Μια γλωσσολογική παρατήρηση

Στα γερμανικά δεν υπάρχουν μόνο 2 μονολεκτικές απαντήσεις -το "ναι" και το "όχι"-, υπάρχουν 3.

Όταν κάποιος στα ελληνικά π.χ. σου θέτει μια αρνητική ερώτηση του τύπου: "Δεν είσαι γυναίκα;",

ενώ είσαι γυναίκα, δεν μπορείς να απαντήσεις σαφώς ούτε με ναι ούτε με όχι.

Στα γερμανικά λοιπόν υπάρχει ως απάντηση για τις αρνητικές ερωτήσεις η λέξη "doch",

που σημαίνει ότι ισχύει αυτό που λέει το ρήμα, χωρίς την άρνηση, δηλ. στην προκειμένη "Είμαι (γυναίκα)".

Αυτή η έλλειψη σ' όλες τις άλλες γλώσσες δημιουργεί συχνά παρανοήσεις

κι αν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να διδάσκεται στο ελληνικό π.χ. σχολείο, θα ήταν πως

στις αρνητικές ερωτήσεις πρέπει να απαντάς επαναλαμβάνοντας το ρήμα της ερώτησης.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί θεωρώ πως πολλά προβλήματα πηγάζουν από την έλλειψη συνεννόησης

και στη συνεννόηση παίζει μεγάλο ρόλο η γλώσσα και ο χειρισμός της από τα εμπλεκόμενα μέρη.

Eιδικά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια η γλώσσα συνεχώς μεταλλάσεται και

πολύ φοβάμαι πως υποβαθμίζεται, με αποτέλεσμα από μέσο επικοινωνίας

να μεταβάλλεται πλέον συχνά σε εμπόδιο της επικοινωνίας μας.

Κι ας μην ξεχνάμε πως πέρα από μέσο επικοινωνίας,

η γλώσσα είναι και το βασικό εργαλείο κατανόησης του κόσμου
-στην αρχαία ελληνική η γλώσσα και ο νους ονομάζονταν "λόγος",
καθώς και το αίτιο και η αναλογία των πραγμάτων...

Alexia Iliadou

Ο δρόμος προς την επιτυχία

Ο δρόμος προς την επιτυχία -οποιαδήποτε επιτυχία, για οτιδήποτε έχεις θέσει ως στόχο-, είναι η προσήλωση, η πίστη, ενδεχομένως και η εμμονή: τόσο στον στόχο, όσο και σε κάποια προδιαγεγραμμένη πορεία, κάποιο συγκεκριμένο σύστημα, κάποια μέθοδο προς την υλοποίηση του στόχου.

Όταν μπαίνεις σε κάποιο μονοπάτι, που έχουν χαράξει άλλοι πριν από σένα και το ακολουθείς πιστά και επίμονα, βήμα-βήμα, κάποτε θα το περπατήσεις ολόκληρο –ακόμα κι αν είσαι ηλίθιος.

Υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα, με κλασσικότερο αυτό του σχολείου: τάξη-τάξη, κουτσά-στραβά, θα το βγάλεις κάποτε το σχολείο –ειδικά όσο αυτό είναι υποχρεωτικό και δεν χρειάζεται την πρώτη βασική παράμετρο, την δική σου δηλαδή προσήλωση στο στόχο «βγάζω το σχολείο».

Όταν μπαίνεις σε μια πυραμίδα ιεραρχίας, συμβαίνει επίσης κάτι ανάλογο: βαθμό-βαθμό, ό,τι και να ‘σαι, φτάνεις κάποτε να γίνεις στρατηγός, διευθυντής, αρχηγός κόμματος κι αν σε ευνοήσουν οι καταστάσεις και πέσεις στη συγκυρία η δική σου "πυραμίδα" να είναι στα πράγματα, μπορεί να γίνεις μέχρι και αρχηγός κράτους.

Ακόμα και στον επιχειρηματικό κόσμο το ίδιο ισχύει –παρά τον τεράστιο ανταγωνισμό: επιτυγχάνουν συχνά άνθρωποι που θέλουν αφενός πολύ να επιτύχουν και αφετέρου ακολουθούν κατά γράμμα κάποια εξακριβωμένα επιτυχημένη φόρμουλα, στατιστικές, διαγράμματα και μεθοδολογίες.

Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά και δεν βαδίζουν στην πεπατημένη…

Αλίμονο και σ’ όσους δεν ξέρουν ακριβώς τι θέλουν.

Alexia Iliadou

Χριστουγεννιάτικη θλίψη

Όλοι ή οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας
αυτό που λέμε «κατάθλιψη».

Μπορεί να μην νιώθουμε θλίψη-θλίψη, αλλά όλοι ξέρουμε τα συμπτώματα:
δεν θέλεις να ξυπνήσεις, βαριέσαι να κάνεις οτιδήποτε
κι όλα σου φαίνονται μάταια και σκοτεινά
-όπως σ’ εκείνα τα χαοτικά μαυρόασπρα όνειρα,
με λαβυρίνθους και άπειρες πόρτες που δεν οδηγούν πουθενά...

Σήμερα με το που ξύπνησα, έπεσα πάνω σε δυο posts στη σειρά με θέμα τον ύπνο.

Το ένα post έγραφε:

«βλεπεις στον υπνο σου οτι εισαι αλλου...
Και αισθανεσαι μια αγαλλιαση, μια γαληνη και μια απεραντη ανακουφιση που εισαι εκει...
και ξαφνικα ξυπνας και μεσα σε δευτερολεπτα διαλυονται ολα και εισαι παλι εδώ...
καλημερα…»

Θυμήθηκα τη μητέρα μου, που στα τελευταία της ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι…
Φανταζόμουν τότε, πως στα όνειρά της θα έβλεπε πως περπατά, πως τρέχει -ίσως και πως πετά.
Κι όταν ξυπνούσε, ζούσε τον πραγματικό εφιάλτη…

Αμέσως μετά σκέφτηκα πως όσο είμαστε υγιείς, όλα μπορούν να αλλάξουν
και πως τα περισσότερα που μας απασχολούν είναι σχεδόν μηδαμινά,
πως θα 'πρεπε να είμαστε ευγνώμονες για τη ζωή μας.

Όμως, η γυναίκα που έγραφε το post έχει ένα παιδί αυτιστικό.
Η ίδια έχει την υγεία της, δεν την έχει όμως το παιδί της,
ο άνθρωπος που κατά πάσα πιθανότητα αγαπάει περισσότερο από καθετί στον κόσμο,
παρά τις καθημερινές έγνοιες που της προκαλεί η κατάστασή του.

Αναρωτιόμουν αν είχε νόημα να της γράψω τα περί ευγνωμοσύνης, όταν η ίδια πρόλαβε να απαντήσει:

«καπως ετσι ειναι, μπορει να μην ειμαι καθηλωμενη σ ενα κρεβατι,
αλλα ειμαι σε μια στασιμη και μη αναστρεψιμη πραγματικοτητα...
και ερχεται ενα ονειρο και σου θυμιζει οτι καποτε ζουσες, και εκανες ονειρα, και περναγες ομορφα...
και η μεταβαση στην πραγματικοτητα δε παλευεται, γμτ…»

Η απάντησή της περιείχε τη φράση-κλειδί: «μη αναστρέψιμη πραγματικότητα».
Αυτό το ανεπιστρεπτί, η αίσθηση της απόλυτης ανημπόριας να αλλάξεις κάτι,
η απώλεια κάθε ελπίδας, σε οδηγεί αναπόφευκτα στην κατάθλιψη.

Κι αν βρεις το κουράγιο, προχωράς στην αποδοχή της κατάστασης και ψάχνεις να βρεις
τι μπορείς να κάνεις μέσα σ’ αυτή ή πέρα απ’ αυτή.

Το άλλο post ήταν ευχές για γενέθλια μ' αυτήν την εικόνα:

Alexia Iliadou

Οικογενειακό Δίκαιο

Είναι πραγματικά πολύ άδικο να είσαι μαζί με κάποιον για μια ολόκληρη ζωή
και να μην έχεις δικαίωμα όχι να τον κληρονομήσεις, ούτε καν να τον θάψεις,
μόνο και μόνο γιατί δεν είσαι "παντρεμένος".

Αλλά ακόμα κι αν δεν εμπεριέχεται στη σχέση το "σεξ",
ακόμα κι αν είναι δυο φίλες π.χ. που συγκατοικούν 30 χρόνια,
και πάλι αυτός δεν είναι ο πιο κοντινός σου άνθρωπος;

Το "σύμφωνο συμβίωσης" κατ' εμέ θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει κάθε ενδεχόμενο,
να επιλέγεις εσύ ποιος θέλεις να θεωρείται "οικογένεια".

Και μην αρχίσετε να μου λέτε για τη Φύση:
στη φύση τα ζώα δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τους γονείς τους, ούτε με τα παιδιά τους,
ούτε με τα αδέλφια τους, ούτε βεβαίως με τους θείους και τα ξαδέλφια τους.

Ούτε κληροδοτούν, ούτε κληρονομούν,
και τη φωλιά τους την παίρνει όποιος προλάβει και είναι πιο δυνατός.

Αλλά έχουμε εδώ και χρόνια πάψει να είμαστε ζούγκλα.

Το οικογενειακό δίκαιο είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα
και οι άνθρωποι το αλλάζουν σύμφωνα με τις ανάγκες και την παιδεία κάθε εποχής.

Alexia Iliadou