Το σώμα μας είμαστε εμείς.

Όλο μας λένε πως το σώμα μας είναι στολίδι

Έχει ποτίσει το πετσί μας υστέρηση

Κι ας μην είμαστε θρήσκοι

Περνάει η θέαση του ανθρώπου

Του χθες, του σήμερα,

Του χρόνου

Και μας παιδεύει.

Τώρα μας ανατέμνει

και μας κοιτά με μάτι επιστημονικό.

Και παύουμε να είμαστε ένα

Και παύουμε να νιώθουμε

την καλοσύνη στα χέρια μας

την ομορφιά στην ψυχή μας,

τη γνώση σε κάθε μας κύτταρο.

----

Μόνον ο πόνος 

-κι ο έρωτας που φευ ως πόνο κι αυτόν τον βιώνουμε, αποκομμένοι- 

μένει να μας θυμίζει

πως είμαστε μέσα-έξω

Το ίδιο και το αυτό.

----

(Παλεύουμε να τον κοιμίζουμε τον πόνο μ’ ανθρώπινα κατασκευάσματα

ψευτοεστιασμένα και λειψά.

Που όπως έλεγε ένας από τους λίγους καλούς γιατρούς που ήξερα,

που γνώριζε πως η ιατρική είναι ενόραση, ενσυναίσθηση και τέχνη,

διαλύουν το δέντρο για να σκοτώσουν το πουλί ή μάλλον το σκουλήκι…

που ίσως κι αυτά το ωφελούν με κάποιον τρόπο…

μπορεί κάτι να θέλουν να του πουν, κάτι να του διδάξουν.)

----

Το σώμα μας είμαστε εμείς.