Στον κόσμο της
yoga λένε «Do your practice and all is coming».
Έτσι αναρωτήθηκα προχθές γιατί τόσες/-οι κάνουν practice κάθε μέρα και παρ’
όλ’ αυτά διακρίνονται πρωτίστως για το ναρκισσισμό τους και το ανταγωνιστικό τους
πνεύμα -σημάδια όχι και τόσο μεγάλης αφύπνισης.
Κατ’ αρχήν να πω πως practice στη yoga δε νοείται μόνο το σωματικό practice, αλλά και ο
διαλογισμός, όπου διαλογισμός δεν είναι μόνο η ώρα του κλασσικού διαλογισμού,
αλλά η διαρκής παρατήρηση του εαυτού μας.
Μού ‘πε χθες ο άνθρωπος που θαυμάζω περισσότερο απ’ όλους
στον κόσμο, σχετικά με ένα παρ’ ολίγον ατύχημα στο δρόμο: «Ντράπηκα… Όχι που τον
έβρισα, αλλά επειδή σκέφτηκα να πάει στο διάολο, εγώ να μη μπω σε μπελάδες…»
Αυτό είναι διαλογισμός: να παρατηρείς τις σκέψεις σου. Και να τις
ανακατευθύνεις.
Οι άνθρωποι λοιπόν που ασχολούνται πολύ με το σωματικό practice, θεωρούν -και σωστά-
πως είμαστε μία ολότητα και εξελίσσοντας το σώμα, εξελίσσουμε και το νου μας.
Όμως ο νους είναι πιο δύσκολο μαραφέτι από το σώμα. Είναι ο
κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το να προσπαθείς να τον δαμάσεις μέσω του σώματος,
είναι ακριβώς ό,τι κάνει και η σύγχρονη ιατρική, τα φάρμακα και το life coaching: παλεύουν να εξαλείψουν
τα συμπτώματα, θεωρώντας πως έτσι θα εξαλείψουν και το αίτιό τους.
Ως ένα σημείο αυτό λειτουργεί και είναι θεμιτό, ειδικά όταν
τα συμπτώματα σε μπλοκάρουν τόσο πολύ που δε μπορείς να λειτουργήσεις. Σου
ανοίγουν ένα παράθυρο να ανασάνεις και να μπορέσεις να δουλέψεις πάνω στα
αίτια. Αλλά μέχρι εκεί.
Το σώμα είναι το όχημα και αποτελεί προϋπόθεση μιας καλής
ζωής, όμως ο νους είναι ο καπετάνιος. Όσο και να «φτιάξεις» το όχημα, δεν θα βελτιωθεί
η οδήγησή σου· αντιθέτως, θα στουκάρεις με μεγαλύτερη ταχύτητα.
Αν πάλι είσαι άριστος οδηγός με σαράβαλο… προσεύχεσαι να φτάσεις.
«Νους υγιής εν σώματι
υγιεί», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Ταυτόχρονα, ισοδύναμα, μαζί.
