Διαβάζω διάφορα άρθρα σε ιστοσελίδες του εξωτερικού,
που
αναφέρονται στο πώς μπορεί κανείς να επιτύχει διάφορα πράγματα στη ζωή του.
Η βάση
όλων αυτών των άρθρων -είτε πρόκειται για fitness, είτε για επιχειρήσεις- είναι η ίδια:
«Σκέψου, φαντάσου
το αποτέλεσμα και με μικρά καθημερινά βήματα
κινήσου προς το αποτέλεσμα που έχεις
φανταστεί».
Στην Ελλάδα μεταφράζουν διαρκώς διάφορα τέτοια άρθρα.
Όμως εκτός
από την άθλια μετάφραση, από την οποία εντέλει διαφεύγει το νόημα,
παρατηρεί
κανείς και εκούσιες μετατροπές του κειμένου:
Το «Στόχευε στα 10 εκ. αντί στο 1 εκ. δολλάρια», μεταφράζεται
σε
«Στόχευε σε περισσότερα από αυτά που αρχικά σκέφτηκες». Έτσι…
αορίστως…
Παρ’ όλο που τα άρθρα τονίζουν πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η ακριβής
στοχοθέτηση.
Το «Κάνε τα δυσκολότερα από τη λίστα σου πρώτα απ’ όλα»
μεταφράζεται σε
«Τελείωνε πρώτα τα εύκολα για να μπορέσεις μετά να αφοσιωθείς
στα δύσκολα»
(Μα τι διαστρέβλωση! Κάπως έτσι αρχίζεις να σκέπτεσαι συνωμοσιολογίες!)
Ας αφήσουμε όμως το δεύτερο που είναι απλά άλλη άποψη.
Το πρώτο
είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Ότι στην ουσία ντρεπόμαστε… ντρεπόμαστε για την
υπερβολή…
Άκου 10 εκ.
δολλάρια… Δε μπορώ να γράψω τέτοιο πράγμα… Ύβρις.
Και όλα τα κάνουμε μικρά.
Γιατί και καλά οι αρχαίοι ημών πρόγονοι -λες κι έχουμε σχέση- είπαν
«Παν μέτρο άριστον» κλπ κλπ…
Και ποιο είναι το μέτρο;
Ποιο είναι το μέτρο σε έναν κόσμο που ο ένας έχει περισσότερο πλούτο από όλους τους
99 μαζί;
Ζούμε στη χώρα της μουρμούρας… γουστάρουμε τον πόνο… το
μοιρολόι.
Δεν θέλουμε να είμαστε καλά.
Και έχουμε δημιουργήσει ένα ολόκληρο λαϊκό
φιλοσοφικό υπόβαθρο
για να δικαιολογούμε τον μαζοχισμό μας.
«Λεφτά υπάρχουν», είχε πει ο νέος «έξω από ‘δώ»… Και υπάρχουν.
Είχε απόλυτο δίκιο.
Απλά εμείς δεν τα βλέπουμε. Και δεν τα βλέπουμε γιατί πιστεύουμε πολύ
βαθιά μέσα μας,
πως λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν… Και πως η ευδαιμονία ΔΕΝ είναι φτιαγμένη
για ‘μάς.
Κι εντέλει… όλο λέμε «Ο Θεός έχει»… Εμείς όμως δεν έχουμε…
Γιατί
πιστεύουμε πως δεν δικαιούμαστε να έχουμε τίποτα. Είναι όλα του Θεού.
