Ένας "τέλειος" κόσμος

Φαντάζομαι όλοι συμφωνούμε πως η φύση είναι ωραία· 

είτε πιστεύουμε πως την δημιούργησε κάποιος θεός, είτε πως είναι προϊόν εξέλιξης.

Η ομορφιά της φύσης έγκειται στη συνύπαρξη αταίριαστων πραγμάτων.

Πώς θα ήταν η φύση αν υπήρχαν μόνο τα "αγαθά" και τα "ωφέλιμα" -σύμφωνα πάντα με την ανθρώπινη κρίση; 

Χωρίς τα άγρια ζώα και τα δηλητηριώδη φυτά; 

Πώς θα ήταν η ζούγκλα αν της έβαζες τάξη; 

Πώς θα συνεχιζόταν η ζωή χωρίς τους "αιμοβόρους" καρχαρίες, τις "ενοχλητικές" μέλισσες και τα "γλοιώδη" ερπετά;

Έκανε ο "παντοδύναμος" λάθος επιλογές ή μήπως ο πλανήτης μας έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις; 

Θα αμφισβητήσουν οι θρήσκοι τη σοφία του θεού ή οι επιστήμονες την εξελικτική διαδιακασία;

Η ανθρώπινη κοινωνία αποτελείται από ανθρώπους-δημιουργήματα της φύσης και δε μπορεί παρά να ομοιάζει στη φύση. 

Φαντάζεστε έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους που θα μιλούσαν μόνο για την αγάπη και την αρμονία; 

Όπου όλοι θα ήταν ευγενικοί, μετρημένοι και ήπιοι και θα θυσίαζαν τα ένστικτά τους στο βωμό της "τέλειας" ψυχής;

Δεν θα ήταν παρά ένας κόσμος μισερός, υποκριτικός, υποταγμένος στη θέληση των "καλών". 

Θα ζούσαμε απλά μιαν ακόμα δικτατορία· 

κι όλοι οι φθονεροί, οι λαίμαργοι και οι άπληστοι θα γίνονταν οι αγαπημένοι ήρωες της αντίστασης.

Ίσως σοφά ο παράδεισος δεν είναι παρά μια απραγματοποίητη ελπίδα, μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση...