Μια γλωσσολογική παρατήρηση

Στα γερμανικά δεν υπάρχουν μόνο 2 μονολεκτικές απαντήσεις -το "ναι" και το "όχι"-, υπάρχουν 3.

Όταν κάποιος στα ελληνικά π.χ. σου θέτει μια αρνητική ερώτηση του τύπου: "Δεν είσαι γυναίκα;",

ενώ είσαι γυναίκα, δεν μπορείς να απαντήσεις σαφώς ούτε με ναι ούτε με όχι.

Στα γερμανικά λοιπόν υπάρχει ως απάντηση για τις αρνητικές ερωτήσεις η λέξη "doch",

που σημαίνει ότι ισχύει αυτό που λέει το ρήμα, χωρίς την άρνηση, δηλ. στην προκειμένη "Είμαι (γυναίκα)".

Αυτή η έλλειψη σ' όλες τις άλλες γλώσσες δημιουργεί συχνά παρανοήσεις

κι αν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να διδάσκεται στο ελληνικό π.χ. σχολείο, θα ήταν πως

στις αρνητικές ερωτήσεις πρέπει να απαντάς επαναλαμβάνοντας το ρήμα της ερώτησης.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί θεωρώ πως πολλά προβλήματα πηγάζουν από την έλλειψη συνεννόησης

και στη συνεννόηση παίζει μεγάλο ρόλο η γλώσσα και ο χειρισμός της από τα εμπλεκόμενα μέρη.

Eιδικά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια η γλώσσα συνεχώς μεταλλάσεται και

πολύ φοβάμαι πως υποβαθμίζεται, με αποτέλεσμα από μέσο επικοινωνίας

να μεταβάλλεται πλέον συχνά σε εμπόδιο της επικοινωνίας μας.

Κι ας μην ξεχνάμε πως πέρα από μέσο επικοινωνίας,

η γλώσσα είναι και το βασικό εργαλείο κατανόησης του κόσμου
-στην αρχαία ελληνική η γλώσσα και ο νους ονομάζονταν "λόγος",
καθώς και το αίτιο και η αναλογία των πραγμάτων...

Alexia Iliadou

Ο δρόμος προς την επιτυχία

Ο δρόμος προς την επιτυχία -οποιαδήποτε επιτυχία, για οτιδήποτε έχεις θέσει ως στόχο-, είναι η προσήλωση, η πίστη, ενδεχομένως και η εμμονή: τόσο στον στόχο, όσο και σε κάποια προδιαγεγραμμένη πορεία, κάποιο συγκεκριμένο σύστημα, κάποια μέθοδο προς την υλοποίηση του στόχου.

Όταν μπαίνεις σε κάποιο μονοπάτι, που έχουν χαράξει άλλοι πριν από σένα και το ακολουθείς πιστά και επίμονα, βήμα-βήμα, κάποτε θα το περπατήσεις ολόκληρο –ακόμα κι αν είσαι ηλίθιος.

Υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα, με κλασσικότερο αυτό του σχολείου: τάξη-τάξη, κουτσά-στραβά, θα το βγάλεις κάποτε το σχολείο –ειδικά όσο αυτό είναι υποχρεωτικό και δεν χρειάζεται την πρώτη βασική παράμετρο, την δική σου δηλαδή προσήλωση στο στόχο «βγάζω το σχολείο».

Όταν μπαίνεις σε μια πυραμίδα ιεραρχίας, συμβαίνει επίσης κάτι ανάλογο: βαθμό-βαθμό, ό,τι και να ‘σαι, φτάνεις κάποτε να γίνεις στρατηγός, διευθυντής, αρχηγός κόμματος κι αν σε ευνοήσουν οι καταστάσεις και πέσεις στη συγκυρία η δική σου "πυραμίδα" να είναι στα πράγματα, μπορεί να γίνεις μέχρι και αρχηγός κράτους.

Ακόμα και στον επιχειρηματικό κόσμο το ίδιο ισχύει –παρά τον τεράστιο ανταγωνισμό: επιτυγχάνουν συχνά άνθρωποι που θέλουν αφενός πολύ να επιτύχουν και αφετέρου ακολουθούν κατά γράμμα κάποια εξακριβωμένα επιτυχημένη φόρμουλα, στατιστικές, διαγράμματα και μεθοδολογίες.

Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά και δεν βαδίζουν στην πεπατημένη…

Αλίμονο και σ’ όσους δεν ξέρουν ακριβώς τι θέλουν.

Alexia Iliadou

Χριστουγεννιάτικη θλίψη

Όλοι ή οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας
αυτό που λέμε «κατάθλιψη».

Μπορεί να μην νιώθουμε θλίψη-θλίψη, αλλά όλοι ξέρουμε τα συμπτώματα:
δεν θέλεις να ξυπνήσεις, βαριέσαι να κάνεις οτιδήποτε
κι όλα σου φαίνονται μάταια και σκοτεινά
-όπως σ’ εκείνα τα χαοτικά μαυρόασπρα όνειρα,
με λαβυρίνθους και άπειρες πόρτες που δεν οδηγούν πουθενά...

Σήμερα με το που ξύπνησα, έπεσα πάνω σε δυο posts στη σειρά με θέμα τον ύπνο.

Το ένα post έγραφε:

«βλεπεις στον υπνο σου οτι εισαι αλλου...
Και αισθανεσαι μια αγαλλιαση, μια γαληνη και μια απεραντη ανακουφιση που εισαι εκει...
και ξαφνικα ξυπνας και μεσα σε δευτερολεπτα διαλυονται ολα και εισαι παλι εδώ...
καλημερα…»

Θυμήθηκα τη μητέρα μου, που στα τελευταία της ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι…
Φανταζόμουν τότε, πως στα όνειρά της θα έβλεπε πως περπατά, πως τρέχει -ίσως και πως πετά.
Κι όταν ξυπνούσε, ζούσε τον πραγματικό εφιάλτη…

Αμέσως μετά σκέφτηκα πως όσο είμαστε υγιείς, όλα μπορούν να αλλάξουν
και πως τα περισσότερα που μας απασχολούν είναι σχεδόν μηδαμινά,
πως θα 'πρεπε να είμαστε ευγνώμονες για τη ζωή μας.

Όμως, η γυναίκα που έγραφε το post έχει ένα παιδί αυτιστικό.
Η ίδια έχει την υγεία της, δεν την έχει όμως το παιδί της,
ο άνθρωπος που κατά πάσα πιθανότητα αγαπάει περισσότερο από καθετί στον κόσμο,
παρά τις καθημερινές έγνοιες που της προκαλεί η κατάστασή του.

Αναρωτιόμουν αν είχε νόημα να της γράψω τα περί ευγνωμοσύνης, όταν η ίδια πρόλαβε να απαντήσει:

«καπως ετσι ειναι, μπορει να μην ειμαι καθηλωμενη σ ενα κρεβατι,
αλλα ειμαι σε μια στασιμη και μη αναστρεψιμη πραγματικοτητα...
και ερχεται ενα ονειρο και σου θυμιζει οτι καποτε ζουσες, και εκανες ονειρα, και περναγες ομορφα...
και η μεταβαση στην πραγματικοτητα δε παλευεται, γμτ…»

Η απάντησή της περιείχε τη φράση-κλειδί: «μη αναστρέψιμη πραγματικότητα».
Αυτό το ανεπιστρεπτί, η αίσθηση της απόλυτης ανημπόριας να αλλάξεις κάτι,
η απώλεια κάθε ελπίδας, σε οδηγεί αναπόφευκτα στην κατάθλιψη.

Κι αν βρεις το κουράγιο, προχωράς στην αποδοχή της κατάστασης και ψάχνεις να βρεις
τι μπορείς να κάνεις μέσα σ’ αυτή ή πέρα απ’ αυτή.

Το άλλο post ήταν ευχές για γενέθλια μ' αυτήν την εικόνα:

Alexia Iliadou

Οικογενειακό Δίκαιο

Είναι πραγματικά πολύ άδικο να είσαι μαζί με κάποιον για μια ολόκληρη ζωή
και να μην έχεις δικαίωμα όχι να τον κληρονομήσεις, ούτε καν να τον θάψεις,
μόνο και μόνο γιατί δεν είσαι "παντρεμένος".

Αλλά ακόμα κι αν δεν εμπεριέχεται στη σχέση το "σεξ",
ακόμα κι αν είναι δυο φίλες π.χ. που συγκατοικούν 30 χρόνια,
και πάλι αυτός δεν είναι ο πιο κοντινός σου άνθρωπος;

Το "σύμφωνο συμβίωσης" κατ' εμέ θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει κάθε ενδεχόμενο,
να επιλέγεις εσύ ποιος θέλεις να θεωρείται "οικογένεια".

Και μην αρχίσετε να μου λέτε για τη Φύση:
στη φύση τα ζώα δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τους γονείς τους, ούτε με τα παιδιά τους,
ούτε με τα αδέλφια τους, ούτε βεβαίως με τους θείους και τα ξαδέλφια τους.

Ούτε κληροδοτούν, ούτε κληρονομούν,
και τη φωλιά τους την παίρνει όποιος προλάβει και είναι πιο δυνατός.

Αλλά έχουμε εδώ και χρόνια πάψει να είμαστε ζούγκλα.

Το οικογενειακό δίκαιο είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα
και οι άνθρωποι το αλλάζουν σύμφωνα με τις ανάγκες και την παιδεία κάθε εποχής.

Alexia Iliadou

Ψευδαισθήσεις

Σε κάποιο yoga session, η τύπισσα σε προέτρεπε στο τέλος
να ξεχάσεις για λίγο όλες τις ιδιότητες που υποτίθεται πως σε χαρακτηρίζουν.
Να ξεχάσεις πως είσαι π.χ. δικηγόρος, πλούσια, ψηλή, φιλελεύθερη, Ελληνίδα, λευκή, Χριστιανή,
μητέρα, κόρη, αδελφή, σύζυγος, γυναίκα...
Για κάποιον λόγο το βίωσα αυτό το "κολπάκι" -είναι πώς σου κάθεται η στιγμή-,
κι ήταν απίστευτα απελευθερωτικό, ένιωσα πραγματικά ωραία, μία ανάταση.

Όμως οι άνθρωποι θέλουμε να προσκολλώμαστε σ' αυτές τις ιδιότητες,
θέλουμε να αυτοοριζόμαστε ως αυτό ή εκείνο ή το άλλο και ως εκ τούτου να περιοριζόμαστε.
Θέλουμε να διαχωρίζουμε τον εαυτό μας.
Αυτό είναι πηγή μεγάλου πόνου, μας ωθεί στη σύγκρουση με το περιβάλλον μας,
αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό,
γιατί είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που πιστεύουμε, κάτι όχι και τόσο "ξέχωρο".

Και τι είμαστε; εύλογα θα με ρωτήσετε.
Πρακτικά είμαστε αυτό που επιλέγουμε να παρατηρήσουμε.
Ουσιαστικά είμαστε ύλη, ενέργεια και κενό -ταυτόχρονα-,
είμαστε κι εδώ κι εκεί -επίσης ταυτόχρονα-,
αλληλεπιδρούμε με άλλα "σώματα" ακόμα και έτη φωτός μακριά μας...
Ο χωρόχρονος και η στέρεα ύλη, οι μορφές των πραγμάτων,
δεν είναι παρά δημιούργημα της φαντασίας μας. 

Είμαστε μια έκφανση, μια δυνατότητα· μια επιλογή από ένα ενιαίο πεδίο πιθανοτήτων.


Αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λέει η κβαντική φυσική... Αλλά και η yoga.


Alexia Iliadou

Το παιχνίδι της παρατήρησης

Οι άνθρωποι διαλέγουν διάφορους δρόμους προς την υποτιθέμενη ευτυχία.
Υπάρχουν βέβαια εκατομμύρια δρόμοι, όμως υπάρχουν και γενικές κατευθυντήριες γραμμές.

Αυτές είναι η δράση, η πίστη, η ηθική, η γνώση, η ηδονή, η τέχνη, η προσφορά και η αυτοπραγμάτωση.
Ίσως να μου διαφεύγει και κάτι.

Ένας απλός τρόπος να εξετάσεις τις ιδιότητες αυτών των δρόμων, είναι να παρατηρήσεις αυτούς που τους ακολουθούν μέχρι το τέλος τους -με συνέπεια, με μανία θα μπορούσε να πει κανείς.

Στη δράση ανήκουν οι πολιτικοί, οι στρατιωτικοί, οι επιχειρηματίες, οι αθλητές κλπ.
Είναι αυτοί που θέλουν να καθιερωθούν στην κοινωνία κι αν είναι δυνατόν να της επιβληθούν.

Στην πίστη ανήκουν οι θρησκευόμενοι, αυτοί που ακολουθούν πιστά τους νόμους κάποιου θεού
με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και με αυτοθυσία.

Στην ηθική ανήκουν οι νομιμόφρονες, αυτοί που ακολουθούν πιστά τους νόμους κάποιου κράτους,
κάποιας παράδοσης, κάποιου πολιτισμού. Είναι αυτοί που θέλουν να είναι καλοί ή σωστοί άνθρωποι.

Στην γνώση ανήκουν οι επιστήμονες, οι ερευνητές, οι φιλόσοφοι,
όσοι προσπαθούν γενικώς να κατανοήσουν τον κόσμο εγκεφαλικά.

Στην ηδονή ανήκουν όσοι αναζητούν την ευτυχία μέσα από την ικανοποίηση των αισθήσεων.
Είναι οι bon viveur, οι ταξιδιώτες, οι τεχνόφιλοι, διάφοροι εξαρτημένοι από δράσεις ή ουσίες κ.α.

Στην τέχνη ανήκουν όσοι προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν καινούριο κόσμο που να αντανακλά
τον εσωτερικό τους κόσμο και τις ιδέες τους. Εδώ εκτός από τους καλλιτέχνες, ανήκουν και οι εφευρέτες, πρωτοποριακοί επιστήμονες κ.α.

Στην προσφορά ανήκουν αυτοί που θεωρούν πως η ύψιστη δράση του ανθρώπου είναι να προσφέρει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς. Είναι αυτοί που ασχολούνται με το να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο, ευεργέτες, οικολόγοι, ζωόφιλοι κ.α.

Στην αυτοπραγμάτωση, τέλος, ανήκουν αυτοί που θεωρούν ότι μοναδικός στόχος του ανθρώπου είναι να ανακαλύψει τον εαυτό του. Είναι αυτοί που ασχολούνται με διάφορα πνευματικά μονοπάτια πέραν της πίστης, που συχνά όμως καταλήγουν στην πίστη.

Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που ανήκουν σ’ αυτές τις κατηγορίες μέχρι κεραίας –αν και συνήθως
είμαστε λίγο απ’ αυτό και λίγο από ‘κείνο, αναλόγως και τις συνθήκες και την πρόσκαιρη κατάστασή μας.

Μπορούμε λοιπόν ν’ αρχίσουμε να παρατηρούμε την εξέλιξή των ανθρώπων μέσα στο χρόνο, αν όντως προσεγγίζουν την «ευτυχία» ή απομακρύνονται απ’ αυτήν, αν είναι ψυχικώς και σωματικώς
καλύτερα ή χειρότερα μετά από κάθε τους εγχείρημα, αν εξελίσσονται ή αν παραμένουν ίδιοι.

Είναι κι αυτό ένα παιχνίδι της ζωής, πολύ ενδιαφέρον: η καθαρή παρατήρηση. Χωρίς κρίση· απλή παρατήρηση.

Alexia Iliadou

Η βία γεννά βία

Διάλογος στο fb:

- Η βία είναι καταδικαστέα απ' όπου κι αν προέρχεται.
- Φυσικά και όχι (κατ' εμέ). Όλα εξαρτώνται από το σκοπό και τα μέσα. Βία με βία διαφέρει...


Κι αναρωτιέμαι:

Διαφέρει η βία του "μπάτσου" από τη βία του "επαναστάτη";

Διαφέρει η βία του φτωχού από τη βία του πλούσιου;

Διαφέρει η βία του ανθρώπου που του σκότωσαν το παιδί από τη βία του δολοφόνου του;

Διαφέρει η βία που αρχίζει τον χορό από τη βία που τον σέρνει;

Κατ' εμέ λοιπόν, όχι. Η βία γεννά βία. Και κάποιος πρέπει να την σταματά

-όχι λόγω φόβου, αλλά αντιθέτως λόγω ψυχικής δύναμης να διακόπτει τον φαύλο αυτό κύκλο, 

παρά τα όσα κακά και άδικα μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή του.

Κοσμοθεωρίες

Διάβασα κάπου πως ο Καζαντζάκης είναι «τρομερά υπερεκτιμημένος ως φιλόσοφος» και «Κοέλιο».

Ο Καζαντζάκης κατ’ αρχήν δεν ήταν «φιλόσοφος», ήταν πρωτίστως λογοτέχνης. Φυσικά και κάθε ποιητής και κάθε συγγραφέας έχουν μια κοσμοθεωρία, αλλά αυτό δεν τους καθιστά αυτομάτως «φιλοσόφους».

Εραστής της σοφίας μπορεί να είναι οποιοσδήποτε.

Η Φιλοσοφία όμως είναι κατοχυρωμένη ως επιστήμη· η επιστήμη που διερευνά την σκέψη και την λογική μέσω της σκέψης και της λογικής. Η Φιλοσοφία είναι ως εκ τούτου εκ προοιμίου ένα αυτοαναφορικό σύστημα με περιορισμένες δυνατότητες, διότι βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην ελλιπή ανθρώπινη νόηση, η οποία με τη σειρά της βασίζεται στις επίσης ελλιπείς ανθρώπινες αισθήσεις.

Μια κοσμοθεωρία που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να βγαίνει από τα όρια του νου. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν συμμετέχουν σ’ αυτήν ενορατικές ιδέες· συνείδηση πραγμάτων που δεν γίνονται αντιληπτά με τις φυσικές αισθήσεις. Αυτό μπορεί να ακούγεται «παράλογο», αλλά όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις έχουν γίνει βάσει ενόρασης· με αφετηρία την λογική και την πρότερη γνώση οι μεγαλοφυείς άνθρωποι κάποια στιγμή κάνουν ένα ποιοτικό άλμα και εκφράζουν ιδέες πέρα από την αποδεκτή λογική.

Οι Θρησκείες είναι βεβαίως οι πρώτες συστηματικές κοσμοθεωρίες, στερούμενες όμως κάθε επιστημονικότητας και στηριζόμενες στην Πίστη.

Παρεμπιπτόντως, η επιστήμη που θα έπρεπε κατ’ εξοχήν να ονομάζεται «Φιλοσοφία» είναι τα Μαθηματικά, τα οποία βασίζονται στα αξιώματα, δηλαδή σε προτάσεις της ανθρώπινης διαίσθησης που τις δεχόμαστε a priori χωρίς απόδειξη.

Ο Καζαντζάκης λοιπόν είχε μια κοσμοθεωρία, όπως έχει και ο Κοέλιο, όπως έχει και κάθε φιλόσοφος, όπως έχει κάθε άνθρωπος εντέλει. Το αν την αποδέχεται κάποιος ή όχι είναι ένα άλλο ζήτημα. Επίσης, άλλο ζήτημα είναι αν την καταλαβαίνει, ώστε να είναι σε θέση να την κρίνει.

Δεν ξέρω με ποια κριτήρια «εκτιμά» η ανθρωπότητα την αξία της κάθε κοσμοθεωρίας. Για μένα πάντως το βασικότερο κριτήριο είναι η επίδραση που έχει στην ανθρώπινη διάθεση και συμπεριφορά. Αν αφήνει τους πάντες εντελώς ανεπηρέαστους είναι άχρηστη. Αν όμως μια κοσμοθεωρία:

• Σε καθιστά ανίκανο να αντεπεξέρχεσαι στην πραγματικότητα της ζωής σου, είναι επιβλαβής.
• Σε οδηγεί σε απαξίωση της ζωής, είναι επιβλαβής.
• Σε παραλύει, σε μπερδεύει, σε καταθλίβει, είναι επιβλαβής.
• Σε γεμίζει ενοχές, είναι επιβλαβής.
• Σε κάνει να συμπεριφέρεσαι άσχημα προς τον συνάνθρωπο σου, οποιοδήποτε άλλο ον ή το περιβάλλον, είναι επιβλαβής.
• Σε απομονώνει, είναι επιβλαβής.
• Σου στερεί την ανθρώπινη βούληση, είναι επιβλαβής.

Η κοσμοθεωρία του Καζαντζάκη δεν εμπίπτει σε καμία από αυτές τις κατηγορίες. Ο Καζαντζάκης ήταν εξάλλου -όπως προείπαμε- πρωτίστως λογοτέχνης κι όποιος δεν το βλέπει ούτε αυτό, είναι απλώς τυφλός.

Η δε κοσμοθεωρία του Κοέλιο απευθύνεται σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό, είναι βαθιά εκλαϊκευμένη –δεν κρίνω αν είναι σωστή ή όχι, πάντως δεν εμπίπτει ούτε αυτή σε καμία από τις προηγούμενες επιβλαβείς κατηγορίες, αντιθέτως έχει κάνει πολύ κόσμο να δει τη ζωή του με μεγαλύτερη αισιοδοξία και τον έχει προτρέψει σε προσπάθεια άμεσης βελτίωσής της. Το να κατηγορεί κάποιος τον Κοέλιο είναι διανοητικός ελιτισμός, που παραβλέπει την θετική επίδραση αυτής της θεωρίας σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη γη.  

Ναι, ο Κοέλιο δεν είναι για διανοούμενους. Κι ο Καζαντζάκης δεν είναι για όλους, όπως κανείς και τίποτα δεν είναι για όλους. Μεταξύ τους, δε, είναι γελοίο να τους συγκρίνει κανείς.


Alexia Iliadou

Αναμνήσεις

Το καλοκαίρι μεταξύ Δημοτικού και Γυμνασίου με ρώτησε η μητέρα μου αν θα ήθελα να εργαστώ εθελοντικά για ένα μήνα περίπου σε μία έκθεση βιβλίου σε κάποιο από εκείνα τα ελάχιστα εναπομείναντα, υπέροχα νεοκλασσικά κτήρια της Βασιλίσσης Σοφίας. Ήμουν ψηλή, ανεπτυγμένη και μεγαλόδειχνα. Μπορούσε άνετα να με κάνει κανείς 18.

Δέχθηκα λοιπόν την πρόταση αυτή και ήταν μια πολύ ωραία κι ενδιαφέρουσα εμπειρία. Όλη μέρα ανάμεσα στα βιβλία, διάβαζα ό,τι ήθελα μιας και ο κόσμος που ερχόταν ήταν λιγοστός, αν και η έκθεση εξαιρετικά πλούσια.  

Χαρακτηριστικά θυμάμαι τα βιβλία του Ηλία Πετρόπουλου με το λεξιλόγιο της αργκό και τα πολυτελή λευκώματα με στίχους από τους Beatles και τους Rolling Stones.

Στα μεσημεριανό διάλειμμα περιδιάβαινα τα σοκάκια του Κολωνακίου· 

μια υπέροχη αίσθηση κατέκλυζε το άγουρο μυαλό μου στους πεζόδρομους με τα μαγαζάκια και τα μικρά υπαίθρια café. 

Πάντα μου άρεσε να περπατώ στους δρόμους της Αθήνας. 

Μία από τις ωραιότερες Πρωτοχρονιές της ζωής μου ήταν μερικά χρόνια αργότερα, όταν έφυγα με έναν πολύ καλό μου φίλο μου ξημερώματα από κάποιο πάρτυ 

και μεθυσμένοι τριγυρνούσαμε μέχρι το μεσημέρι στα στενά κάτω από την Ομόνοια· 

στα λούμπεν στενά του κέντρου της αγαπημένης αυτής πόλης, με τους ελάχιστους ακόμα τότε ξένους, τις πουτάνες και τους ξεχασμένους ρεμπέτηδες που ακόμα μιλούσαν τη γλώσσα του Πετρόπουλου.

Σ’ αυτήν την έκθεση λοιπόν έκανα παρέα με μία κοπέλα, πολύ μεγαλύτερή μου, 

η οποία ζούσε με τη μητέρα της σε ένα αρχοντικό πάνω από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου –στη Δημοκρίτου-, 

τριώροφο, ψηλοτάβανο, με ανάγλυφες πόρτες, μαρμάρινες σκάλες, μπάνια από εκείνα τα παλιά, τα τεράστια και μπανιέρες με πόδια σκαλιστά. 

Εκεί πηγαίναμε τ’ απογεύματα κι ακούγαμε δίσκους -είχα τρελλαθεί τότε με τον J.J. Cale και το εξώφυλλο με τα τσιγάρα Gitanes. 

Κάπου εκεί πρωτοκάπνισα. Κάπου εκεί οσμίστηκα λεκτικά και την ηδονή του σεξ.

Ένα πέπλο μαγείας σκεπάζει ακόμα τις εφηβικές μου αναμνήσεις· φαντάζομαι στους περισσότερους συμβαίνει αυτό.

Δεν ξέρω πώς μού ‘ρθε η συγκεριμένη ανάμνηση,
ίσως γιατί όλα ήταν τόσο όμορφα και εσχάτως λατρεύω την ομορφιά των πραγμάτων, ορατών τε πάντων και αοράτων

-γενικώς όμως το παρελθόν μου το έχω ξεχασμένο, θαμμένο κάτω από χιλιάδες αποχρώσεις αέναης αλλαγής, 

μια μακρά αλληλουχία εσωτερικών βιωμάτων, με ένα όμως σταθερό ανεξίτηλο Leitmotif,

τo οποίo πολύ εύστοχα και πολύ ποιητικά περιγράφει ο Σεφέρης σε έναν στίχο, που διάβασα πρόσφατα στον τοίχο μίας φίλης:

«Ανάμεσα σε δυο πικρές στιγμές δεν έχεις καιρό μήτε να ανασάνεις

ανάμεσα στο πρόσωπό σου και στο πρόσωπό σου

μια τρυφερή μορφή παιδιού γράφεται και σβήνει.»

Γ. Σεφέρης, Σχέδια για ένα καλοκαίρι

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει ανάμεσα σε όλες τις στιγμές…

Alexia Iliadou

Μέσα απ' το θάνατο των ιδεών αλλάζεις

Πρώτη πέθανε η κακία, η τσιγγουνιά κι η αδικία.

Μετά πέθανε η βία, ο αυταρχισμός και η συγκαλυμμένη επιπολαιότης.

Ύστερα -αυτό είναι φήμη, ακόμα δεν είμαι σίγουρη- ο άσκοπος έρως κι η ματαιοδοξία.

Εν συνεχεία ο διχασμένος νους και οι μοιραίες εξαρτήσεις.

Κάπου ενδιάμεσα έσβησε και η ανάγκη για τη συμβατική ζωή.

Μετά πέθανε ο σκύλος μου, δεν έχω ιδέα γιατί.

Λίγο αργότερα πέθανε η αδιαφορία, ο αυτισμός κι η ασυνείδητη βλακεία.

Σχεδόν ταυτόχρονα η επίρριψη ευθυνών κι η συνωμοσιολογία. Ο θυμός κι εν μέρει η δειλία.

Ο πιο συνταρακτικός θάνατος ήταν αυτός των φοβιών και των συναισθηματικών ακροτήτων.

Μαζί μ’ αυτές σταδιακά πέθανε κι η κατάθλιψη, η φρικτή αυτή αίσθηση μάταιου και ματαίωσης.

Κάπως έτσι -μ’ αυτήν τη σειρά-, έφυγαν οι άνθρωποι που επινόησα απ’ τη ζωή μου.

Let's not be Iznogood

Οι άνθρωποι που κυβερνούν τον κόσμο είναι άνθρωποι όπως όλοι.

Ο διαχωρισμός "καλοί-κακοί" είναι για το νηπιαγωγείο.

Οι άνθρωποι όταν έχουν χρήμα -και ως εκ τούτου εξουσία-,

διακατέχονται από ιδεοληψίες που στηρίζουν τις επιλογές και τις πράξεις τους.

Αυτό συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους έτσι κι αλλιώς.

Όταν όμως αποκτούν εξουσία μπορούν να επιβάλλουν τις ιδεοληψίες τους.

Οι άνθρωποι που έχουν εξουσία θεωρούν πως ο "μέσος άνθρωπος" είναι βλαμμένος

1ον επειδή δεν έχει επιτύχει τον δικό τους βαθμό εξουσίας, άρα δεν έχει τα προσόντα και

2ον επειδή τους ανέχεται, πόσο μάλλον τους αποδέχεται, τους θαυμάζει, τους ζηλεύει,

θέλει να γίνει σαν κι αυτούς, άρα καλά κάνουν όσα κάνουν.

Αυτή είναι η δικαίωσή τους.

Έχουν δίκιο να σκέπτονται έτσι... έχουν ολόγυρα τις ζωντανές αποδείξεις τους.

Οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα είναι όσοι δεν τους ζηλεύουν,

όσοι δεν θέλουν να γίνουν Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη.

Είναι οι άνθρωποι που έχουν άλλου τύπου ιδεοληψίες -όλοι έχουν-,

πιο ήπιες, πιο ολιστικές, λιγότερο εγωιστικές,

και που δεν ενδιαφέρονται να τις επιβάλλουν, δεν ενδιαφέρονται εντέλει να κυβερνήσουν.

Και πώς θα επέλθει η αλλαγή από ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν;

Απλά με το να γίνουν πολλοί, τόσοι πολλοί, που δεν θα δικαιώνουν πλέον τις ιδεοληψίες του Χαλίφη.

Ο Χαλίφης θα αυτοανακυρηχθεί τότε obsolete· παρωχημένος.

Το μόνο εργαλείο επαλήθευσης του νου σου είναι η ίδια σου η ύπαρξη.

Η λογική είναι ένα καλό εργαλείο, αλλά εύκολα μπορεί να σε κάνει απόλυτο.
Όλοι όσοι δεν πιστεύουν στην πίστη, πιστεύουν τόσο ακράδαντα στη λογική τους,
που το γεγονός και μόνο αυτό τους καθιστά αυτομάτως
τους φανατικότερους πιστούς του κόσμου.

Πιστούς σε κάτι που είναι πιο ανίσχυροι να ελέγξουν απ' ό,τι οτιδήποτε άλλο,
μιας και το κέντρο επαλήθευσης είναι ταυτόσημο με το προς επαλήθευση αντικείμενο.
Ο παρατηρητής είναι ταυτόχρονα ο παρατηρούμενος.
Γι' αυτό και κανείς δεν γνωρίζει ότι σκέπτεται και λέει βλακείες.

Βλακεία σημαίνει μη ορθή αντίληψη των πραγμάτων.

Το μόνο αποδεικτικό τη μη βλακείας είναι το
πώς νιώθεις μέσα σου και το πώς πορεύεσαι στη ζωή.
Μπορεί λοιπόν κάποιος -ακόμα και ο πιο βλάκας-
να αντιληφθεί πως κάτι δεν πάει καλά με την λογική του εκ του αποτελέσματος.
Από το ότι τα κάνει συνέχεια μαντάρα.
Από το ότι οι αποφάσεις του τον οδηγούν σε αδιέξοδα.
Στην απομόνωση. Και στη θλίψη.

Το μόνο εργαλείο επαλήθευσης του νου σου είναι η ίδια σου η ύπαρξη.

I Ching, Kοέλιο, Game of thrones, πολιτική και εσωτερική αναζήτηση

Η προετοιμασία

Προσπαθώντας να απελευθερώσεις την εσωτερική σου αναταραχή,

παρασύρεσαι σε ακρότητες.

Όλα θέλουν χρόνο και πειστικότητα…

Μην τα βιάζεις.

Η πίστη είναι δικό σου προνόμιο·

τα πράγματα χρειάζονται επιχειρήματα για να πεισθούν και να σε υπακούσουν.

Και η πειθώ βρίσκεται στο παράδειγμα, στην πράξη.

Εσύ είσαι ο ηγέτης.

Η μάχη

Την κατάλληλη ώρα

Μπαίνεις μπροστάρης κι ακόλουθος συνάμα.

Πιστός μαθητής των μαθητών σου.

Χρησιμοποιείς το δόρυ να σκοτώνεις τους φόβους

και την ασπίδα στην πλάτη ν' αποσοβείς το παρελθόν

-παλιά είχαν φτερά πίσω-

που σε κρατά καθηλωμένο ή σε καθυστερεί.

Δεν ξεχνάς. Προστατεύεις το τώρα σου.

Εξάλλου γυμνάστηκες

να γίνουν τα όπλα

Της ύπαρξής σου επέκταση.

Δεν κλείνεσαι όμως στα τείχη σου,

βγαίνεις έξω, μακριά, στα χωράφια,

προσπερνάς τα πάντα στο διάβα σου,

καλλιεργημένα και μη·

πολεμάς, προχωράς

κι η δόξα ανήκει στον πολεμιστή.

Η έκβαση

Αν νίκησες, πας για την άλλη μάχη·

χαίρεσαι που θα ξαναπολεμήσεις.

-κι αν έχασες επίσης.

Μα αν σε βρει ο θάνατος, σημαίνει πάλι πως νίκησες.

Ο θάνατος σε δρέπει τη στιγμή της ύστατης,

της υπέρτατής σου προσπάθειας.

Αυτό είναι το έπαθλο·

η απόλυτη μεταμόρφωση.

Κι αφήστε την ιστορία να λέει ό,τι γνωρίζει…

Over and over again

 

 

Με ερωτεύθηκες 

 γιατί ήμουν ήδη ερωτευμένη 

με τον εαυτό μου.

Κι ύστερα...

είδα στα όλο πόθο μάτια σου 

 την αντανάκλασή μου 

 και ερωτεύθηκα τον εαυτό μου 

από την αρχή.

Κι όποιος σου λέει άλλα

 δεν ξέρει τι είναι έρωτας.

The Commander

Tonight

a life-changing moon

floats in the sky

lighting my golden painted room

through the half-opened drapes.
The cool spring air
makes me chill and shiver
but my heart silently
commands the world.

Ναι, και;

Υπάρχουν άνθρωποι τόσο υποκριτές, τόσο ύπουλοι και γενικώς τόσο υπό-, 

που τους περνάς για την προσωποποίηση της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας. 

Την πρώτη ίσως μόνο στιγμή που θα συναντηθούν συνειδητά τα βλέμματά σας, 

νιώθεις το ασυμβίβαστο, 

αλλά σχεδόν αμέσως ξεγλιστρούν με διάφορα τερτίπια μέσα στο καλοδουλεμένο ψέμα τους 

και ξεγελιέσαι, ξεχνιέσαι, τινί τρόπω υπνωτίζεσαι.

Είναι εξόχως παραπλανητικοί. 

Ό,τι σου λένε για να σε απομακρύνουν από τους άλλους, 

τους ενδεχόμενους ή υποτιθέμενους ή σκοπίμως επινοημένους αντιπάλους τους, 

αυτό ακριβώς είναι οι ίδιοι. 

Έτσι θα περιέγραφαν τον εαυτό τους σε κάποιο όνειρο, 

όπου το υποσυνείδητό τους θα ελευθέρωνε λιγάκι τη μέγγενη της ψευδαίσθησης. 

της αντιγραφής και της μίμησης, αυτού που παριστάνουν, 

αυτού που -ίσως μοναδικό απομεινάρι αλήθειας τους- θα ήθελαν να είναι.

Εσωτερικό μόττο τους, πως μόνο το αποτέλεσμα μετράει· 

θα σου αραδιάσουν βέβαια χιλιάδες θεωρίες επί της διαδικασίας, περί αρχών και ιδεωδών, 

που οι ίδιοι όλως τυχαίως αμελούν ν’ ακολουθήσουν.

Επαίρονται για την αυτοπειθαρχία τους κι από παντού στάζει το λίπος 

ή μίσος μασκαρεμένο ιδεολογία,

συχνά μια εμφανής ροπή προς τον τζόγο, 

την τρυφηλότητα,
ενίοτε τον πληρωμένο ή τον σαδομαζοχιστικό έρωτα.

Από παντού ζητούν ανταλλάγματα.

Θυμίζουν ζώα, αυτό είναι ίσως το βασικό χαρακτηριστικό τους. 

Άλλος θυμίζει ύαινα, άλλος αλεπού, άλλος γουρούνι, άλλος πίθηκο, άλλος πολύχρωμο παπαγάλο… 

Τα αντίστοιχα ζώα ακολουθούν τη φύση τους,

κατά πάσα πιθανότητα δεν φέρουν την ευθύνη του είναι τους. 

Οι άνθρωποι όμως την φέρουν: 

οι άνθρωποι έχουν την ελευθερία και ταυτόχρονα την ευθύνη να επιλέξουν.

Κι ίσως το πρώτο που επιλέγει κανείς,
είναι αν θα αφήσει τον εαυτό του να είναι ευάλωτος 

-εσωτερικά και εξωτερικά-, 

επιδεικνύοντας ευθαρσώς αυτό που πράγματι είναι,
ή αν θα παίζει παράσταση.

Με απώτερο σκοπό ποιον όμως; Τον εαυτό σου δεν τον ξεγελάς ποτέ.

Ο καθένας τραβά το δρόμο του

Όταν έχεις υπάρξει σε πολλά "μέρη", 

δε μπορείς να σνομπάρεις κάποιον 

επειδή είναι ακόμα σε κάποιο μέρος 

που ήσουν προ καιρού. 

Ο καθένας έχει τους χρόνους του. 

Αυτός που σνομπάρει 

είτε δεν θυμάται από πού έχει περάσει, 

είτε δεν έχει περάσει καν, 

οπότε δε μπορεί να κρίνει 

-κι ούτε αντιλαμβάνεται ότι δε μπορεί να κρίνει ό,τι δεν ξέρει-, 

είτε απλά είναι κακός χαρακτήρας, νάρκισσος κι ασκόπως επικριτικός. 

Τα ταξίδια τού έμαθαν λίγα.

Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί.

Ο καθένας τραβά το δρόμο του.

Η Σελήνη είναι όμορφη, όσο υπάρχει ο Ήλιος

Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια

πίστεψε πια η Σελήνη πως είναι αυτόφωτη.

Μιας και μοναχικές ψυχές την εξυμνούν

μέσ’ από στίχους ξέχειλους απαισιοδοξία

κι αγκαλιασμένα ζευγαράκια

ψιθυρίζουν κάτω απ’ τη θαμπάδα της

όρκους αιώνιας τάχα μου αγάπης.

Ενώ τον ήλιο επιδεικτικά όλοι τον αγνοούν

-ποιος άραγε τολμά να τον κοιτάξει;-

και αδιάφοροι τελούν κάτω απ' το βλέμμα του

τις καθημερινές τους εργασίες.

Έτσι κι αλλιώς αυτός

απτόητος κι απροκατάληπτος

όλους ανεξαιρέτως τους φωτίζει.

Και η Σελήνη αχόρταγα κλέβει το φως του,

-νομίζει πως το κλέβει-,

ο ήλιος δεν χάνει ούτε μία ακτίνα του,

με γενναιοδωρία αυτό που είναι της χαρίζει

χωρίς καν να το σκέπτεται·

πάντα έτσι έλαμπε

κι ούτε τον νοιάζει.