Όλοι παλεύουμε...

Θέλει η ζωή -απαιτεί η ζωή- μεγάλη καρδιά, πολύ μυαλό, 

τεράστια αποθέματα υπομονής και ψυχραιμίας, θέλησης, ψυχικής αντοχής, 

όλα τα θέλει, 

κι ο καθένας έχει λίγα, έχει ψήγματα και όλα πρέπει να τα κατανοήσει 

κι όλα πρέπει να τα κατακτήσει και… 

βάζω πάντα πάρα πολλά «και» όταν γράφω και δεν είμαι η μόνη, 

γιατί απλούστατα υπάρχουν τόσα «και» όσα και λέξεις…

Γιατί η ζωή είναι ένα βαρύ θεατρικό, βρίθει πολύπλοκων νοημάτων, 

μέχρι να διακρίνεις τις φωτοσκιάσεις πίσω από την αυλαία, πίσω απ’ τη σκηνή κι ακόμα παραέξω, 

στα σκοτεινά σοκάκια της θεατρούπολης και στον έναστρο ουρανό της…

εκεί όπου αναπνέεις ελεύθερος και ρουφάς με ηδονή τ' αρώματα της νύχτας…

Όλα ανθρώπινα

Κάναμε έρωτα
και δέντρα σκοτεινά

έγερναν απειλητικά,

αντιφεγγίζοντας το φως
πράσινο, μοχθηρό, ζηλιάρικο
-ολόγιομο-

κάτω από ένα φεγγάρι
δυνατό, πυρακτωμένο, 

μα άδειο... 

φλύδα.

---

Κι ύστερα

πάνω σ' έναν κόσμο-τελάρο

γκρί βαθύ, σχεδόν μαύρο,

κενό θα τον έλεγες,

χιόνισε

άσπρες κουκίδες,

εκατομμύρια νιφάδες μικροσκοπικές...

αιθέριο πάγο.

---

Κι ύστερα 

έκανα υπομονή...

φύσηξα την αφέλεια 

με δύναμη

να φύγει από τα μάτια, 

ρούφηξα την αποστροφή

-ποιος ξέρει την πηγή της;-

και στον θυμό τον προαιώνιο

έδωσα χρόνο...

ν' ανασάνει.

---

Κι ύστερα

άνθισε μέσα απ’ το χώμα κάτι, 

πολλά, όλα,

ένας καινούριος κόσμος

έλεγε η φωνή,

ξέρεις,

εκείνη που όλο μουρμουράει από μέσα

κι έγινε πάλι άνοιξη...

ειρηνική αγάπη.

----

Κι ύστερα 

κάτι έκανες

και θύμωσα πάλι.

Ανθρώπινο.

Λογικό

Άνθρωπος φαγάς

απ’ τις βαρυστομαχιές

διακατέχεται.