Μέσα απ' το θάνατο των ιδεών αλλάζεις
Πρώτη πέθανε η κακία, η τσιγγουνιά κι η αδικία.
Μετά πέθανε η βία, ο αυταρχισμός και η συγκαλυμμένη
επιπολαιότης.
Ύστερα -αυτό είναι φήμη, ακόμα δεν είμαι σίγουρη- ο άσκοπος
έρως κι η ματαιοδοξία.
Εν συνεχεία ο διχασμένος νους και οι μοιραίες εξαρτήσεις.
Κάπου ενδιάμεσα έσβησε και η ανάγκη για τη συμβατική ζωή.
Μετά πέθανε ο σκύλος μου, δεν έχω ιδέα γιατί.
Λίγο αργότερα πέθανε η αδιαφορία, ο αυτισμός κι η ασυνείδητη
βλακεία.
Σχεδόν ταυτόχρονα η επίρριψη ευθυνών κι η συνωμοσιολογία. Ο θυμός κι εν μέρει η δειλία.
Ο πιο συνταρακτικός θάνατος ήταν αυτός των φοβιών και των
συναισθηματικών ακροτήτων.
Μαζί μ’ αυτές σταδιακά πέθανε κι η κατάθλιψη, η φρικτή αυτή
αίσθηση μάταιου και ματαίωσης.
Κάπως έτσι -μ’ αυτήν τη σειρά-, έφυγαν οι άνθρωποι που
επινόησα απ’ τη ζωή μου.