Έγκλημα στο Κολωνάκι

Δεν παρακολουθώ τα «γεγονότα», τα νέα, τις ειδήσεις· έχω πάρει αυτήν την απόφαση χρόνια τώρα, θεωρώ πως μου κάνει κακό –μιας και τα γεγονότα είναι ως επί το πλείστον κακά- και η ενημέρωση περί τούτων δεν μου προσφέρει τίποτα ουσιαστικό.

Νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι παρακολουθούν τις ειδήσεις όχι από επιθυμία συμμετοχής στα κοινά, αλλά από αδράνεια και μια νοσηρή περιέργεια – «Δεν είμαι κουτσομπόλης, απλά επιδεικνύω κοινωνικό ενδιαφέρον».

Όταν λοιπόν περιπίπτω κι εγώ κάποιες στιγμές σε αδράνεια –κυρίως νοητική- αρχίζω και «ενημερώνομαι». Να, σήμερα ας πούμε αποφάσισα να μάθω τα πάντα για το Νίκο Ρωμανό και παρεμπιπτόντως έμαθα τα πάντα για το Θανάση Νάσιουτζικ και το «Έγκλημα στο Κολωνάκι».

Μόνο και μόνο ο τίτλος φτάνει για να σε παραπέμψει σε μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή. Ο παππούς του Νιάσουτζικ καπνέμπορος, «συνάδελφος» του παππού Καραμανλή στις Σέρρες, ο μπαμπάς του ιδιοκτήτης της τοπικής εταιρίας ηλεκτροδότησης -πουλήθηκε έναντι μεγάλου ποσού στη ΔΕΗ-, ο ίδιος αριστερός που βασανίστηκε από τους ομοϊδεάτες του επειδή επιστρατεύθηκε από τον Εθνικό Στρατό. Αργότερα έγινε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και φέρεται να σκότωσε έναν άλλο λογοτέχνη, που διέμενε στο Κολωνάκι, ίσως για χρέη, ίσως, λέει, από ζήλια…

Τον έναν λογοτέχνη τον υπερασπίστηκε ο μεγαλοδικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος, σύζυγος της σταρ του ελληνικού κινηματογράφου Ζωής Λάσκαρη, τον άλλον ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, μετέπειτα πρόεδρος του Συνασπισμού και πατέρας της Ζωής Κωνσταντοπούλου.


 

Η κόρη του Νάσιουτζικ, επίσης λογοτέχνης και διδάκτωρ Φιλοσοφίας, έπαθε κατάθλιψη και την κούραρε ο Γιώργος Χειμωνάς. Και γέννησε το Νίκο Ρωμανό, κολλητό του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τη Σχολή Μωραΐτη, που επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή σκοτώθηκε από αστυνομικό –τον οποίο υπερασπίστηκε ο Αλέξης Κούγιας. Τη δολοφονία του ακολούθησαν τα γεγονότα του 2008. Ο ίδιος ο Ρωμανός μετά απ’ όλ’ αυτά μπήκε στον αντιεξουσιαστικό αγώνα, έκανε ληστείες, καταδικάστηκε, και στη φυλακή έκανε απεργία πείνας γιατί δεν τον άφηναν να πάρει φοιτητική άδεια.

Όχι, όχι… ο Γιάννης Μαρής δεν θα τολμούσε να εμπλέξει τόσους «επιφανείς» και τόσα γεγονότα σε ένα και μοναδικό μυθιστόρημα. Αλλά η ζωή είναι απ’ ό,τι φαίνεται πιο παλαβή κι από τα παλαβότερα μυθιστορήματα…

Για το καλό σου...

Τα εξελιγμένα αρπακτικά δεν κυνηγούν·

σε νανουρίζουν.

Γλυκά στ' αυτί σου ψιθυρίζουν

πως είν' τιμή που σε καταβροχθίζουν.

Περί "θετικής σκέψης"

Διαβάζω διάφορα άρθρα και αναλύσεις πώς η σύγχρονη προπαγάνδα της θετικής σκέψης και της προσωπικής ενδυνάμωσης, στην πραγματικότητα αποσαθρώνει τον κοινωνικό ιστό και μας υπνωτίζει, ώστε να δεχόμαστε αμαχητί την επιβολή των πολιτικών και οικονομικών συνθηκών που συμφέρουν τις κυβερνήσεις και τις πολυεθνικές.

Αυτές οι σκέψεις έχουν μια βάση, διότι ανέκαθεν όλα τα ρεύματα τα οικειοπούνταν οι κυρίαρχοι και τα διαστρέβλωναν προς όφελός τους. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Εστιάζουν στις lifestyle παραμέτρους αυτής της τάσης, και ποντάρουν στην έτσι κι αλλιώς υπνωτισμένη από τις διαφημίσεις κοινωνία. Και πετυχαίνουν. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι εν λόγω θεωρίες και πρακτικές είχαν εξ αρχής αυτόν τον σκοπό ή ότι επιφέρουν αυτό το αποτέλεσμα.

Ο άνθρωποι που ασχολούνται ουσιαστικά με όλα αυτά και όχι με το φαίνεσθαι της ιστορίας, κάθε άλλο παρά «ιδιώτες» είναι. Αντιθέτως, είναι πολύ ευαισθητοποιημένοι και κινητοποιημένοι σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής και του περιβάλλοντος. Είναι άνθρωποι που δρουν εθελοντικά σε όλους τους τομείς, δημιουργούν μικρές νησίδες ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, κοινότητες γεμάτες πολυποίκιλα ενδιαφέροντα και χρήσιμες δραστηριότητες.

Το να ασχολείσαι με το να βελτιώσεις τον εαυτό σου δεν σε οδηγεί στην αποξένωση και στην κοινωνική αναισθησία. Σε «ξυπνά» προς τα μέσα και προς τα έξω ταυτοχρόνως.

• Αυτό που σε υπνωτίζει και σε οδηγεί σε μια εφιαλτική πραγματικότητα είναι η διαρκής ενασχόληση με πρόσκαιρες ειδήσεις που προάγουν το φόβο και την κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς τον άνθρωπο εν γένει.
• Αυτό που σε υπνωτίζει είναι η διαρκής επίρριψη ευθυνών στους άλλους, στις συνθήκες, στην κοινωνία, στις διεθνείς συνωμοσίες.
• Αυτό που σε υπνωτίζει είναι η αίσθηση της παντελούς έλλειψης ελέγχου πάνω στην ίδια σου τη ζωή.

Ακόμα κι αν δεν έχει ο άνθρωπος τον απόλυτο έλεγχο, όταν πιστεύει πως μπορεί να διαχειριστεί αν μη τι άλλο την προσωπική του ζωή, τον κάνει να προσπαθεί, να παλεύει, ενώ το αντίθετο τον κάνει να νιώθει άχρηστος, ανήμπορος, να καταθέτει τα όπλα, βγάζοντας μόνο χολή και μεμψιμοιρώντας.

Παίρνοντας στα χέρια τη ζωή μας, προσπαθώντας να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και το κοντινό μας περιβάλλον, μας καθιστά μέρα με τη μέρα δυνατότερους, μας οπλίζει με αυτοπεποίθηση και έτσι μπορούμε να αγωνιζόμαστε και για το κοινωνικό σύνολο.

Κι αν δεν με πιστεύετε, απλά ρωτήστε ειλικρινά τον εαυτό σας: ποιους ανθρώπους θαυμάζετε, σε ποιους θα θέλατε να μοιάζετε, ποιους ζηλεύετε λιγάκι; Αυτούς που σας χαρίζουν ένα από καρδιάς «περιττό» χαμόγελο στο δρόμο πηγαίνοντας στην -όποια- δουλειά τους ή αυτούς που αναλύουν διαρκώς σκυφτοί την «κακία του κόσμου» από τον καναπέ τους και βρίζοντας για την -όποια- δουλειά τους;

Και ποιοι, λέτε, θα τα πάνε εντέλει καλύτερα;

Και με ποιους ολόκληρη η κοινωνία θα πάει καλύτερα;

Η λύση ενός κόμπου

Όλοι έχουμε θέματα, εσωτερικά προβλήματα, που δεν αντιλαμβανόμαστε παρά μόνον εκ του αποτελέσματος: κάτι δεν πάει καλά στη ζωή μας, στην υγεία μας, στις σχέσεις μας -αυτό είναι ο δείκτης.

Ο δείκτης λοιπόν μας βοηθά να  συνειδητοποιήσουμε πως κάπου υπάρχει κάποιος κόμπος που πρέπει να λυθεί -αυτό λέγεται και είναι η "λύση" κάθε προβλήματος.

Πώς κάνουμε λοιπόν με έναν πραγματικό κόμπο, ακόμα και μ' ένα κουβάρι που φαντάζει σχεδόν αδύνατον να λυθεί;

1. Στην αρχή το παρατηρούμε, το περιεργαζόμαστε: το κοιτάμε από 'δώ, το κοιτάμε από 'κεί, προσπαθούμε να καταλάβουμε λίγο τι γίνεται...

2. Μετά κάνουμε μια γενική κίνηση για να το χαλαρώσουμε κάπως, του δίνουμε χώρο... Είναι αδύνατον να λύσεις έναν σφιχτό κόμπο.

3. Κι ύστερα με συγκέντρωση και υπομονή αρχίζουμε να κάνουμε πιο συγκεκριμένες κινήσεις.

Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος για να λύσουμε όλους τους κόμπους.

Νους υγιής εν σώματι υγιεί

Στον κόσμο της yoga λένε «Do your practice and all is coming».

Έτσι αναρωτήθηκα προχθές γιατί τόσες/-οι κάνουν practice κάθε μέρα και παρ’ όλ’ αυτά διακρίνονται πρωτίστως για το ναρκισσισμό τους και το ανταγωνιστικό τους πνεύμα -σημάδια όχι και τόσο μεγάλης αφύπνισης.

Κατ’ αρχήν να πω πως practice στη yoga δε νοείται μόνο το σωματικό practice, αλλά και ο διαλογισμός, όπου διαλογισμός δεν είναι μόνο η ώρα του κλασσικού διαλογισμού, αλλά η διαρκής παρατήρηση του εαυτού μας.

Μού ‘πε χθες ο άνθρωπος που θαυμάζω περισσότερο απ’ όλους στον κόσμο, σχετικά με ένα παρ’ ολίγον ατύχημα στο δρόμο: «Ντράπηκα… Όχι που τον έβρισα, αλλά επειδή σκέφτηκα να πάει στο διάολο, εγώ να μη μπω σε μπελάδες…» Αυτό είναι διαλογισμός: να παρατηρείς τις σκέψεις σου. Και να τις ανακατευθύνεις.

Οι άνθρωποι λοιπόν που ασχολούνται πολύ με το σωματικό practice, θεωρούν -και σωστά- πως είμαστε μία ολότητα και εξελίσσοντας το σώμα, εξελίσσουμε και το νου μας.

Όμως ο νους είναι πιο δύσκολο μαραφέτι από το σώμα. Είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το να προσπαθείς να τον δαμάσεις μέσω του σώματος, είναι ακριβώς ό,τι κάνει και η σύγχρονη ιατρική, τα φάρμακα και το life coaching: παλεύουν να εξαλείψουν τα συμπτώματα, θεωρώντας πως έτσι θα εξαλείψουν και το αίτιό τους.

Ως ένα σημείο αυτό λειτουργεί και είναι θεμιτό, ειδικά όταν τα συμπτώματα σε μπλοκάρουν τόσο πολύ που δε μπορείς να λειτουργήσεις. Σου ανοίγουν ένα παράθυρο να ανασάνεις και να μπορέσεις να δουλέψεις πάνω στα αίτια. Αλλά μέχρι εκεί.

Το σώμα είναι το όχημα και αποτελεί προϋπόθεση μιας καλής ζωής, όμως ο νους είναι ο καπετάνιος. Όσο και να «φτιάξεις» το όχημα, δεν θα βελτιωθεί η οδήγησή σου· αντιθέτως, θα στουκάρεις με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Αν πάλι είσαι άριστος οδηγός με σαράβαλο… προσεύχεσαι να φτάσεις.

 «Νους υγιής εν σώματι υγιεί», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Ταυτόχρονα, ισοδύναμα, μαζί.

Homo sapiens

Ο σοφός δεν μαθαίνει από τα λάθη των άλλων, όπως είχε πει ο Otto von Bismarck, Γερμανός καγκελάριος, και επαναλαμβάνουμε με στόμφο από τότε. Οι Γερμανοί (καγκελάριοι) δεν μαθαίνουν ούτε καν από τα δικά τους, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.

Δεν μπορείς να μάθεις τίποτα μιμούμενος. Πρέπει να διαγράψεις ολόκληρη την πορεία για να μάθεις κάτι.

Κάθε άνθρωπος είναι η ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ένας άνθρωπος που δεν ανακαλύπτει τον τροχό, δεν ξέρει τι είναι ο τροχός, ούτε πού χρησιμεύει. Απλά τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.

Η αλήθεια είναι η μη λήθη, είναι η μνήμη, και η μνήμη προϋποθέτει το βίωμα. Ο παπαγάλος δεν σημαίνει πως κατανοεί, επειδή μπορεί να παπαγαλίσει αποφθέγματα.

Η ανθρωπότητα ως σώμα όλων των ανθρώπων που έχουν ζήσει, εμπεριέχει τη μνήμη όλης της ανθρώπινης εμπειρίας, αλλά η εμπέδωση της α-λήθειας απαιτεί η πλειοψηφία (τουλάχιστον) των ζώντων όντων να θυμάται. Είναι εν γένει «δημοκρατική» η ζωή.

Και επειδή δεν θυμόμαστε, κάθε άνθρωπος ξεχωριστά οφείλει να «θυμηθεί», και για να θυμηθεί πρέπει να βιώσει ο ίδιος, και ο χρόνος μας είναι περιορισμένος και όλο τρέχουμε να τον προλάβουμε, αλλά τρέχουμε για να αποδείξουμε πως ο κάθε ένας από εμάς είναι καλύτερος από τον κάθε άλλο, όχι για να προάγουμε την ανθρωπότητα ως σύνολο.

Κι αυτός είναι ο φαύλος κύκλος μας…

Γιατί, αν ο «σοφός άνθρωπος», ο homo sapiens, μάθαινε από τα λάθη «των άλλων», θα θυμόταν πως «οι άλλοι» είναι ο ίδιος του ο εαυτός και δεν θα επαναλάμβανε διαρκώς το ίδιο μοτίβο, αυτό της αλληλο(αυτο)εξόντωσης.

Η τέλεια Φύση

Λένε πως αν δεν έκανε ό,τι έκανε ο άνθρωπος στην πορεία της ιστορίας του ως γένος, δεν θα εξελισσόταν, πως θα ‘μασταν ακόμα μαϊμούδες πάνω στα δέντρα. Αυτό όμως θα συνέβαινε μόνο αν η Φύση μας είχε προορίσει να μείνουμε μαϊμούδες. Οι μαϊμούδες έμειναν όντως μαϊμούδες, γιατί έτσι είναι φτιαγμένες. Εμείς «εξελιχθήκαμε», γιατί είμαστε αλλιώς. Όχι καλύτεροι, όχι χειρότεροι: αλλιώς.

Θα μου πείτε: «Χρησιμοποιήσαμε όμως τις δυνατότητες που μας χάρισε η Φύση για να εξελιχθούμε». Τις χρησιμοποιήσαμε με έναν τρόπο, ίσως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Αντί να βιώσουμε την ήδη τέλεια φύση μας, εμείς μπήκαμε εξ αρχής στο τριπάκι να την ανταγωνιστούμε. Να κάνουμε ό,τι ήδη υπήρχε με τον «δικό» μας τρόπο.

Κι αυτό το κάναμε μιμούμενοι κι εκμεταλλευόμενοι την Φύση: «κλέβοντας» τις «ιδέες» της, χρησιμοποιώντας τα «υλικά» της, αντικαθιστώντας τα τέλεια δικά της με τις ατελείς απομιμήσεις μας και σταδιακά καταστρέφοντάς την -δεν είμαστε σε θέση να την καταστρέψουμε, αν «ήθελε» θα μας αποτίναζε ανά πάσα στιγμή.-, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε.

Και θα μου πείτε πάλι: «Η Φύση δεν έχει αεροπλάνα, θα ήμασταν καρφωμένοι στον τόπο που γεννηθήκαμε. Η Φύση δεν έχει Ίντερνετ, δεν θα μαθαίναμε ποτέ τι σκέπτεται ένας άλλος άνθρωπος στην άλλη άκρη της γης. Η Φύση δεν έχει τηλεσκόπια, ούτε μικροσκόπια να μελετήσουμε όσα οι αισθήσεις μας αδυνατούν να αντιληφθούν».

Ναι, η Φύση έχει άλλους τρόπους να τα κάνει αυτά, μόνο που εμείς δεν προσπαθήσαμε επαρκώς να τους αναζητήσουμε, γιατί –όπως προείπον- θέλαμε να την ανταγωνιστούμε, όχι να ολοκληρωθούμε μέσα σε και από αυτήν. Αν εμβαθύναμε π.χ. στην εσώτερη φύση των πουλιών και όχι στη μηχανική των φτερών τους, ίσως μαθαίναμε να πετάμε οι ίδιοι. Ίσως καταφέρναμε όπως αυτά ή όπως τα ψάρια να επικοινωνούμε τηλεπαθητικά -άγνωστο ακόμα πώς. Ίσως μαθαίναμε από τα φυτά να στρεφόμαστε πάντα προς τον ήλιο για ενέργεια, προς τη γη για τροφή -ξέρετε, η Φύση δημιουργούσε ανέκαθεν τη ζούγκλα χωρίς τη φροντίδα μας, χωρίς λιπάσματα και ποτιστικά συστήματα.

Ίσως πάλι αρκούμασταν σ' αυτό που είμαστε.

Ο Άνθρωπος αρνήθηκε την τέλεια Φύση (του) για να φτιάξει μια ατελή δική του πραγματικότητα και νιώθει πως αν δεν το είχε κάνει, θα ήταν ένα «Τίποτα», ένα ακόμα «ηλίθιο» ζώο. Ίσως όμως τα ζώα απλά να μη νιώθουν την ανάγκη να αλλάξουν κάτι, ίσως εκεί έγκειται η ουσιαστική διαφορά μας. Εμείς γεννηθήκαμε με αυτήν την ανάγκη, γεννηθήκαμε με την ανάγκη να γίνουμε θεοί, μόνο που μπερδευτήκαμε λίγο: θελήσαμε να γίνουμε θεοί στη θέση του Θεού –Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη-, θελήσαμε να γίνουμε κακέκτυπα του Θεού, ενώ από τη Φύση μας είμαστε ο Θεός, η Φύση –η ορατή και η αόρατη- είναι ο Θεός κι εμείς ήμασταν ανέκαθεν «μέτοχοι».

Αλλά κι αυτό το χαρακτηριστικό μας είναι δοσμένο από τη Φύση: αυτή η αντίστασή μας, αυτή η ανταγωνιστικότητά μας, ίσως είναι ένα τέχνασμα της Φύσης για να «παίξει», για να «βιώσει» μέσα από εμάς την αίσθηση του να μην είναι τέλεια…

Ίσως πάλι για εμάς, να είναι ένα στάδιο πριν την ολοκλήρωσή μας· μέχρι να μάθουμε να απολαμβάνουμε την τέλεια αυθεντική μας φύση.

Ασκόπως...

Οι άνθρωποι κάνουμε συνέχεια κάτι για να πετύχουμε κάτι άλλο. 

Σπανίως κάνουμε κάτι γι’ αυτό το ίδιο.

Σπουδάζουμε για να πάρουμε πτυχίο ή/και να βρούμε δουλειά, 

εργαζόμαστε για να βγάλουμε λεφτά, 

βγαίνουμε ή ξεκουραζόμαστε για να «γεμίσουμε τις μπαταρίες». 

Ακόμα και μπάνιο στη θάλασσα, κάνουμε επειδή «μας κάνει καλό», όχι επειδή γουστάρουμε.

Από τα πάντα προσδοκούμε κάποιο μεταγενέστερο «όφελος».

Από αυτήν την μετατόπιση της ζωής ξεκινά η δυστυχία του ανθρώπου. 

Και συνεχίζεται με την προσκόλλησή του στα κεκτημένα «οφέλη».

Η χαρά των παιδιών πάλι κρύβεται ακριβώς στο ότι δεν κάνουν τίποτα προσδοκώντας κάτι άλλο.
Όλα τα κάνουν γιατί τους αρέσει να τα κάνουν. 

Παίζουν για να παίξουν.
Και παίζουν με οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά τους. 

Ένα κλαδί το κάνουν σπαθί και τόξο, 

πετάνε πέτρες με δεξιοτεχνία στο νερό να κάνουν «ψαράκια»,  

χοροπηδάνε και κάνουν τούμπες, 

χτίζουν κάστρα στην άμμο…

Κι όλα αυτά τα κάνουν με τη μεγαλύτερη προσήλωση του κόσμου…

Ασκόπως, μα δίνοντας όλο τους το είναι, τον καλύτερό τους εαυτό, 

βάζοντας στο παιχνίδι όλες τους τις γνώσεις, τη φαντασία, όλες τους τις δυνάμεις…

Αυτό είναι η λεγόμενη «ευτυχία της στιγμής» 

κι ακόμα κι αν δεχθούμε πως «Η ευτυχία είναι στιγμές» και όχι απόφαση, 

πάλι στον ίδιο παρονομαστή καταλήγουμε...

Εθελοντισμός: Εσύ θα βγεις κερδισμένος!

Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους στην Ελλάδα που πάσχουν από δύο προβλήματα ταυτοχρόνως: α(ν)εργία και ανία.

Oι περισσότεροι απ' αυτούς δε μπορούν να βρουν δουλειά, αρκετοί θεωρούν πως στην Ελλάδα της κρίσης δεν αξίζει να εργάζεσαι, κάποιες νοικοκυρές και εύποροι δεν έχουν δουλέψει ποτέ από πεποίθηση, είναι και οι συνταξιούχοι…

Συχνά, όλοι αυτοί οδηγούνται και στην κατάθλιψη.

Από την άλλη υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που όχι απλώς είναι άνεργοι, είναι και πάρα πολύ ταλαιπωρημένοι -πολύ πιο ταλαιπωρημένοι από το μέσο Έλληνα:

• είναι αυτοί που έχουν χάσει για κάποιον λόγο ό,τι είχαν και δεν είχαν σ’ αυτήν τη ζωή και μένουν στους δρόμους,
• είναι οι οικονομικοί μετανάστες και οι πρόσφυγες πολέμου,
• είναι άνθρωποι με σοβαρές ή/και ανίατες ασθένειες,
• είναι παιδιά ορφανά ή με σοβαρά εκ γενετής προβλήματα υγείας,
• είναι εγκαταλελειμμένοι ηλικιωμένοι,
• είναι θύματα βίας ή trafficking,
• είναι εξαρτημένα άτομα,

είναι πολλές οι κατηγορίες ανθρώπων με πολύ σοβαρά προβλήματα που χρήζουν βοήθειας.

Είναι ακόμα και τα αδέσποτα, τα τραυματισμένα, τα κακοποιημένα ή τα υπό εξαφάνιση ζώα.

Είναι και το βασανισμένο περιβάλλον…

Είναι η παιδεία και ο πολιτισμός…

Σε όλους αυτούς τους τομείς, ένας Έλληνας που υποφέρει από τη γενικευμένη άσχημη οικονομική κατάσταση -και από ανία-, μπορεί να δώσει και να πάρει πολλά.

Η δυνατότητα να «δώσει» φαντάζομαι πως είναι σαφής. Κι αν κάποιος δε μπορεί να φανταστεί πώς μπορεί να δώσει, υπάρχουν εκατοντάδες σύλλογοι και ΜΚΟ στις οποίες μπορεί να απευθυνθεί, ώστε να του τονώσουν τη φαντασία.

Οι δυνατότητες να «πάρει» είναι όμως κι αυτές πολλές, κι εδώ είναι που δε λειτουργεί καθόλου η φαντασία μας –ούτε καν η λογική μας:

1. Θα πάψει να βαριέται, γιατί απλούστατα θα κάνει «κάτι».

2. Θα έχει μία αίσθηση ανάτασης ή/και ευχαρίστησης, γιατί αυτό το «κάτι» δεν θα έχει ως κίνητρο εγωιστικά οφέλη, αλλά θα συνεισφέρει στο γενικότερο καλό.

3. Θα αξιοποιήσει ένα μέρος από το δυναμικό του, τις γνώσεις του, τη δημιουργικότητά του, αντί να μένει άπραγος.

4. Θα εμπλουτίσει την κοινωνική του ζωή, εφόσον θα έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους.

5. Θα ακούσει καινούρια πράγματα και ιδέες, θα βιώσει πιθανώς πρωτόγνωρα συναισθήματα, σε πολλές περιπτώσεις θα διασκεδάσει κιόλας.

6. Μέσα απ’ όλες αυτές τις κοινωνικές επαφές, ενδέχεται να βρει και κάποια κανονική δουλειά ή να σκεφτεί να κάνει κάτι, που ούτε που του περνούσε από το μυαλό καθήμενος στο σπίτι και χαζεύοντας TV ή τα social media.

7. Θα γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Χρειάζεστε κι άλλα επιχειρήματα;

Δράση αντί αντίδραση

"Η υγεία και η ευτυχία είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων" - Επίκουρος

Κι αυτό σημαίνει πως όταν ένας άνθρωπος αρρωσταίνει ή νιώθει ψυχολογικά άσχημα, κάτι δεν πηγαίνει καλά στη ζωή του...

Κι εφόσον υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι υπό κακές "εξωτερικές" συνθήκες παραμένουν καλά, ενώ άλλοι υπό εξαιρετικά καλές συνθήκες φθίνουν, σημαίνει πως η υγεία και η ευτυχία μας εξαρτάται κυρίως από εμάς τους ίδιους.

Οπότε, την επόμενη φορά που θα γκρινιάξουμε για τα προβλήματά μας, ας αναλογιστούμε μήπως κάτι δεν κάνουμε εμείς καλά.

Ακούω π.χ. τελευταίως ότι στην Ελλάδα της κρίσης, έχουν "σαπίσει" τα χαμόγελα, γιατί δεν έχουμε χρήματα να πάμε στον οδοντίατρο. Έχουμε όμως χρήματα για να τρώμε γλυκά, να πίνουμε αναψυκτικά και ποτά, να καπνίζουμε ή να πίνουμε μαύρο και να καταστρέφουμε έτσι συστηματικά τα δόντια μας.

Και αν είχαμε χρήματα, θα βρίσκαμε το χρόνο να πηγαίνουμε κάθε λίγο και λιγάκι στον οδοντίατρο, αλλά δεν βρίσκουμε 10' την ημέρα για να φροντίζουμε τα δόντια μας όπως πρέπει.

Κι αυτό το παράδειγμα μπορεί να αναχθεί στα πάντα: πρόληψη αντί θεραπεία, δράση αντί αντίδραση.

Διαλιέχτε...

Μας λένε συνέχεια, πως τα ωραιότερα μονοπάτια τα ανοίγεις με κάθε σου βήμα· αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί όμως να ανοίξεις κι έναν κατσικόδρομο που οδηγεί στο πουθενά. Σε κάθε περίπτωση χάνεις χρόνο.

Υπάρχουν τόσα πεπατημένα μονοπάτια που μπορεί να περπατήσει κανείς σχεδόν άφοβα… μιας και είναι πεπατημένα και μπορείς να δεις reviews από ανθρώπους που τα έχουν ήδη περπατήσει: τις ίδιες τις ζωές τους, την εξέλιξή τους, τη βιογραφία τους.

Μπορείς εξάλλου να ανατρέξεις σε πηγές, να τα μελετήσεις, να τα δοκιμάσεις, να τα ασπαστείς ή να τα αρνηθείς.  

Δε λέω να ακολουθείς την «πεπατημένη», η πεπατημένη είναι ο δρόμος των πολλών. Λέω όμως πως δεν χρειάζεται κάθε άνθρωπος να ανακαλύπτει εξ αρχής τον τροχό· η συλλογική γνώση είναι εκεί, μια τεράστια δεξαμενή, απ’ όπου μπορείς να αντλήσεις τα πάντα, εσύ επιλέγεις.

---

Χρόνια τώρα προσπαθώ μέσα μου να ερμηνεύσω μια κάποια αποστροφή που έχω προς το διάβασμα -το διάβασμα το γενικώς και αορίστως, το ό,τι πέσει στα χέρια μας-, ενώ από την άλλη θεωρώ πως το διάβασμα ως διαδικασία είναι πολύ εμπνευστική, μία πολύτιμη άσκηση του νου και της φαντασίας.

Αυτή η ακαθόριστη λοιπόν αποστροφή μου βασίζεται κατ' αρχάς στο γεγονός, πως γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που διαβάζουν πολύ και παρ' όλ' αυτά έχουν μυαλό στόκο. Πιθανότατα, αν δεν διάβαζαν βέβαια να ήταν το μυαλό τους μπετόν, ντουβάρι να σπας πάνω του καρύδες.

Κατά δεύτερον, φοβάμαι πως μπερδεύονται. Πολλή πληροφορία, ετερόκλητη, αντιφατική, κι εντέλει άγονη.

Νομίζω λοιπόν, πως ο άνθρωπος καλό είναι να διαβάζει πολλά διαφορετικά πράγματα στην εφηβεία και την πρώτη νεότητά του, αλλά αργότερα καλύτερο είναι να επιλέξει ένα «μονοπάτι», ό,τι του ταιριάζει περισσότερο και να εμβαθύνει σ’ αυτό. Αλλιώς τσαλαβουτάει από 'δώ κι από 'κεί, γίνεται και το διάβασμα μια «διασκέδαση», ήτοι το αντίθετο της εστίασης, της συγκέντρωσης· ένα σκόρπισμα του νου.

---

Αν πρέπει σώνει και καλά να βάλω επίλογο σ’ αυτό το μικρό ποστ, προτείνω σ’ όποιον θέλει να εξελιχθεί μέσα σ’ αυτήν τη ζωή -και όχι στην επόμενη-, τόσο που να μονολογήσει πεθαίνοντας «Καλά ήταν, έζησα μια ζωή ωραία, γεμάτη, είμαι ικανοποιημένος», να επιλέξει κάποιο μονοπάτι που του αρέσει και να το περπατήσει μέχρι το τέλος του, να το βιώσει ως το μεδούλι. Μετά μπορεί ενδεχομένως να πάρει κάποιο άλλο, που θα τον πάει ακόμα πιο πέρα.

Έτσι μεταμορφωνόμαστε όμως… βουτώντας στα βαθιά, όχι κάνοντας απλωτές από τη μία άκρη της παραλίας μέχρι την άλλη.

Ο Pret-a-porter Θεός είναι φθηνός...

Μόλις διάβασα ένα ενδιαφέρον κείμενο του Νίκου Δήμου, όχι τόσο για τις απόψεις του, 

όσο για την συνοπτική καταγραφή των «ανθρώπινων θεμάτων».

Ο Νίκος Δήμου είναι ένας άνθρωπος «μηχανιστικός», ένας άνθρωπος που επαφίεται μόνο στη λογική και την επιστήμη. 

Αυτό ήταν απολύτως θεμιτό σ' εποχές που ο άνθρωπος αγόταν και φερόταν από θεολογικές δοξασίες. 

Σήμερα όμως ο μέσος άνθρωπος είναι πλέον ταυτισμένος με τον ορθολογισμό 

-ασχέτως αν ο κόσμος σφύζει ακόμα από «ανορθοδοξολογίες».

Αυτό σημαίνει πως σε μία συζήτηση -στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον- 

επικρατούν τα λογικά επιχειρήματα, αυτά που έχουν αποδειχθεί επιστημονικά ή και -φευ!- στατιστικά. 

Μπορεί κάποιος να συνεχίζει να πιστεύει ό,τι θέλει, 

όμως σπανίως θα σου πετάξει στα μούτρα κανένα «Ο Θεός θα σε τιμωρήσει» 

-πράγμα κυρίαρχο σε προηγούμενους αιώνες.

Με λίγα λόγια, η έννοια του Θεού με όλα τα υποερωτήματά του έχει υποστεί ανήκεστη αποδόμηση. 

Βρισκόμαστε σε μία φάση όπου ο κάθε ένας προσωπικά προσπαθεί να επινοήσει το θεό του, 

ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. 

Και συχνά βεβαίως γραπώνεται από διάφορες θεωρίες που τον βολεύουν.

Αυτό δεν το βρίσκω κακό, αν και εφόσον όμως έχει προηγηθεί η «επιστημοποίηση» του νου. 

Ένας σύγχρονος άνθρωπος οφείλει -κατά τη γνώμη μου πάντα- να έχει «μάθει να σκέπτεται»· 

να έχει μάθει να μελετά, να ερευνά, να αναρωτιέται, να πειραματίζεται, να επαληθεύει και να διαψεύδει. 

Να μην αποδέχεται εν ολίγοις τίποτα ακρίτως.

Πάνω σε μία τέτοια βάση κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να χτίσει ό,τι θεωρία θέλει. 

Ακόμα και αν αποδειχθεί λανθασμένη, είναι μία προσπάθεια να κατανοήσει ή/και να νοηματοδοτήσει τον κόσμο 

κι αυτό έχει μεγάλη αξία. 

Εξάλλου, η ίδια η επιστήμη έτσι προχωρά.

Ας πιστεύουμε λοιπόν σε όποιον «θεό» μας αρέσει. 

Ας φυτέψουμε όμως πρώτα τα πόδια μας καλά στη γη κι ύστερα ας αφήσουμε τη φαντασία μας να πετάξει…