Ναι, και;

Υπάρχουν άνθρωποι τόσο υποκριτές, τόσο ύπουλοι και γενικώς τόσο υπό-, 

που τους περνάς για την προσωποποίηση της ειλικρίνειας και της αυθεντικότητας. 

Την πρώτη ίσως μόνο στιγμή που θα συναντηθούν συνειδητά τα βλέμματά σας, 

νιώθεις το ασυμβίβαστο, 

αλλά σχεδόν αμέσως ξεγλιστρούν με διάφορα τερτίπια μέσα στο καλοδουλεμένο ψέμα τους 

και ξεγελιέσαι, ξεχνιέσαι, τινί τρόπω υπνωτίζεσαι.

Είναι εξόχως παραπλανητικοί. 

Ό,τι σου λένε για να σε απομακρύνουν από τους άλλους, 

τους ενδεχόμενους ή υποτιθέμενους ή σκοπίμως επινοημένους αντιπάλους τους, 

αυτό ακριβώς είναι οι ίδιοι. 

Έτσι θα περιέγραφαν τον εαυτό τους σε κάποιο όνειρο, 

όπου το υποσυνείδητό τους θα ελευθέρωνε λιγάκι τη μέγγενη της ψευδαίσθησης. 

της αντιγραφής και της μίμησης, αυτού που παριστάνουν, 

αυτού που -ίσως μοναδικό απομεινάρι αλήθειας τους- θα ήθελαν να είναι.

Εσωτερικό μόττο τους, πως μόνο το αποτέλεσμα μετράει· 

θα σου αραδιάσουν βέβαια χιλιάδες θεωρίες επί της διαδικασίας, περί αρχών και ιδεωδών, 

που οι ίδιοι όλως τυχαίως αμελούν ν’ ακολουθήσουν.

Επαίρονται για την αυτοπειθαρχία τους κι από παντού στάζει το λίπος 

ή μίσος μασκαρεμένο ιδεολογία,

συχνά μια εμφανής ροπή προς τον τζόγο, 

την τρυφηλότητα,
ενίοτε τον πληρωμένο ή τον σαδομαζοχιστικό έρωτα.

Από παντού ζητούν ανταλλάγματα.

Θυμίζουν ζώα, αυτό είναι ίσως το βασικό χαρακτηριστικό τους. 

Άλλος θυμίζει ύαινα, άλλος αλεπού, άλλος γουρούνι, άλλος πίθηκο, άλλος πολύχρωμο παπαγάλο… 

Τα αντίστοιχα ζώα ακολουθούν τη φύση τους,

κατά πάσα πιθανότητα δεν φέρουν την ευθύνη του είναι τους. 

Οι άνθρωποι όμως την φέρουν: 

οι άνθρωποι έχουν την ελευθερία και ταυτόχρονα την ευθύνη να επιλέξουν.

Κι ίσως το πρώτο που επιλέγει κανείς,
είναι αν θα αφήσει τον εαυτό του να είναι ευάλωτος 

-εσωτερικά και εξωτερικά-, 

επιδεικνύοντας ευθαρσώς αυτό που πράγματι είναι,
ή αν θα παίζει παράσταση.

Με απώτερο σκοπό ποιον όμως; Τον εαυτό σου δεν τον ξεγελάς ποτέ.