Έγκλημα στο Κολωνάκι

Δεν παρακολουθώ τα «γεγονότα», τα νέα, τις ειδήσεις· έχω πάρει αυτήν την απόφαση χρόνια τώρα, θεωρώ πως μου κάνει κακό –μιας και τα γεγονότα είναι ως επί το πλείστον κακά- και η ενημέρωση περί τούτων δεν μου προσφέρει τίποτα ουσιαστικό.

Νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι παρακολουθούν τις ειδήσεις όχι από επιθυμία συμμετοχής στα κοινά, αλλά από αδράνεια και μια νοσηρή περιέργεια – «Δεν είμαι κουτσομπόλης, απλά επιδεικνύω κοινωνικό ενδιαφέρον».

Όταν λοιπόν περιπίπτω κι εγώ κάποιες στιγμές σε αδράνεια –κυρίως νοητική- αρχίζω και «ενημερώνομαι». Να, σήμερα ας πούμε αποφάσισα να μάθω τα πάντα για το Νίκο Ρωμανό και παρεμπιπτόντως έμαθα τα πάντα για το Θανάση Νάσιουτζικ και το «Έγκλημα στο Κολωνάκι».

Μόνο και μόνο ο τίτλος φτάνει για να σε παραπέμψει σε μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή. Ο παππούς του Νιάσουτζικ καπνέμπορος, «συνάδελφος» του παππού Καραμανλή στις Σέρρες, ο μπαμπάς του ιδιοκτήτης της τοπικής εταιρίας ηλεκτροδότησης -πουλήθηκε έναντι μεγάλου ποσού στη ΔΕΗ-, ο ίδιος αριστερός που βασανίστηκε από τους ομοϊδεάτες του επειδή επιστρατεύθηκε από τον Εθνικό Στρατό. Αργότερα έγινε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και φέρεται να σκότωσε έναν άλλο λογοτέχνη, που διέμενε στο Κολωνάκι, ίσως για χρέη, ίσως, λέει, από ζήλια…

Τον έναν λογοτέχνη τον υπερασπίστηκε ο μεγαλοδικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος, σύζυγος της σταρ του ελληνικού κινηματογράφου Ζωής Λάσκαρη, τον άλλον ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, μετέπειτα πρόεδρος του Συνασπισμού και πατέρας της Ζωής Κωνσταντοπούλου.


 

Η κόρη του Νάσιουτζικ, επίσης λογοτέχνης και διδάκτωρ Φιλοσοφίας, έπαθε κατάθλιψη και την κούραρε ο Γιώργος Χειμωνάς. Και γέννησε το Νίκο Ρωμανό, κολλητό του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τη Σχολή Μωραΐτη, που επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή σκοτώθηκε από αστυνομικό –τον οποίο υπερασπίστηκε ο Αλέξης Κούγιας. Τη δολοφονία του ακολούθησαν τα γεγονότα του 2008. Ο ίδιος ο Ρωμανός μετά απ’ όλ’ αυτά μπήκε στον αντιεξουσιαστικό αγώνα, έκανε ληστείες, καταδικάστηκε, και στη φυλακή έκανε απεργία πείνας γιατί δεν τον άφηναν να πάρει φοιτητική άδεια.

Όχι, όχι… ο Γιάννης Μαρής δεν θα τολμούσε να εμπλέξει τόσους «επιφανείς» και τόσα γεγονότα σε ένα και μοναδικό μυθιστόρημα. Αλλά η ζωή είναι απ’ ό,τι φαίνεται πιο παλαβή κι από τα παλαβότερα μυθιστορήματα…