Ευγενική απόσυρση
Σε πολλές δυτικές κοινωνίες, η κατάληξη ενός ηλικιωμένου σε οίκο ευγηρίας είναι προγραμματισμένη: οι ίδιοι οι πολίτες θεωρούν σωστό να μην επιβαρύνουν την οικογένειά τους με τα αναπόφευκτα προβλήματα των γηρατειών.
Αυτό βέβαια συνεπάγεται απομάκρυνση, τόσο φυσική όσο και συναισθηματική: παύουν να συμμετέχουν στη ζωή των παιδιών και των εγγονιών τους. Η οικογένεια γίνεται αυτομάτως μικρότερη και φτωχότερη.
Σε παλαιότερου τύπου κοινωνίες, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η ελληνική, θεωρούμε τα ηλικιωμένα μέλη της οικόγενειας εξίσου σημαντικά όσο και τα ελπιδοφόρα νιάτα -πολύ συχνά κάνουν και κουμάντο.
Αυτό συχνά συνεπάγεται ανακατωσούρα, άγχη και τρεξίματα, αλλά και τη χαρά της πολυμελούς οικογένειας, τις οικογενειακές γιορτές, την αίσθηση πως η ζωή δεν συρρικνώνεται σταδιακά και πεθαίνει, αλλά φουσκώνει, ωριμάζει και εναλλάσσεται.
Δεν ξέρω ποιο είναι το πιο σωστό -το "σωστό" γενικώς είναι μία έννοια που συνήθως περιγράφει το πιο βολικό γι' αυτόν που εκφέρει τη γνώμη.
