Αντικαταθλιπτικά χάπια

Τα αντικαταθλιπτικά είναι φάρμακα και μάλιστα φάρμακα με πολλές και ποικίλες παρενέργειες. Δεν είναι να τα παίρνει κανείς για πλάκα, δεν είναι recreational drugs, παρ’ όλο που λειτουργούν μια χαρά και ως τέτοια.

Λένε και προσωπικώς το πιστεύω –είμαι έτσι κι αλλιώς εν γένει κατά της χημείας- πως ο οργανισμός συνηθίζει την έξωθεν προερχόμενη σεροτονίνη ή whatever περιέχουν αυτά τα χάπια και μετά την παράγει σε μικρότερες ποσότητες. Αρχίζεις δηλαδή σταδιακά να εξαρτάσαι από αυτά, για να είσαι αξιοπρεπώς καλά.

Πάλι προσωπικώς θεωρώ πως κάποιος πρέπει να το παλεύει με άλλους τρόπους, φυσικούς, όπως άσκηση, βόλτες, παρέες, δημιουργικές ασχολίες κλπ.

Όμως… όταν βλέπεις…

• πως μια στάλα βροχής στο μάτι σε κάνει να κλαις για ώρες…
• πως δεν θες να βγεις απ’ το κρεβάτι…
• πως ό,τι κι αν κάνεις είναι μάταιο…
• πως είσαι ένα τίποτα…
• πως όλοι σε βλέπουν σαν σκουπίδι κλπ…

…ίσως πρέπει να σκεφθείς και τα αντικαταθλιπτικά χάπια ως ένα ενδεχόμενο πρόσκαιρο βοήθημα.

Πρόσκαιρο όμως… οκ;