Δράση αντί αντίδραση

"Η υγεία και η ευτυχία είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων" - Επίκουρος

Κι αυτό σημαίνει πως όταν ένας άνθρωπος αρρωσταίνει ή νιώθει ψυχολογικά άσχημα, κάτι δεν πηγαίνει καλά στη ζωή του...

Κι εφόσον υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι υπό κακές "εξωτερικές" συνθήκες παραμένουν καλά, ενώ άλλοι υπό εξαιρετικά καλές συνθήκες φθίνουν, σημαίνει πως η υγεία και η ευτυχία μας εξαρτάται κυρίως από εμάς τους ίδιους.

Οπότε, την επόμενη φορά που θα γκρινιάξουμε για τα προβλήματά μας, ας αναλογιστούμε μήπως κάτι δεν κάνουμε εμείς καλά.

Ακούω π.χ. τελευταίως ότι στην Ελλάδα της κρίσης, έχουν "σαπίσει" τα χαμόγελα, γιατί δεν έχουμε χρήματα να πάμε στον οδοντίατρο. Έχουμε όμως χρήματα για να τρώμε γλυκά, να πίνουμε αναψυκτικά και ποτά, να καπνίζουμε ή να πίνουμε μαύρο και να καταστρέφουμε έτσι συστηματικά τα δόντια μας.

Και αν είχαμε χρήματα, θα βρίσκαμε το χρόνο να πηγαίνουμε κάθε λίγο και λιγάκι στον οδοντίατρο, αλλά δεν βρίσκουμε 10' την ημέρα για να φροντίζουμε τα δόντια μας όπως πρέπει.

Κι αυτό το παράδειγμα μπορεί να αναχθεί στα πάντα: πρόληψη αντί θεραπεία, δράση αντί αντίδραση.

Διαλιέχτε...

Μας λένε συνέχεια, πως τα ωραιότερα μονοπάτια τα ανοίγεις με κάθε σου βήμα· αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί όμως να ανοίξεις κι έναν κατσικόδρομο που οδηγεί στο πουθενά. Σε κάθε περίπτωση χάνεις χρόνο.

Υπάρχουν τόσα πεπατημένα μονοπάτια που μπορεί να περπατήσει κανείς σχεδόν άφοβα… μιας και είναι πεπατημένα και μπορείς να δεις reviews από ανθρώπους που τα έχουν ήδη περπατήσει: τις ίδιες τις ζωές τους, την εξέλιξή τους, τη βιογραφία τους.

Μπορείς εξάλλου να ανατρέξεις σε πηγές, να τα μελετήσεις, να τα δοκιμάσεις, να τα ασπαστείς ή να τα αρνηθείς.  

Δε λέω να ακολουθείς την «πεπατημένη», η πεπατημένη είναι ο δρόμος των πολλών. Λέω όμως πως δεν χρειάζεται κάθε άνθρωπος να ανακαλύπτει εξ αρχής τον τροχό· η συλλογική γνώση είναι εκεί, μια τεράστια δεξαμενή, απ’ όπου μπορείς να αντλήσεις τα πάντα, εσύ επιλέγεις.

---

Χρόνια τώρα προσπαθώ μέσα μου να ερμηνεύσω μια κάποια αποστροφή που έχω προς το διάβασμα -το διάβασμα το γενικώς και αορίστως, το ό,τι πέσει στα χέρια μας-, ενώ από την άλλη θεωρώ πως το διάβασμα ως διαδικασία είναι πολύ εμπνευστική, μία πολύτιμη άσκηση του νου και της φαντασίας.

Αυτή η ακαθόριστη λοιπόν αποστροφή μου βασίζεται κατ' αρχάς στο γεγονός, πως γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που διαβάζουν πολύ και παρ' όλ' αυτά έχουν μυαλό στόκο. Πιθανότατα, αν δεν διάβαζαν βέβαια να ήταν το μυαλό τους μπετόν, ντουβάρι να σπας πάνω του καρύδες.

Κατά δεύτερον, φοβάμαι πως μπερδεύονται. Πολλή πληροφορία, ετερόκλητη, αντιφατική, κι εντέλει άγονη.

Νομίζω λοιπόν, πως ο άνθρωπος καλό είναι να διαβάζει πολλά διαφορετικά πράγματα στην εφηβεία και την πρώτη νεότητά του, αλλά αργότερα καλύτερο είναι να επιλέξει ένα «μονοπάτι», ό,τι του ταιριάζει περισσότερο και να εμβαθύνει σ’ αυτό. Αλλιώς τσαλαβουτάει από 'δώ κι από 'κεί, γίνεται και το διάβασμα μια «διασκέδαση», ήτοι το αντίθετο της εστίασης, της συγκέντρωσης· ένα σκόρπισμα του νου.

---

Αν πρέπει σώνει και καλά να βάλω επίλογο σ’ αυτό το μικρό ποστ, προτείνω σ’ όποιον θέλει να εξελιχθεί μέσα σ’ αυτήν τη ζωή -και όχι στην επόμενη-, τόσο που να μονολογήσει πεθαίνοντας «Καλά ήταν, έζησα μια ζωή ωραία, γεμάτη, είμαι ικανοποιημένος», να επιλέξει κάποιο μονοπάτι που του αρέσει και να το περπατήσει μέχρι το τέλος του, να το βιώσει ως το μεδούλι. Μετά μπορεί ενδεχομένως να πάρει κάποιο άλλο, που θα τον πάει ακόμα πιο πέρα.

Έτσι μεταμορφωνόμαστε όμως… βουτώντας στα βαθιά, όχι κάνοντας απλωτές από τη μία άκρη της παραλίας μέχρι την άλλη.

Ο Pret-a-porter Θεός είναι φθηνός...

Μόλις διάβασα ένα ενδιαφέρον κείμενο του Νίκου Δήμου, όχι τόσο για τις απόψεις του, 

όσο για την συνοπτική καταγραφή των «ανθρώπινων θεμάτων».

Ο Νίκος Δήμου είναι ένας άνθρωπος «μηχανιστικός», ένας άνθρωπος που επαφίεται μόνο στη λογική και την επιστήμη. 

Αυτό ήταν απολύτως θεμιτό σ' εποχές που ο άνθρωπος αγόταν και φερόταν από θεολογικές δοξασίες. 

Σήμερα όμως ο μέσος άνθρωπος είναι πλέον ταυτισμένος με τον ορθολογισμό 

-ασχέτως αν ο κόσμος σφύζει ακόμα από «ανορθοδοξολογίες».

Αυτό σημαίνει πως σε μία συζήτηση -στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον- 

επικρατούν τα λογικά επιχειρήματα, αυτά που έχουν αποδειχθεί επιστημονικά ή και -φευ!- στατιστικά. 

Μπορεί κάποιος να συνεχίζει να πιστεύει ό,τι θέλει, 

όμως σπανίως θα σου πετάξει στα μούτρα κανένα «Ο Θεός θα σε τιμωρήσει» 

-πράγμα κυρίαρχο σε προηγούμενους αιώνες.

Με λίγα λόγια, η έννοια του Θεού με όλα τα υποερωτήματά του έχει υποστεί ανήκεστη αποδόμηση. 

Βρισκόμαστε σε μία φάση όπου ο κάθε ένας προσωπικά προσπαθεί να επινοήσει το θεό του, 

ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. 

Και συχνά βεβαίως γραπώνεται από διάφορες θεωρίες που τον βολεύουν.

Αυτό δεν το βρίσκω κακό, αν και εφόσον όμως έχει προηγηθεί η «επιστημοποίηση» του νου. 

Ένας σύγχρονος άνθρωπος οφείλει -κατά τη γνώμη μου πάντα- να έχει «μάθει να σκέπτεται»· 

να έχει μάθει να μελετά, να ερευνά, να αναρωτιέται, να πειραματίζεται, να επαληθεύει και να διαψεύδει. 

Να μην αποδέχεται εν ολίγοις τίποτα ακρίτως.

Πάνω σε μία τέτοια βάση κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να χτίσει ό,τι θεωρία θέλει. 

Ακόμα και αν αποδειχθεί λανθασμένη, είναι μία προσπάθεια να κατανοήσει ή/και να νοηματοδοτήσει τον κόσμο 

κι αυτό έχει μεγάλη αξία. 

Εξάλλου, η ίδια η επιστήμη έτσι προχωρά.

Ας πιστεύουμε λοιπόν σε όποιον «θεό» μας αρέσει. 

Ας φυτέψουμε όμως πρώτα τα πόδια μας καλά στη γη κι ύστερα ας αφήσουμε τη φαντασία μας να πετάξει…