Στράτα-στρατούλα

Τα περισσεύματα των αποικιοκρατικών κερδών 

ξεκοκκαλίζουμε εμείς οι άμοιροι 

οι απόγονοι υποτίθεται των Αχαιών, 

οι κληρονόμοι τάχα μου της δυτικής υλιστικής κουλτούρας 

κι αναμασάμε σκέψεις αριστοτελικές 

κι ιδέες αγγλοσαξωνικές… 

Κι οι άλλοι μας κοιτάζουν πάντα αφ’ υψηλού, 

διότι η ζωή είναι πρωτίστως πράξη.

Διότι δίχως την κίνηση, δίχως την πράξη,

ξυλιάζει η ύλη, παραλύει.

Και αν δεν κουνηθεί η ύλη, 

αυτή η εναλλασσόμενη σε ενέργεια και αντιστρόφως, 

η αενάως διατηρούμενη, κατ' όνομα μονάχα ύλη,

βαλτώνει ακόμα κι η παραμικρή, 

η πιο απομακρυσμένη γωνιά του σύμπαντός μας… 

Κι επέρχεται το γήρας με όλες τις ασθένειες, 

κι επέρχεται η παρακμή κι η γκρίνια κι η κακία, 

που όλα τελειώνουν και δεν προλάβαμε… 

που δεν προλάβαμε να ζήσουμε, 

που δεν προλάβαμε τα υπάρχοντα

να τα χαρούμε.

Και ούτε στο ελάχιστο, κάτι δικό μας να δημιουργήσουμε.

Και όσο αυτά σκεφτόμαστε, περνάει η ημέρα… ο μήνας… η ζωή…

Είναι μία μικρή, απειροελάχιστη μεταστροφή της νόησης 

που υποκινεί, και που παρακινεί 

την ύπαρξη, τη διάθεσή μας, 

προς το ολοκληρωμένο ζην, 

το ευ ζην, το ζην εντέλει επικινδύνως, 

γιατί ζωή ασφαλής είναι η ζωή εν τάφω.

Σαν τα μωρά, που έλεγε ένας παλιόφιλος 

-που οι κεραίες του όλα τα έπιαναν 

μα όλα τα αναμετέδιδαν ανεστραμμένα, όλα ανάποδα-, 

σαν τα μωρά λοιπόν κινούμαστε, στράτα-στρατούλα 

και κάθε στιγμή μάς φέρνει την επόμενη, 

κι αυτή είν’ η ζωή μας… 

Είναι η χαρά του κάθε μικρού μας βήματος 

και κάθε μας στιγμιαίας στάσης.