Loulou

Όταν ήμουν μικρή ήταν κάτι κορίτσια που τα έλεγα «Loulou» από μία διαφήμιση αρώματος της Cacharel. Αυτά τα κορίτσια ήταν, είναι και θα είναι πλάσματα όμορφα, μυστηριώδη κι αισθησιακά. Γοητεύουν άντρες και γυναίκες εξίσου, συχνά έχουν σχέσεις και με τα δύο φύλα –μαζί ή χωριστά. Η ερωτική επαφή δεν αποτελεί ταμπού γι’ αυτά τα κορίτσια, ούτε η γύμνια. Είναι σε πλήρη αρμονία με τον κόσμο των αισθήσεων, είναι γεννημένα να παίρνουν και να χαρίζουν έρωτα…

Τα ζήλευα αυτά τα κορίτσια -τα θαύμαζα και τα ζήλευα ταυτοχρόνως-, γιατί δεν ήμουν τέτοιο. Βαυκαλιζόμουν πως ήταν απλές οπτασίες, ενσαρκωμένες φαντασιώσεις, πως πίσω από τον αέρα μυστηρίου και αισθησιασμού που ανέδιδαν στο πέρασμά τους κρυβόταν το μηδέν, το απόλυτο τίποτα.

Το απόλυτο τίποτα κρυβόταν όμως μόνο στις σκέψεις μου: στις κρίσεις και στις συγκρίσεις μου…

Γιατί το θέλησα

Είδα μια νύχτα μέσα στο σώμα μου

να κάνουν έρωτα φίδια, λιοντάρια, αετοί…

Είδα μια μέρα μέσα μου την γένεση,

την απαρχή του κόσμου τούτου·

του κόσμου των τόσο πλανερών,

τόσο μεθυστικών αισθήσεων.

Κι ήμουν εκεί από πιο πριν.

Ανέκαθεν παρούσα. 

Όμως το θέλησα να τον γευτώ,

θέλησα να υπάρξω.

Joy=Ζωή

And if upon the questions 

"Did you find Joy? 

Did you bring Joy?"

your heart is brimming with Joy, 

this is called Ζωή.

Μα γιατί να διαβάζω;

Ο σύγχρονος "επιτυχημένος" δυτικός άνθρωπος θεωρεί το διάβασμα χαμένο χρόνο. Δεν είναι πλάκα αυτό, είναι αλήθεια. Να διαβάζεις, σου λέει, ό,τι χρειάζεται να διαβάσεις, για να φέρεις εις πέρας μια αποστολή. Το να διαβάζεις γενικώς και αορίστως λογοτεχνία, φιλοσοφία ή... χαχα... ποίηση, είναι άχρηστο.

Δεν του περνά καν από το μυαλό η αξία της πολύπλευρης καλλιέργειας, ή μάλλον του περνάει αντεστραμμένη: θεωρεί πως σε καθιστά χασομέρη, αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό.

Και πιθανώς αυτό να είναι αλήθεια· αρχίζεις κι αναρωτιέσαι "Γιατί πρέπει σώνει και καλά να γίνουμε τα καλογυαλισμένα γρανάζια μιας μηχανής, που κατατρώει τη σύντομη ζωή μας;"

Και γράφοντας αυτό, θυμήθηκα τις ταινίες του Τσάρλυ Τσάπλιν, θυμήθηκα και τον Κάφκα, θυμήθηκα όλα αυτά που κάποτε ακούγονταν επαναστατικά και τώρα ακούγονται ως η δικαιολογία του loser...

Σχέσεις επιχειρηματία-υπαλλήλων

Λένε πολλοί, πως αν δεν βγάζεις πολύ περισσότερα χρήματα απ' ό,τι οι υπάλληλοί σου, δεν έχεις κίνητρο να γίνεις επιχειρηματίας, γίνεσαι κι εσύ υπάλληλος και τελειώνεις.

Κατά τη γνώμη μου, επιχειρηματίας πρέπει να γίνεσαι επειδή αγαπάς το αντικείμενο της δουλειάς σου, επειδή σου αρέσει να καινοτομείς και να παίρνεις ρίσκα, επειδή θέλεις να είσαι ανεξάρτητος κι επειδή έχεις μεγαλύτερη προοπτική ανάπτυξης.

Όλα αυτά όμως οφείλεις να τα κάνεις μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, νομικό και ηθικό.

Κάθε επιχείρηση στην αρχή της δεν βγάζει τόσα, ώστε ο επιχειρηματίας να μπορεί να παίρνει περισσότερα χρήματα από τους υπάλλήλους του -συχνότατα είναι υποχρεωμένος να παίρνει πολύ λιγότερα ή να βάζει και από την τσέπη του και να δουλεύει πολύ περισσότερο. Έτσι αρχίζουν παγκοσμίως οι επιχειρήσεις: με δάνεια, με απίστευτο κόπο, με τρελό άγχος και με ελάχιστες απολαβές για τον επιχειρηματία.

Οι άνθρωποι όμως που ζουν και πορεύονται απολύτως εγωιστικά, θεωρούν πως μπορούν να πλουτίζουν στις πλάτες των υπαλλήλων τους, γιατί αυτοί είναι οι μάγκες που παίρνουν τα ρίσκα του επιχειρηματία και οι υπάλληλοι είναι τα πειθήνια εκτελεστικά τους όργανα, που πρέπει να δουλεύουν για ψίχουλα και σαν σκλάβοι για να πάει καλά η δική τους επιχείριση.

Συχνά, δε, τους μπουστάρουν με συνθήματα όπως "Είμαστε ομάδα", "Η επιχείρηση είναι και δική σας και πρέπει να την πονάτε", "Αν πάει καλά η επιχείρηση, θα πάτε κι εσείς καλά" και άλλα τέτοια ωραία, που θα ήταν πράγματι ωραία, όταν και αν υπήρχε όντως μια δίκαιη κατανομή των κερδών στην πορεία της επιχείρησης.

Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Όσο πιο μεγάλη και πιο κερδοφόρα γίνεται η επιχείρηση, τόσο περισσότερο ξεζουμίζουν τους υπαλλήλους, για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους. Και πάλι έχουν τη δικαιολογία τους: "Τώρα αναπτυσσόμαστε και έχουμε τεράστια έξοδα". Οι υπάλληλοι καλούνται δηλαδή και πάλι να πληρώσουν αυτοί τα "τεράστια έξοδα" με την κακοπληρωμένη εργασία τους.

Στο μεταξύ, οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν με την πεποίθηση πως "Έτσι γίνονται τα λεφτά" ή "Μόνο οι τσιγκούνηδες κάνουν λεφτά· αυτοί που μετράνε και τη δεκάρα".

Προσωπικώς πιστεύω, πως ο επιχειρηματίας οφείλει να είναι έντιμος και δίκαιος. Και πως μπορεί άνετα ένας έντιμος και δίκαιος επιχειρηματίας να πάει μπροστά, απλά με αργότερο ρυθμό, με καθαρότερη συνείδηση και κυρίως με καλύτερες σχέσεις με τους ανθρώπους που ουσιαστικά περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του: τους υπαλλήλους του.