Τι είναι το μέτρο;

Όποιος πιέζει πολύ τον εαυτό του, αρρωσταίνει.

Όποιος δεν τον πιέζει καθόλου, δεν κάνει ποτέ τίποτα.

Παν μέτρον άριστον, έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.

Όμως αυτό δεν επιτυγχάνεται

κάνοντας ό,τι κάνουμε μετρίως μετρημένα.

Αυτό λέγεται απλώς μετριότης· όχι μέτρο.

Είναι μια άλλη διαδικασία, εσωτερική,

μια κατανόηση και μια αποδοχή,

ή αντιστρόφως μια πάλη

μεταξύ του τι είμαι

και του τι θέλω να είμαι.

Πιέζω πολύ τον εαυτό μου σημαίνει

ξεπερνώ τα όριά μου.

Ποια είναι όμως τα όρια;

Και ποιος τα καθορίζει;

Τα όρια μπαίνουν λοιπόν λόγω αντίστασης.

Όταν δεν υπάρχει αντίσταση, δεν υφίστανται και όρια.

Κινείσαι στο άπειρο.

Και η αντίσταση δεν βρίσκεται στον έξω κόσμο.

Εφόσον κάποιος έχει ήδη κάνει

αυτό που θέλω να κάνω,

οι έξω συνθήκες το επιτρέπουν.

Έτσι δεν είναι;

Τα όρια τίθενται εντός.

Είναι μια κατασκευή του νου μας.

Είναι αυτό που λέμε μπορώ ή δε μπορώ,

που στην ουσία σημαίνει

θέτω νοερά εμπόδια, αντιστάσεις

ή όχι.

Κι αυτό το «όχι» σημαίνει με τη σειρά του:

Κινούμαι με πίστη προς αυτό

που γνωρίζω πως μπορεί να συμβεί,

για τον απλούστατο λόγο

πως έχει ήδη ξανασυμβεί,

άρα είναι κάτι το εφικτό.

Και το μέτρο είναι ότι κινούμαι με την ταχύτητα,

με την ασύστολη επιθυμία,

την ανυπομονησία, την αγωνία,

που οδηγώ για να πάω στο ραντεβού

με κάποιον που είμαι ερωτευμένη,

χωρίς να παραβιάζω εντούτοις το κόκκινο

και χωρίς να δημιουργήσω ατύχημα.

Προσεκτικά και πάντα εν εγρηγόρσει.

Αυτό είναι το μέτρο.