Ο Pret-a-porter Θεός είναι φθηνός...

Μόλις διάβασα ένα ενδιαφέρον κείμενο του Νίκου Δήμου, όχι τόσο για τις απόψεις του, 

όσο για την συνοπτική καταγραφή των «ανθρώπινων θεμάτων».

Ο Νίκος Δήμου είναι ένας άνθρωπος «μηχανιστικός», ένας άνθρωπος που επαφίεται μόνο στη λογική και την επιστήμη. 

Αυτό ήταν απολύτως θεμιτό σ' εποχές που ο άνθρωπος αγόταν και φερόταν από θεολογικές δοξασίες. 

Σήμερα όμως ο μέσος άνθρωπος είναι πλέον ταυτισμένος με τον ορθολογισμό 

-ασχέτως αν ο κόσμος σφύζει ακόμα από «ανορθοδοξολογίες».

Αυτό σημαίνει πως σε μία συζήτηση -στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον- 

επικρατούν τα λογικά επιχειρήματα, αυτά που έχουν αποδειχθεί επιστημονικά ή και -φευ!- στατιστικά. 

Μπορεί κάποιος να συνεχίζει να πιστεύει ό,τι θέλει, 

όμως σπανίως θα σου πετάξει στα μούτρα κανένα «Ο Θεός θα σε τιμωρήσει» 

-πράγμα κυρίαρχο σε προηγούμενους αιώνες.

Με λίγα λόγια, η έννοια του Θεού με όλα τα υποερωτήματά του έχει υποστεί ανήκεστη αποδόμηση. 

Βρισκόμαστε σε μία φάση όπου ο κάθε ένας προσωπικά προσπαθεί να επινοήσει το θεό του, 

ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. 

Και συχνά βεβαίως γραπώνεται από διάφορες θεωρίες που τον βολεύουν.

Αυτό δεν το βρίσκω κακό, αν και εφόσον όμως έχει προηγηθεί η «επιστημοποίηση» του νου. 

Ένας σύγχρονος άνθρωπος οφείλει -κατά τη γνώμη μου πάντα- να έχει «μάθει να σκέπτεται»· 

να έχει μάθει να μελετά, να ερευνά, να αναρωτιέται, να πειραματίζεται, να επαληθεύει και να διαψεύδει. 

Να μην αποδέχεται εν ολίγοις τίποτα ακρίτως.

Πάνω σε μία τέτοια βάση κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να χτίσει ό,τι θεωρία θέλει. 

Ακόμα και αν αποδειχθεί λανθασμένη, είναι μία προσπάθεια να κατανοήσει ή/και να νοηματοδοτήσει τον κόσμο 

κι αυτό έχει μεγάλη αξία. 

Εξάλλου, η ίδια η επιστήμη έτσι προχωρά.

Ας πιστεύουμε λοιπόν σε όποιον «θεό» μας αρέσει. 

Ας φυτέψουμε όμως πρώτα τα πόδια μας καλά στη γη κι ύστερα ας αφήσουμε τη φαντασία μας να πετάξει…