Στο χέρι μας είναι...

Πριν χρόνια, την εποχή του μεγάλου πάρτυ, κοιτούσα γύρω μου κι αναρωτιόμουν τι διάολο συμβαίνει.
Δεν το λέω εκ των υστέρων και τότε το έλεγα φωναχτά, στ’ αλήθεια απορούσα.
Κάποια στιγμή με πήρε και μένα η μπάλα, πουλήσαμε κάτι, δανειστήκαμε κάτι,
ακολουθήσαμε λίγο τον περίεργο τρόπο ζωής που χόρευε ολόγυρα,
αλλά ακόμα και τότε δεν το ‘χα πιστέψει: δεν έχω καν ρούχα από εκείνη την εποχή,
δεν το ξεφτίλισα, ίσως κρίμα, θά ‘χα τώρα να φοράω ή να χαρίζω 12ποντα στους πρόσφυγες.

Δεν είναι ότι αξίζουμε αυτό που μας συμβαίνει. Είναι που τότε δεν το αξίζαμε.
Και δεν το αξίζαμε βάσει των νόμων του καπιταλισμού,
όχι κάποιων άγραφων ηθικών αρχών που καταπατήσαμε.
Το χρήμα κόβεται για να δημιουργεί δούλους με λεφτά. Οι Γερμανοί λένε:
για να ζήσεις πρέπει να υποφέρεις, να δουλεύεις και να αποταμιεύεις για το κακό σου μέλλον.
Είναι ο προτεσταντισμός που υπαγορεύει την ενοχή για τη ζωή και τη χαρά.

Γενικώς είναι οι θρησκείες που γονατίζουν τον άνθρωπο.
Αυτές του εμφυτεύουν ιδέες παραλυτικές, ευνουχιστικές: μην απολαμβάνεις το παρόν, θυσιάσου για το μέλλον.

Οι Έλληνες έχουμε μια έμφυτη τάση -παρά τον Χριστιανισμό- να μην πολυμασάμε σ’ αυτές τις εντολές.
Είναι η ήλιος; Είναι που έτσι γεννηθήκαμε; Δεν ξέρω…
Πάντως μια τεμπελιά και μια ρεμπελιά την έχουμε στο αίμα μας. Και μ’ αυτήν την έννοια φταίμε.
Τα χρήματα που μας δάνεισαν για να μας υποδουλώσουν τα φάγαμε με όλο μας το είναι.
Δεν τα φυλάξαμε… δεν τα αυγατίσαμε. Και φυσικά το ήξεραν αυτοί που μας τα δάνειζαν.
Και τα κράτη προς το κράτος και οι τράπεζες προς τους πολίτες.

Το Big Short που πήρε Όσκαρ το λέει σε κάποια φάση:
«Τις μαλακίες μας τις πλήρωσαν ήδη Ελλάδα και Ισλανδία και έχει συνέχεια»…

Πληρώνουμε τις μαλακίες κάποιων ανθρώπων, κάποιων τραπεζών, κάποιων οικονομικών συστημάτων…
Όμως όλα αυτά είναι ανθρώπινα δημιουργήματα, δεν είναι μοίρα, δεν είναι ριζικό…
Εμείς οι άνθρωποι τα κάναμε σκατά κι εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να τα ξεκάνουμε.

Μα μέσα σ’ όλα αυτά νιώθω πολύ περήφανη με τη στάση πολλών Ελλήνων προς τους πρόσφυγες.
Μπορεί να μπατιρίσαμε, αλλά θυμηθήκαμε πως είμαστε άνθρωποι…