτα-στρατούλα

Τα περισσεύματα των αποικιοκρατικών κερδών 

ξεκοκκαλίζουμε εμείς οι άμοιροι 

οι απόγονοι υποτίθεται των Αχαιών, 

οι κληρονόμοι τάχα μου της δυτικής υλιστικής κουλτούρας 

κι αναμασάμε σκέψεις αριστοτελικές 

κι ιδέες αγγλοσαξωνικές… 

Κι οι άλλοι μας κοιτάζουν πάντα αφ’ υψηλού, 

διότι η ζωή είναι πρωτίστως πράξη.

Διότι δίχως την κίνηση, δίχως την πράξη,

ξυλιάζει η ύλη, παραλύει.

Και αν δεν κουνηθεί η ύλη, 

αυτή η εναλλασσόμενη σε ενέργεια και αντιστρόφως, 

η αενάως διατηρούμενη, κατ' όνομα μονάχα ύλη,

βαλτώνει ακόμα κι η παραμικρή, 

η πιο απομακρυσμένη γωνιά του σύμπαντός μας… 

Κι επέρχεται το γήρας με όλες τις ασθένειες, 

κι επέρχεται η παρακμή κι η γκρίνια κι η κακία, 

που όλα τελειώνουν και δεν προλάβαμε… 

που δεν προλάβαμε να ζήσουμε, 

που δεν προλάβαμε τα υπάρχοντα

να τα χαρούμε.

Και ούτε στο ελάχιστο, κάτι δικό μας να δημιουργήσουμε.

Και όσο αυτά σκεφτόμαστε, περνάει η ημέρα… ο μήνας… η ζωή…

Είναι μία μικρή, απειροελάχιστη μεταστροφή της νόησης 

που υποκινεί, και που παρακινεί 

την ύπαρξη, τη διάθεσή μας, 

προς το ολοκληρωμένο ζην, 

το ευ ζην, το ζην εντέλει επικινδύνως, 

γιατί ζωή ασφαλής είναι η ζωή εν τάφω.

Σαν τα μωρά, που έλεγε ένας παλιόφιλος 

-που οι κεραίες του όλα τα έπιαναν 

μα όλα τα αναμετέδιδαν ανεστραμμένα, όλα ανάποδα-, 

σαν τα μωρά λοιπόν κινούμαστε, στράτα-στρατούλα 

και κάθε στιγμή μάς φέρνει την επόμενη, 

κι αυτή είν’ η ζωή μας… 

Είναι η χαρά του κάθε μικρού μας βήματος 

και κάθε μας στιγμιαίας στάσης.

Ψυχοβγάλματα

Οι άνθρωποι με αποδιοργανώνουν και με εξαντλούν. Δε νομίζω πως το κάνουν επίτηδες, ούτε καν πως το συνειδητοποιούν. Πιθανώς να μην κάνουν και τίποτε απολύτως. 

Έτσι κι αλλιώς για ό,τι κι αν μας συμβαίνει είμαστε εμείς υπεύθυνοι· είτε γιατί το προκαλούμε, είτε γιατί το αφήνουμε να συμβεί, είτε γιατί το αποδεχόμαστε, είτε γιατί απλά το ερμηνεύουμε και το εκλαμβάνουμε με αρνητικό τρόπο.

Παρ’ όλα αυτά τα απολύτως τετριμμένα που μόλις σας αράδιασα και παρόλο που έχω μεγαλώσει πια αρκετά ώστε να ξέρω τι μου συμβαίνει, κάθε μου επαφή με τους ανθρώπους έχει πάνω μου αυτό το περίεργο και ακόμα δυσανάγνωστο effect.

Το σκέφτομαι από ‘δώ, το σκέφτομαι από ‘κεί και τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως το θέμα είναι ενεργειακό. 

Πως για κάποιον λόγο η ενέργεια των άλλων διαπερνά με ευκολία τον προσωπικό μου χώρο και τον ανακατεύει: 

σα να μπαίνει κάποιος στο δωμάτιό σου κι αρχίζει να κάνει σουλάτσο, να διαβάζει τα τετράδιά σου, 

να ψάχνει το κομπιούτερ σου, να καπνίζει, να σου αλλάζει διακόσμηση… και κυρίως να κριτικάρει τα πάντα.

Ναι, αυτό νομίζω είναι: νιώθω πως όλοι συνεχώς έχουν άποψη για καθετί που κάνω και κυρίως γι’ αυτό που είμαι.

Στο βλέμμα ακόμα και των πιο ευγενικών ανθρώπων διακρίνω πάντα την κρίση… και την επίκριση· 

ένα διαρκές σκανάρισμα ολόκληρης της ύπαρξής μου.

Κατά πάσα πιθανότητα έτσι είμαστε οι άνθρωποι όλοι, αυτό κάνουμε: είμαστε με το δάχτυλο σε κάποια νοερή σκανδάλη.

Όμως εμένα αυτό με αρρωσταίνει· για μεγάλο διάστημα απλά απέφευγα τις συναναστροφές. 

Τελικά, συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει ζωή χωρίς τη συνεχή ανάμειξη των ενεργειών, 

αρνητικών και θετικών, ατομικών και συλλογικών, και πως ο αναχωρητισμός είναι μάλλον φυγοπονία.

Ως ζώντες και ενεργοί άνθρωποι οφείλουμε στον εαυτό μας μονάχα ένα πράγμα: 

να ανανεώνουμε & να ενισχύουμε διαρκώς την δική μας ενέργεια, παντοιοτρόπως, 

ώστε να μην πέφτουμε κάτω με ένα φύσημα… κριτικής, κακίας, γρίπης, βίας και τυραννίας…

Τότε και μόνο τότε, όταν νιώθουμε και είμαστε εμείς δυνατοί, επιδρούμε καλά και στο περιβάλλον μας. 

Αλλιώς… πατάμε στ’ αλήθεια τη σκανδάλη· από φόβο.

 

Μια αγκαλιά

Μόλις γύρισα από «διακοπές» και παρ’ όλ’ αυτά με έχει ήδη πάρει από κάτω. Γιατί δεν ζω μόνη μου σ’ αυτήν την κοινωνία· είναι εξίσου σημαντικό οι γύρω μας να είναι επίσης καλά. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Είναι σα να πηγαίνεις σε συνέλευση γονέων και κηδεμόνων να χορέψεις. Θα ξενερώσεις.

Άμα τους πας ποτά, δεν θα το εκτιμήσουν… το πιθανότερο να σε πουν μπεκρούλιακα. Ούτε καμιά σιντιέρα… έτσι κι αλλιώς ο ένας θα θέλει ροκ, ο άλλος τάνγκο παθιάρικο κι ο τρίτος ο σφιχτότερος Σφακιανάκη. Δεν μπορείς να συνενώσεις το πλήθος, η μαλακία είναι πάντα υπόθεση μοναχική και αυτόνομη.

Μα έτσι κι αλλιώς γιατί να πας να χορέψεις σε συνέλευση γονέων και κηδεμόνων; Και δη όταν είσαι άτεκνος; Πόσο μαλάκας είσαι εσύ ο ίδιος για να κάνεις κάτι τόσο γελοίο;

Έλα ντε… Ας πάω λοιπόν Island…

Ξέχασα όμως… κοντεύω 50 και δεν έχω σκάφος… ούτε σπίτι στη Μύκονο… ούτε πολιτικές γνωριμίες. Ούτε καν ένα καρνέ με ονόματα πολύτιμα από πουτάνες ή dealers. Πόσο άχρηστη είμαι λοιπόν;

Γυρνώ σπίτι… στην οικογένεια… στους φίλους… πώς όμως να βοηθήσεις τον οποιονδήποτε τη σήμερον ημέρα χωρίς κοννέ και φράγκα;
Μόνο ένα μου έρχεται, έτσι στα γρήγορα: να πάρω τους δικούς μου αγκαλιά, μια μεγαααάλη αγκαλιά και τρυφερή, να δείξω πόσο τους σκέφτομαι, πόσο τους αγαπάω, κι αυτοί κάπως θα βρούνε την άκρη τους…

Δεν είναι και τίποτα ηλίθιοι… Αστέρια είναι.

Ο κόσμος θα ήταν αλλιώς...

Ο κόσμος θα ήταν αλλιώς, αν ήμασταν εμείς αλλιώς.

Κι η χώρα μας θα ήταν αλλιώς -οικονομικά, πολιτισμικά, γενικά:

• Αν δεν ξοδεύαμε μια περιουσία σε άχρηστες συσκευές και gadgets μόνο και μόνο για επίδειξη.
   
• Αν τρώγαμε σωστά, και δεν ακριβοπληρώναμε χιλιοεπεξεργασμένες, εντέλει πλαστικές σαβούρες.
   
• Αν περπατούσαμε αντί να διαλέγουμε ανάμεσα σε 4 αυτοκίνητα και 2 μηχανές για να πάμε ως το περίπτερο και δη για ν' αγοράσουμε τσιγάρα.
   
• Αν δεν χρησιμοποιούσαμε παντού χημικά για ευκολία κι ύστερα να κλαιγόμαστε για την καταστροφή του περιβάλλοντος.
   
• Αν δεν σπαταλούσαμε την ενέργεια σε βλακείες και το νερό σε πισίνες δίπλα στη θάλασσα.
   
• Αν σιγοτραγουδούσαμε με τους φίλους μας κάτω από τα άστρα, αντί να πετάμε λουλούδια μαζεμένα από τάφους για να υφιστάμεθα τον εκφυλισμό αυτιών, αισθητικής και εγκεφαλικών κυττάρων.
   
• Αν ζούσαμε εξ αρχής στην ύπαιθρο, αντί να συνωστιζόμαστε μες στο μπετόν για να μπορέσουμε κάποτε να ζήσουμε στην ύπαιθρο.
   
• Αν διαβάζαμε κανά βιβλίο και δεν ξεφυλλίζαμε μόνο ιλουστρασιόν περιοδικά φίσκα στις διαφημίσεις,
   
• Αν δεν παρακολουθούσαμε τις χαζογκόμενες στην τηλεόραση και προτιμούσαμε εκπομπές που προάγουν κάπως το πνεύμα.
   
• Αν ενδιαφερόμασταν για τα κοινά και δεν ψηφίζαμε βάσει ατομικών συμφερόντων.
   
• Αν συμπαθούσαμε, συμπονούσαμε, συμπάσχαμε με τον συνάνθρωπο, αντί να τον ανταγωνιζόμαστε. 

Αν νιώθαμε πως είμαστε μέρος των πάντων, δημιουργοί και αποδέκτες τους.