Ασκόπως...

Οι άνθρωποι κάνουμε συνέχεια κάτι για να πετύχουμε κάτι άλλο. 

Σπανίως κάνουμε κάτι γι’ αυτό το ίδιο.

Σπουδάζουμε για να πάρουμε πτυχίο ή/και να βρούμε δουλειά, 

εργαζόμαστε για να βγάλουμε λεφτά, 

βγαίνουμε ή ξεκουραζόμαστε για να «γεμίσουμε τις μπαταρίες». 

Ακόμα και μπάνιο στη θάλασσα, κάνουμε επειδή «μας κάνει καλό», όχι επειδή γουστάρουμε.

Από τα πάντα προσδοκούμε κάποιο μεταγενέστερο «όφελος».

Από αυτήν την μετατόπιση της ζωής ξεκινά η δυστυχία του ανθρώπου. 

Και συνεχίζεται με την προσκόλλησή του στα κεκτημένα «οφέλη».

Η χαρά των παιδιών πάλι κρύβεται ακριβώς στο ότι δεν κάνουν τίποτα προσδοκώντας κάτι άλλο.
Όλα τα κάνουν γιατί τους αρέσει να τα κάνουν. 

Παίζουν για να παίξουν.
Και παίζουν με οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά τους. 

Ένα κλαδί το κάνουν σπαθί και τόξο, 

πετάνε πέτρες με δεξιοτεχνία στο νερό να κάνουν «ψαράκια»,  

χοροπηδάνε και κάνουν τούμπες, 

χτίζουν κάστρα στην άμμο…

Κι όλα αυτά τα κάνουν με τη μεγαλύτερη προσήλωση του κόσμου…

Ασκόπως, μα δίνοντας όλο τους το είναι, τον καλύτερό τους εαυτό, 

βάζοντας στο παιχνίδι όλες τους τις γνώσεις, τη φαντασία, όλες τους τις δυνάμεις…

Αυτό είναι η λεγόμενη «ευτυχία της στιγμής» 

κι ακόμα κι αν δεχθούμε πως «Η ευτυχία είναι στιγμές» και όχι απόφαση, 

πάλι στον ίδιο παρονομαστή καταλήγουμε...