Εμμονή στον μικρόκοσμο

Θες μ' όλο σου το είναι κάποιον να βοηθήσεις
και πέφτεις πάνω στον τοίχο της άρνησης·
τον τοίχο της συνήθειας,
κι ας είναι η συνήθεια ένα ακατάπαυστο μαστίγωμα.

Θέλεις να είσαι λίγο αυθόρμητος κι αυθεντικός
και σου ορμάει κάθε ευτραφές εγώ να σε κατασπαράξει.
Με αρωγό την τρέχουσα διαδεδομένη ηθική.
Και νοοτροπία.

Θες να τσιγκλίσεις λίγο του απέναντι την ευκολία,
που απολύτως βέβαια συμμερίζεσαι
κι η ευθιξία χτυπάει άξαφνα κόκκινο,
παίρνει διαστάσεις τέρατος πληγωμένου.

Θέλεις να μεταδώσεις κι αυτό που βίωσες,
αυτό το λίγο διαφορετικό
και βλέπεις στα μάτια μία καχυποψία,
ακόμα και την υποψία πως σούμπιτος πας για το Δαφνί.

Ή πως απλώς είσαι κατεστραμμένος.

Εδώ αρωγός είναι η λογική.
Η από καιρό λεγόμενη κοινή.

Σαν τις πουτάνες.