Ασκόπως...

Οι άνθρωποι κάνουμε συνέχεια κάτι για να πετύχουμε κάτι άλλο. 

Σπανίως κάνουμε κάτι γι’ αυτό το ίδιο.

Σπουδάζουμε για να πάρουμε πτυχίο ή/και να βρούμε δουλειά, 

εργαζόμαστε για να βγάλουμε λεφτά, 

βγαίνουμε ή ξεκουραζόμαστε για να «γεμίσουμε τις μπαταρίες». 

Ακόμα και μπάνιο στη θάλασσα, κάνουμε επειδή «μας κάνει καλό», όχι επειδή γουστάρουμε.

Από τα πάντα προσδοκούμε κάποιο μεταγενέστερο «όφελος».

Από αυτήν την μετατόπιση της ζωής ξεκινά η δυστυχία του ανθρώπου. 

Και συνεχίζεται με την προσκόλλησή του στα κεκτημένα «οφέλη».

Η χαρά των παιδιών πάλι κρύβεται ακριβώς στο ότι δεν κάνουν τίποτα προσδοκώντας κάτι άλλο.
Όλα τα κάνουν γιατί τους αρέσει να τα κάνουν. 

Παίζουν για να παίξουν.
Και παίζουν με οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά τους. 

Ένα κλαδί το κάνουν σπαθί και τόξο, 

πετάνε πέτρες με δεξιοτεχνία στο νερό να κάνουν «ψαράκια»,  

χοροπηδάνε και κάνουν τούμπες, 

χτίζουν κάστρα στην άμμο…

Κι όλα αυτά τα κάνουν με τη μεγαλύτερη προσήλωση του κόσμου…

Ασκόπως, μα δίνοντας όλο τους το είναι, τον καλύτερό τους εαυτό, 

βάζοντας στο παιχνίδι όλες τους τις γνώσεις, τη φαντασία, όλες τους τις δυνάμεις…

Αυτό είναι η λεγόμενη «ευτυχία της στιγμής» 

κι ακόμα κι αν δεχθούμε πως «Η ευτυχία είναι στιγμές» και όχι απόφαση, 

πάλι στον ίδιο παρονομαστή καταλήγουμε...

Εθελοντισμός: Εσύ θα βγεις κερδισμένος!

Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους στην Ελλάδα που πάσχουν από δύο προβλήματα ταυτοχρόνως: α(ν)εργία και ανία.

Oι περισσότεροι απ' αυτούς δε μπορούν να βρουν δουλειά, αρκετοί θεωρούν πως στην Ελλάδα της κρίσης δεν αξίζει να εργάζεσαι, κάποιες νοικοκυρές και εύποροι δεν έχουν δουλέψει ποτέ από πεποίθηση, είναι και οι συνταξιούχοι…

Συχνά, όλοι αυτοί οδηγούνται και στην κατάθλιψη.

Από την άλλη υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που όχι απλώς είναι άνεργοι, είναι και πάρα πολύ ταλαιπωρημένοι -πολύ πιο ταλαιπωρημένοι από το μέσο Έλληνα:

• είναι αυτοί που έχουν χάσει για κάποιον λόγο ό,τι είχαν και δεν είχαν σ’ αυτήν τη ζωή και μένουν στους δρόμους,
• είναι οι οικονομικοί μετανάστες και οι πρόσφυγες πολέμου,
• είναι άνθρωποι με σοβαρές ή/και ανίατες ασθένειες,
• είναι παιδιά ορφανά ή με σοβαρά εκ γενετής προβλήματα υγείας,
• είναι εγκαταλελειμμένοι ηλικιωμένοι,
• είναι θύματα βίας ή trafficking,
• είναι εξαρτημένα άτομα,

είναι πολλές οι κατηγορίες ανθρώπων με πολύ σοβαρά προβλήματα που χρήζουν βοήθειας.

Είναι ακόμα και τα αδέσποτα, τα τραυματισμένα, τα κακοποιημένα ή τα υπό εξαφάνιση ζώα.

Είναι και το βασανισμένο περιβάλλον…

Είναι η παιδεία και ο πολιτισμός…

Σε όλους αυτούς τους τομείς, ένας Έλληνας που υποφέρει από τη γενικευμένη άσχημη οικονομική κατάσταση -και από ανία-, μπορεί να δώσει και να πάρει πολλά.

Η δυνατότητα να «δώσει» φαντάζομαι πως είναι σαφής. Κι αν κάποιος δε μπορεί να φανταστεί πώς μπορεί να δώσει, υπάρχουν εκατοντάδες σύλλογοι και ΜΚΟ στις οποίες μπορεί να απευθυνθεί, ώστε να του τονώσουν τη φαντασία.

Οι δυνατότητες να «πάρει» είναι όμως κι αυτές πολλές, κι εδώ είναι που δε λειτουργεί καθόλου η φαντασία μας –ούτε καν η λογική μας:

1. Θα πάψει να βαριέται, γιατί απλούστατα θα κάνει «κάτι».

2. Θα έχει μία αίσθηση ανάτασης ή/και ευχαρίστησης, γιατί αυτό το «κάτι» δεν θα έχει ως κίνητρο εγωιστικά οφέλη, αλλά θα συνεισφέρει στο γενικότερο καλό.

3. Θα αξιοποιήσει ένα μέρος από το δυναμικό του, τις γνώσεις του, τη δημιουργικότητά του, αντί να μένει άπραγος.

4. Θα εμπλουτίσει την κοινωνική του ζωή, εφόσον θα έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους.

5. Θα ακούσει καινούρια πράγματα και ιδέες, θα βιώσει πιθανώς πρωτόγνωρα συναισθήματα, σε πολλές περιπτώσεις θα διασκεδάσει κιόλας.

6. Μέσα απ’ όλες αυτές τις κοινωνικές επαφές, ενδέχεται να βρει και κάποια κανονική δουλειά ή να σκεφτεί να κάνει κάτι, που ούτε που του περνούσε από το μυαλό καθήμενος στο σπίτι και χαζεύοντας TV ή τα social media.

7. Θα γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Χρειάζεστε κι άλλα επιχειρήματα;