Του ύπνου του μεσημεριανού οι σκέψεις
Με του τύραννου χρόνου το επίμονο φίλημα
υγραίνει κάθε
ομορφιά,
γίνεται δάκρυ που κρέμεται από τις κόγχες,
αργοσταλάζει στο έδαφος…
Και
η ασχήμια αμβλύνεται,
χάνει κι αυτή την αιχμηρή έκπληξη
που επιφύλασσε στο μάτι
κάθε ανύποπτου τυχόντα…
Και όλα συγχέονται και ομοιάζουν
και μόνον η έκφραση
καμιά φορά
------
Οι αδύνατοι άνθρωποι
-καλά τους έλεγαν παλιά «ξερακιανοί»-
μετά
από κάποια απροσδόκητα ψυχρή ημέρα φθινοπώρου,
στεγνώνουν από μέσα,
πίνουνε τα
ζουμιά τους,
παραψήνονται απ’ τις ατέρμονες δοσοληψίες
και παφ!... μένει μονάχα η πέτσα·
κι ο νους ντουβάρι,
ίδρωνε τόσα χρόνια και ξεΐδρωνε,
μα εκεί, αντίσταση, δεν άφησε
να ξεχυθεί ίχνος ψυχής…
να μαλακώσουν.
------
Ανοίγω να αερίσω
και μπαίνει μες από τα παράθυρα
ανάμνηση από τα παιδικά βιβλία μου
(πού να ‘ναι τώρα; τά ‘χω χαρίσει;):
μες στ’ αποπνικτικά σοκάκια…
πάνω κι ολόγυρα από τους πάγκους
των πλανόδιων μικροπωλητών…
μούμπλε, μούμπλε…
η πόλη ζέχνει....
Και οδοφράγματα στήνουνε πια μόνον οι μπάτσοι
έξω απ’ το γήπεδο
τις Κυριακές το μεσημέρι
να μην μπορούμε καν να περάσουμε,
να πάμε προς παραλία
που όπως και να το κάνουμε μια αύρα, ένας μπάτης
κάποιες στιγμές ψιλοφυσάει·
κάπως ξεχνιέσαι.
