Μπορεί ακόμα μπορεί...

Μπορεί κάποιος να βαριέται την παρέα σας
ή να ενοχλείται από τη συμπεριφορά σας 
και να μην έχει όρεξη να σας πολυβλέπει,
αλλά αυτό δεν σημαίνει σώνει και καλά 
πως δεν ενδιαφέρεται για εσάς
ή δεν σας αγαπά. 

Ξέρω πώς ακούγεται αυτό,
πόσο εξοργιστικά ειλικρινές, 
αλλά όλοι νιώθουμε έτσι για κάποιους ανθρώπους, 
n'est-ce pas?

Όταν είμαστε βέβαια εμείς
οι δέκτες της απροθυμίας
γινόμαστε έξω φρενών...

Πάντα φταίνε οι άλλοι.

Ίσως θα έπρεπε όμως να κοντοσταθούμε
και να αναλογιστούμε...

Μπορεί στ' αλήθεια να είμαστε βαρετοί.
Να μην έχουμε επαφή με την επικαιρότητα,
να μην εντρυφούμε στο ανθρώπινο γίγνεσθαι,
-στην κοινωνία, στα κοινά-
να μην ενδιαφερόμαστε για το τι λέει ο άλλος,

να μην διαβάζουμε,
να μην ξέρουμε τίποτα από τίποτα,
να μιλάμε συνέχεια και μόνο για τον εαυτό μας.
Όλα αυτά μας κάνουν απελπιστικά βαρετούς.

Μπορεί να είμαστε και ενοχλητικοί.
Να μην σεβόμαστε τις επιθυμίες των άλλων,
τις ιδιαιτερότητές τους, τις συνήθειες,
τις ιδιοτροπίες και τις επιλογές τους,
να προσπαθούμε διαρκώς να επιβάλουμε
την απολύτως αμφίβολη γνώμη μας...

Και παραλλήλως να απαιτούμε
να σέβονται τις επιθυμίες μας,
τις ιδιαιτερότητες, συνήθειες, ιδιοτροπίες και επιλογές μας
και να μην ακούμε καθόλου και ποτέ
τι έχουν οι άλλοι να μας πουν.

Επίσης μπορεί να μυρίζουμε,
να αποπνέουμε μια ζοφερή ατμόσφαιρα,
να χρησιμοποιούμε άσχημη γλώσσα,
να έχουμε αηδιαστικές συνήθειες,
να γινόμαστε φορτικοί, εκνευριστικοί, 
να δημιουργούμε ένταση,
όλοι ξέρουμε δα τι κάνει κάποιον απωθητικό.

----

Γίνε λοιπόν σαν κι εκείνον
που με χαρά συναστρέφεσαι.

Ή δέξου πως συχνά θα πέφτεις κι εσύ θύμα
του κακού εαυτού σου·
που όλοι -ωσάν συνεννοημένοι-
αποφεύγουν.

Κι εσύ έτσι θά 'κανες.