Η Ματσούκα είναι όμορφη, αλλά... δεν θα γράψω γι' αυτήν

Είδα χθες μια ελληνική ταινία με τη Δήμητρα Ματσούκα, ο «Δρόμος» λεγόταν κι έκλαψα πολύ, αφού τελείωσε. Αφού ξάπλωσα στο αγαπημένο μου κρεβάτι, δίπλα στον αγαπημένο μου άντρα, μέσα στο αγαπημένο σπίτι, ανάμεσα στα πράγματα και τις ενέργειες που έχουμε δημιουργήσει μαζί, αλλά και ο καθένας ξεχωριστά.

Έκλαψα γιατί θυμήθηκα τον πόνο των ανθρώπων, τον πόνο που έχει πολύ γλυκάνει, πολύ αμβλυνθεί μέσα μου με τα χρόνια -είτε γιατί μεγάλωσα, είτε γιατί ωρίμασα, είτε γιατί έψαξα κι ανακάλυψα, είτε γιατί έτσι ήταν γραφτό, είτε εντελώς τυχαία.

Αυτόν τον πόνο που σε κατακλύζει όταν νιώθεις μόνος, ξέχωρος, ανήμπορος -απόλυτα φοβισμένος μπροστά στις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της ζωής.

Τον πόνο που νιώθεις όταν προσκολλάσαι στο παρελθόν, στους νεκρούς, στην απώλεια.

Τον πόνο των έμμονων ιδεών, τον πόνο του εγώ ενάντια στους πάντες και τα πάντα.

Τον θυμό.

Και τον φόβο του θανάτου, τον ύστατο πόνο της ψυχής.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι η ψυχή, ούτε τι είναι ο θάνατος, δεν έχω ιδέα, ούτε πιστεύω κάτι ιδιαιτέρως. Αυτό που ξέρω είναι πως όταν με οποιονδήποτε τρόπο απελευθερωθείς απ’ τα δεσμά του νου, αυτού του τύραννου που σε καθηλώνει και σε γεμίζει με αγωνία για το μέλλον και οδύνη απ’ το παρελθόν, είσαι ελεύθερος.

Και χαρούμενος. 

Και καρφάκι δεν σου καίγεται ούτε για το τι έχει γίνει, ούτε για το τι θα γίνει μετά.