Τιμή στις διαφορές μας

Είναι κάτι που νομίζω πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν, 

παρά την ευφυΐα ή την μόρφωσή τους: 

πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι, 

δεν σκεπτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο 

και δεν διακατεχόμαστε όλοι από τα ίδια συναισθήματα. 

Όταν κάποιος θυσιάζεται π.χ. για το κοινό καλό ή για την πατρίδα, 

δεν σημαίνει οπωσδήποτε πως είναι «ήρωας»· 

μπορεί επίσης να σημαίνει πως δεν ενδιαφέρεται για τη ζωή του 

ή πως πιστεύει ότι ο θάνατος είναι το πέρασμα σε μιαν άλλη μορφή ύπαρξης, 

ενδεχομένως πιο ευτυχή.

Όταν κάποιος κάνει κάτι για τα μάτια των πολλών 

εξαιρετικά ανιδιοτελές ή «μεγαλειώδες», 

μπορεί για εκείνον να είναι κάτι το αυτονόητο

ή κάτι που του προσφέρει τεράστια ικανοποίηση.

Όταν κάποιος δημιουργεί αριστουργήματα, 

μπορεί να το κάνει με την ευκολία που κάποιος άλλος πηγαίνει το σκύλο του βόλτα. 

Ή ακόμα και να το κάνει ψυχαναγκαστικά, 

σαν κάποιος να του υπαγορεύει την κάθε του κίνηση.

Όπως εξάλλου και κάθε ποταπή ενέργεια αντιστρόφως
μπορεί να οφείλεται σε αγνή, παρθένα βλακεία,
σε κάποια διαστρεβλωμένη θέαση των πραγμάτων,
κι ουχί στην κακή πρόθεση που συχνά τους αποδίδουμε.

Ένας παλιός φίλος έλεγε χαρακτηριστικά πως 

«Ο ένας είναι ανάπηρος κι ο άλλος παγκόσμιος πρωταθλητής». 

Τέτοιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους 

σε όλα τα επίπεδα και αναφορικά με όλες τις ιδιότητες.

Είναι ανόητο να κρίνουμε τους άλλους βάσει των προσωπικών μας βιωμάτων και δυνατοτήτων. 

Συχνά δεν είμαστε καν σε θέση να φανταστούμε τον εσωτερικό κόσμο του άλλου, 

όπως δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς μοιάζει κάποιος πλανήτης σε έναν μακρινό μας γαλαξία.

Ναι, όλοι είμαστε ένα, όλοι αποτελούμαστε από τα ίδια κοσμικά υλικά, 

κι όμως ταυτόχρονα τόσο διαφορετικοί… 

Μόνο αν αποδεχθούμε το γεγονός της αδιανόητης διαφορετικότητάς μας, 

μόνο αν πάψουμε να προβάλλουμε στο σύμπαν την εικόνα μας, 

-όπως την αντιλαμβάνεται ο λειψός μας εγκέφαλος-, 

μόνο τότε θα μπορέσουμε να βιώσουμε και την κοινότητα, 

μόνο τότε θα νιώσουμε αληθινά την έννοια της ενότητας·

μέσα απ’ το διάφορο.

Συγχώρεση

Θεέ,

που είσαι μέσα μου

και είμαι μέσα σου

κι αυτή η προσευχή μπορεί να ειπωθεί

η ίδια ακριβώς

απ’ όλα τα πλάσματα του κόσμου,

συγχώρα με:

βρες χώρο για μένα

και την μωρία μου

διαρκώς να αμφισβητώ την ποικιλία

που έπλασες

με τόση φαντασία,

τόση αγάπη

για όλα.

Κι εγώ που θέλησα να συμπυκνώσω

σε κάτι τόσο λιγότερο 

ό,τι εσύ επινόησες

διεύρυνες

διαφοροποίησες

σε εκατομμύρια μορφές 

κι απόψεις.

Ξέρω πως απ' τη φύση σου
με συγχωρείς.

Μα πάντα ζητώ
να νιώσω

Συγχώρεση.