Διαλιέχτε...

Μας λένε συνέχεια, πως τα ωραιότερα μονοπάτια τα ανοίγεις με κάθε σου βήμα· αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, μπορεί όμως να ανοίξεις κι έναν κατσικόδρομο που οδηγεί στο πουθενά. Σε κάθε περίπτωση χάνεις χρόνο.

Υπάρχουν τόσα πεπατημένα μονοπάτια που μπορεί να περπατήσει κανείς σχεδόν άφοβα… μιας και είναι πεπατημένα και μπορείς να δεις reviews από ανθρώπους που τα έχουν ήδη περπατήσει: τις ίδιες τις ζωές τους, την εξέλιξή τους, τη βιογραφία τους.

Μπορείς εξάλλου να ανατρέξεις σε πηγές, να τα μελετήσεις, να τα δοκιμάσεις, να τα ασπαστείς ή να τα αρνηθείς.  

Δε λέω να ακολουθείς την «πεπατημένη», η πεπατημένη είναι ο δρόμος των πολλών. Λέω όμως πως δεν χρειάζεται κάθε άνθρωπος να ανακαλύπτει εξ αρχής τον τροχό· η συλλογική γνώση είναι εκεί, μια τεράστια δεξαμενή, απ’ όπου μπορείς να αντλήσεις τα πάντα, εσύ επιλέγεις.

---

Χρόνια τώρα προσπαθώ μέσα μου να ερμηνεύσω μια κάποια αποστροφή που έχω προς το διάβασμα -το διάβασμα το γενικώς και αορίστως, το ό,τι πέσει στα χέρια μας-, ενώ από την άλλη θεωρώ πως το διάβασμα ως διαδικασία είναι πολύ εμπνευστική, μία πολύτιμη άσκηση του νου και της φαντασίας.

Αυτή η ακαθόριστη λοιπόν αποστροφή μου βασίζεται κατ' αρχάς στο γεγονός, πως γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που διαβάζουν πολύ και παρ' όλ' αυτά έχουν μυαλό στόκο. Πιθανότατα, αν δεν διάβαζαν βέβαια να ήταν το μυαλό τους μπετόν, ντουβάρι να σπας πάνω του καρύδες.

Κατά δεύτερον, φοβάμαι πως μπερδεύονται. Πολλή πληροφορία, ετερόκλητη, αντιφατική, κι εντέλει άγονη.

Νομίζω λοιπόν, πως ο άνθρωπος καλό είναι να διαβάζει πολλά διαφορετικά πράγματα στην εφηβεία και την πρώτη νεότητά του, αλλά αργότερα καλύτερο είναι να επιλέξει ένα «μονοπάτι», ό,τι του ταιριάζει περισσότερο και να εμβαθύνει σ’ αυτό. Αλλιώς τσαλαβουτάει από 'δώ κι από 'κεί, γίνεται και το διάβασμα μια «διασκέδαση», ήτοι το αντίθετο της εστίασης, της συγκέντρωσης· ένα σκόρπισμα του νου.

---

Αν πρέπει σώνει και καλά να βάλω επίλογο σ’ αυτό το μικρό ποστ, προτείνω σ’ όποιον θέλει να εξελιχθεί μέσα σ’ αυτήν τη ζωή -και όχι στην επόμενη-, τόσο που να μονολογήσει πεθαίνοντας «Καλά ήταν, έζησα μια ζωή ωραία, γεμάτη, είμαι ικανοποιημένος», να επιλέξει κάποιο μονοπάτι που του αρέσει και να το περπατήσει μέχρι το τέλος του, να το βιώσει ως το μεδούλι. Μετά μπορεί ενδεχομένως να πάρει κάποιο άλλο, που θα τον πάει ακόμα πιο πέρα.

Έτσι μεταμορφωνόμαστε όμως… βουτώντας στα βαθιά, όχι κάνοντας απλωτές από τη μία άκρη της παραλίας μέχρι την άλλη.