Αναμνήσεις

Το καλοκαίρι μεταξύ Δημοτικού και Γυμνασίου με ρώτησε η μητέρα μου αν θα ήθελα να εργαστώ εθελοντικά για ένα μήνα περίπου σε μία έκθεση βιβλίου σε κάποιο από εκείνα τα ελάχιστα εναπομείναντα, υπέροχα νεοκλασσικά κτήρια της Βασιλίσσης Σοφίας. Ήμουν ψηλή, ανεπτυγμένη και μεγαλόδειχνα. Μπορούσε άνετα να με κάνει κανείς 18.

Δέχθηκα λοιπόν την πρόταση αυτή και ήταν μια πολύ ωραία κι ενδιαφέρουσα εμπειρία. Όλη μέρα ανάμεσα στα βιβλία, διάβαζα ό,τι ήθελα μιας και ο κόσμος που ερχόταν ήταν λιγοστός, αν και η έκθεση εξαιρετικά πλούσια.  

Χαρακτηριστικά θυμάμαι τα βιβλία του Ηλία Πετρόπουλου με το λεξιλόγιο της αργκό και τα πολυτελή λευκώματα με στίχους από τους Beatles και τους Rolling Stones.

Στα μεσημεριανό διάλειμμα περιδιάβαινα τα σοκάκια του Κολωνακίου· 

μια υπέροχη αίσθηση κατέκλυζε το άγουρο μυαλό μου στους πεζόδρομους με τα μαγαζάκια και τα μικρά υπαίθρια café. 

Πάντα μου άρεσε να περπατώ στους δρόμους της Αθήνας. 

Μία από τις ωραιότερες Πρωτοχρονιές της ζωής μου ήταν μερικά χρόνια αργότερα, όταν έφυγα με έναν πολύ καλό μου φίλο μου ξημερώματα από κάποιο πάρτυ 

και μεθυσμένοι τριγυρνούσαμε μέχρι το μεσημέρι στα στενά κάτω από την Ομόνοια· 

στα λούμπεν στενά του κέντρου της αγαπημένης αυτής πόλης, με τους ελάχιστους ακόμα τότε ξένους, τις πουτάνες και τους ξεχασμένους ρεμπέτηδες που ακόμα μιλούσαν τη γλώσσα του Πετρόπουλου.

Σ’ αυτήν την έκθεση λοιπόν έκανα παρέα με μία κοπέλα, πολύ μεγαλύτερή μου, 

η οποία ζούσε με τη μητέρα της σε ένα αρχοντικό πάνω από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου –στη Δημοκρίτου-, 

τριώροφο, ψηλοτάβανο, με ανάγλυφες πόρτες, μαρμάρινες σκάλες, μπάνια από εκείνα τα παλιά, τα τεράστια και μπανιέρες με πόδια σκαλιστά. 

Εκεί πηγαίναμε τ’ απογεύματα κι ακούγαμε δίσκους -είχα τρελλαθεί τότε με τον J.J. Cale και το εξώφυλλο με τα τσιγάρα Gitanes. 

Κάπου εκεί πρωτοκάπνισα. Κάπου εκεί οσμίστηκα λεκτικά και την ηδονή του σεξ.

Ένα πέπλο μαγείας σκεπάζει ακόμα τις εφηβικές μου αναμνήσεις· φαντάζομαι στους περισσότερους συμβαίνει αυτό.

Δεν ξέρω πώς μού ‘ρθε η συγκεριμένη ανάμνηση,
ίσως γιατί όλα ήταν τόσο όμορφα και εσχάτως λατρεύω την ομορφιά των πραγμάτων, ορατών τε πάντων και αοράτων

-γενικώς όμως το παρελθόν μου το έχω ξεχασμένο, θαμμένο κάτω από χιλιάδες αποχρώσεις αέναης αλλαγής, 

μια μακρά αλληλουχία εσωτερικών βιωμάτων, με ένα όμως σταθερό ανεξίτηλο Leitmotif,

τo οποίo πολύ εύστοχα και πολύ ποιητικά περιγράφει ο Σεφέρης σε έναν στίχο, που διάβασα πρόσφατα στον τοίχο μίας φίλης:

«Ανάμεσα σε δυο πικρές στιγμές δεν έχεις καιρό μήτε να ανασάνεις

ανάμεσα στο πρόσωπό σου και στο πρόσωπό σου

μια τρυφερή μορφή παιδιού γράφεται και σβήνει.»

Γ. Σεφέρης, Σχέδια για ένα καλοκαίρι

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει ανάμεσα σε όλες τις στιγμές…

Alexia Iliadou