Ψυχοβγάλματα

Οι άνθρωποι με αποδιοργανώνουν και με εξαντλούν. Δε νομίζω πως το κάνουν επίτηδες, ούτε καν πως το συνειδητοποιούν. Πιθανώς να μην κάνουν και τίποτε απολύτως. 

Έτσι κι αλλιώς για ό,τι κι αν μας συμβαίνει είμαστε εμείς υπεύθυνοι· είτε γιατί το προκαλούμε, είτε γιατί το αφήνουμε να συμβεί, είτε γιατί το αποδεχόμαστε, είτε γιατί απλά το ερμηνεύουμε και το εκλαμβάνουμε με αρνητικό τρόπο.

Παρ’ όλα αυτά τα απολύτως τετριμμένα που μόλις σας αράδιασα και παρόλο που έχω μεγαλώσει πια αρκετά ώστε να ξέρω τι μου συμβαίνει, κάθε μου επαφή με τους ανθρώπους έχει πάνω μου αυτό το περίεργο και ακόμα δυσανάγνωστο effect.

Το σκέφτομαι από ‘δώ, το σκέφτομαι από ‘κεί και τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως το θέμα είναι ενεργειακό. 

Πως για κάποιον λόγο η ενέργεια των άλλων διαπερνά με ευκολία τον προσωπικό μου χώρο και τον ανακατεύει: 

σα να μπαίνει κάποιος στο δωμάτιό σου κι αρχίζει να κάνει σουλάτσο, να διαβάζει τα τετράδιά σου, 

να ψάχνει το κομπιούτερ σου, να καπνίζει, να σου αλλάζει διακόσμηση… και κυρίως να κριτικάρει τα πάντα.

Ναι, αυτό νομίζω είναι: νιώθω πως όλοι συνεχώς έχουν άποψη για καθετί που κάνω και κυρίως γι’ αυτό που είμαι.

Στο βλέμμα ακόμα και των πιο ευγενικών ανθρώπων διακρίνω πάντα την κρίση… και την επίκριση· 

ένα διαρκές σκανάρισμα ολόκληρης της ύπαρξής μου.

Κατά πάσα πιθανότητα έτσι είμαστε οι άνθρωποι όλοι, αυτό κάνουμε: είμαστε με το δάχτυλο σε κάποια νοερή σκανδάλη.

Όμως εμένα αυτό με αρρωσταίνει· για μεγάλο διάστημα απλά απέφευγα τις συναναστροφές. 

Τελικά, συνειδητοποίησα πως δεν υπάρχει ζωή χωρίς τη συνεχή ανάμειξη των ενεργειών, 

αρνητικών και θετικών, ατομικών και συλλογικών, και πως ο αναχωρητισμός είναι μάλλον φυγοπονία.

Ως ζώντες και ενεργοί άνθρωποι οφείλουμε στον εαυτό μας μονάχα ένα πράγμα: 

να ανανεώνουμε & να ενισχύουμε διαρκώς την δική μας ενέργεια, παντοιοτρόπως, 

ώστε να μην πέφτουμε κάτω με ένα φύσημα… κριτικής, κακίας, γρίπης, βίας και τυραννίας…

Τότε και μόνο τότε, όταν νιώθουμε και είμαστε εμείς δυνατοί, επιδρούμε καλά και στο περιβάλλον μας. 

Αλλιώς… πατάμε στ’ αλήθεια τη σκανδάλη· από φόβο.